Στην Ελλάδα έχουμε πολλά καλά έχουμε ‘όμως και πολλά στοιχεία που επιδέχονται βελτιώσεις. Το λέω σεμνά.
Και για να είμαι επιεικής τα όσα θα αναφέρω παρακάτω δεν ξέρω αν είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα μόνο των Ελλήνων, αλλά για την αφεντιά μας θα αναφερθώ και θα περιοριστώ εντός συνόρων. Τα τελευταία χρόνια λοιπόν ο Έλληνας αρέσκεται να κουνάει το δάχτυλο και την ίδια ώρα να αποτάσσει από πάνω του οποιαδήποτε ευθύνη μπορεί να τον βαραίνει για τα δεινά της ελληνικής πραγματικότητας. Αυτά τα δύο πάνε μαζί και ο συνδυασμός τους είναι εκρηκτικός.
Η ασφάλεια του καναπέ του σπιτιού μας μας δίνει τέτοια δύναμη να ασκούμε αυστηρή κριτική στους κακούς άλλους, στους ανίκανους άλλους (όποιοι και αν είναι αυτοί) και την ίδια ώρα η διαδικασία να λειτουργεί ως κάθαρση του μέσα μας για οτιδήποτε στραβό μπορεί οι ίδιοι να έχουμε κάνει.
Το να ασκείς κριτική είναι θεμιτό και στοιχείο υγιούς εξέλιξης ατομικής και συλλογικής. Αλλά με την αυτοκριτική τι γίνεται. Γιατί μας διακατέχει εκείνος ο τύπος φοβίας που μπορεί να εμποδίσει κάποιον να αναλάβει τις ευθύνες που το αναλογούν. Τα άτομα που πάσχουν από ευθυνοφοβία δεν αποφεύγουν μόνο να παίρνουν αποφάσεις αλλά και να αναλαμβάνουν δράση, φοβούμενα τις συνέπειες που ενδέχεται να προκύψουν από τις επιλογές τους.
Αν θες να αλλάξεις κάτι δεν το κάνεις από την ασφάλεια του καναπέ και του πληκτρολογίου. Αναλαμβάνεις δράση.
Ποτέ και τίποτα δεν άλλαξε μόνο με την κριτική. Άλλαξε με την ανάληψη δράσης. Δεν μπορείς να κρίνεις το κακό πολιτικό σύστημα και την ίδια ώρα στις εκλογές να επιλέγεις να πας για το μπανάκι σου στη θάλασσα αντί να διεκδικήσεις αυτό που θες.
Το «όλοι ίδιοι είναι», το «εγώ ξέρω αλλά εσείς δεν ξέρετε» το «τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ» ή το «αυτοί είμαστε» δεν άλλαξε ποτέ τον κόσμο. Και αν δεν ονειρεύεσαι να αλλάξεις τον κόσμο τουλάχιστον να ονειρευτείς έναν καλύτερο κόσμο. Και τελικά ναι, να δουλέψεις γι’ αυτόν. Να δουλέψουμε για αυτόν.
