Λίγο αργότερα, όλα ξεχνιούνται. Οι δολοφόνοι που «τους τύφλωσε η ζήλια», «ήταν καλοί άνθρωποι», «δεν είχαν δώσει δικαιώματα». Κι εμείς; Παρακολουθούμε, θρηνούμε και περιμένουμε τον επόμενο τίτλο.
Οι γυναικοκτονίες δεν είναι “εγκλήματα πάθους”. Είναι προμελετημένες δολοφονίες, αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που αποτυγχάνει να προστατεύσει τις γυναίκες. Οι δολοφόνοι δεν είναι “άνθρωποι της διπλανής πόρτας”, είναι προϊόντα ενός συστήματος που διδάσκει πως οι γυναίκες είναι ιδιοκτησία των ανδρών τους. Ένα σύστημα που τις θέλει σιωπηλές, πειθήνιες, διαθέσιμες. Και όταν αντιστέκονται, τις εξοντώνει. Πόσες ακόμα θα θρηνήσουμε; Πόσες ακόμα ζωές θα χαθούν;
Οι γυναίκες φοβούνται. Φοβούνται να χωρίσουν. Να πουν “όχι”. Να ζήσουν ελεύθερες. Κάποιες κρύβονται, αλλά η σκιά της βίας είναι παντού. Στους δρόμους, στα σπίτια, στις δουλειές τους. Κι όταν δολοφονούνται, ακούγεται το ανατριχιαστικό: «Γιατί δεν έφυγε;». Πού να πάει; Σε ένα κράτος που δεν έχει δομές προστασίας; Σε μια κοινωνία που ακόμα αναρωτιέται αν “τον προκάλεσε”;
Αγανάκτηση. Θυμός. Οργή. Οι γυναίκες φωνάζουν, αλλά ποιος ακούει; Νόμοι υπάρχουν, αλλά δεν εφαρμόζονται. Οι καταγγελίες αγνοούνται, οι δράστες αποφυλακίζονται. Αντί για πρόληψη, βλέπουμε δικαιολογίες. Αντί για προστασία, βλέπουμε αναρτήσεις συμπάθειας. Ως πότε;
Οι γυναίκες δε θέλουν άλλα μνημόσυνα. Θέλουν να ζήσουν. Θέλουν ένα σύστημα που θα τις προστατεύει. Θέλουν Παιδεία που θα διδάσκει τον σεβασμό. Θέλουν μηδενική ανοχή στη βία. Και πάνω απ’ όλα, θέλουν να πάψει η κοινωνία να κοιτάζει αλλού. Δεν υπάρχει «κακιά στιγμή». Δεν υπάρχει «τον θόλωσε η ζήλια». Υπάρχει γυναικοκτονία. Και δε θα σταματήσει αν δεν αλλάξουμε. Αν δε διεκδικήσουμε δικαιοσύνη. Αν δε φωνάξουμε δυνατά: Όχι άλλη νεκρή. Όχι άλλη σιωπή.
