Από την εποχή που έκανε “θραύση” το “Ερωτο-δάνειο για τον Άγιο Βαλεντίνο”, πήγαμε στην εποχή “βάλε κι εσύ αγάπη μου ένα 20ευρω για να πληρώσουμε τον λογαριασμό”.
Ο έρωτας στα χρόνια της μιζέριας δεν ξέρω αν ζει κι αν βασιλεύει, ξέρω ότι και αυτός έχει πέσει “θύμα” της κι αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Όχι, τουλάχιστον αν συγκαταλέγεσαι σε εκείνους που μέχρι να τελειώσει ο μήνας μετράς μαζί με τις μέρες και τα ελάχιστα ευρώ που έχουν απομείνει στον λογαριασμό σου.
Εννοείται πως κι αυτή η “στρεβλή” κατάσταση και η “μανία” με τον Βαλεντίνο τα παλιά τα χρόνια δεν είχε κάποια ουσία. Ίσα-ίσα, λειτουργούσε άκρως καταναλωτικά, άσε που “χώριζε” και τα ζευγάρια, αν το δώρο δεν ήταν αντάξιο του μεγέθους του έρωτά σου (!).
Προφανώς, η κατάσταση που επικρατεί σήμερα κι αυτή δεν είναι η δέουσα. Πού χρόνος για έρωτες, αν έχεις αναλωθεί σε ένα κυνήγι βιοπορισμού. Πού όρεξη για έρωτες, αν πρέπει στα 40 σου να μένεις ακόμη στο πατρικό σου.
Στένεψαν πολύ τα... παπούτσια των ερωτευμένων την τελευταία 15ετία και οι περισσότεροι, πια, περισσότερο ψάχνουν την ησυχία τους και λιγότερο το άλλο τους μισό.
Ποιο είναι όμως το άλλο τους μισό;
Σοκαρίστηκα, αλλά το είδα μπροστά στα μάτια μου, στα χρόνια της μιζέριας αλλά με AI τεχνολογία. Γράφει ο άλλος σε αντίστοιχη εφαρμογή. «Θέλω να μου δείξεις την ιδανική γυναίκα για μένα. Είμαι Λέων, Ολυμπιακός και θέλω νέα γυναίκα, όμορφη, επιτυχημένη και πλούσια». Ό,τι και να βγάλει η εφαρμογή, πάει, το έχεις “κάψει” που λέγαμε παλιά. Τώρα το αποκαλούν “κριντζ”.
Έλα σου όμως που βλέπει ο άλλος τη φωτό και ψάχνεται εναγωνίως για το άλλο του μισό! Κάπου στα μισά του δρόμου χάθηκε και η σύντροφος που είχες, άλλωστε δεν έμοιαζε με αυτή που έδειξε το AI. Κι όταν το λέει το ΑΙ, εγώ θα το αμφισβητήσω;
Ο έρωτας στα χρόνια της μιζέριας άλλαξε φορεσιά, άλλαξε συνήθειες, άλλαξε γούστα και για τους περισσότερους άλλαξε περιεχόμενο.
Πήγε σε life coaches, έμαθε να βάζει στο κέντρο τον ίδιο και μόνο τον ίδιο, “θέριεψε” το εγώ του και τελικά τι κατάφερε; Κοινώς, μια τρύπα στο νερό. Ο έρωτας όσο μεσολαβούν “διάφορα”, αντί να πλησιάζει, μάλλον απομακρύνεται. Ίσως τελικά και να είναι από τις πιο αδιαμεσολάβητες σχέσεις, τουλάχιστον στην ουσιαστική του μορφή.
Θα αφήσω ως αισιόδοξη πινελιά τον έρωτα που βλέπω ακόμη και σήμερα (έστω και σπάνια) να κάθεται στα παγκάκια και όχι τον κρυμμένο πίσω από την οθόνη του κινητού έρωτα. Τον έρωτα που εκστομίζεται με θάρρος και δεν “κομπάζει” στην επόμενη ερώτηση. Τον έρωτα που δεν έχει ημερομηνία εορτασμού, δεν έχει προϋποθέσεις, δεν έχει στερεότυπα και αφήνει μια “γλύκα” που δε θυμίζει τίποτα άλλο.
Αυτόν τον έρωτα, που συνήθως, ακόμη κι αν δεν έχει νιότη, τη φέρνει, οφείλουμε να τον σεβόμαστε, να τον αποδεχόμαστε σε όλα τα ταιριάσματα, να τον υποστηρίζουμε σε κάθε του έκφανση. Αν μαζί με την καταναλωτική μανία για τον Βαλεντίνο ή τη Βαλεντίνα μας, που χάθηκε λόγω των στενών οικονομικών, αφήσουμε να φύγει και ο έρωτας - σε ένα ζύγι με τα προβλήματα που πάντα θα είναι περισσότερα - νομίζω ότι θα έχουμε χάσει πια, οποιαδήποτε ευκαιρία αυτή η κοινωνία να αλλάξει.
Γιατί, όπως λένε, όχι μόνο οι ερωτευμένοι, αλλά και το λαϊκό άσμα: “Έρωτας είναι η ουσία”.
ΥΓ: Έτσι για την “αλητεία”, το άρθρο γράφτηκε δύο μέρες πριν του Αγίου Βαλεντίνου, γιατί τον έρωτα τον γιορτάζεις όποτε γουστάρεις.
