Στους παλμούς της καρδιάς του, που άντεξε, χτυπούσε επί μέρες και η δική μας καρδιά. Κρεμόμασταν από την υποβοηθούμενη ανάσα του, ελπίζοντας πεισματικά σε ένα θαύμα που ιατρικά είχε αποκλειστεί από τις πρώτες κιόλας ώρες. Αυτός ο μικρούλης άγγελος, που στη σύντομη ζωή του ήταν μάλλον ένα “αόρατο” παιδί, έγινε δραματικά για δέκα ολόκληρες μέρες ο απόλυτος πρωταγωνιστής της ειδησεογραφίας και της ζωής μας. Πόσα μάθαμε, πόσα υποθέσαμε, πόσα δεν ξέρουμε για εκείνον...
Έξι μέρες πριν την τελευταία Κυριακή του Γενάρη, που το σώμα του σωριάστηκε από τη βαριά κακοποίηση, είχε γενέθλια. Να είχε σβήσει άραγε τα τρία του κεράκια, έστω σε μία αναλαμπή υποκριτικής κανονικότητας; Όχι πως έχει τόση σημασία, μα όλα τα παιδιά του κόσμου αγαπούν τις τούρτες και τα γενέθλια. Θυμήθηκε άραγε ο Αϊ Βασίλης αυτό το σκοτεινό σπίτι της Θερίσου και τον μικρό του ένοικο στα τελευταία του Χριστούγεννα; Υπήρξαν στιγμές που έλαμψαν τα ματάκια του από χαρά; Που ξεκαρδίστηκε από τα γέλια; Που χορτασμένο από φιλιά, χάδια και παιχνίδια κοιμήθηκε αποκαμωμένο σε μια ζεστή αγκαλιά;
Μάθαμε όσα πέρασε σε αντίστροφη μέτρηση για τον θάνατό του. Εικάζουμε πως μάλλον κάπως έτσι έζησε και πριν αυτήν. Μακάρι να μην είναι αλήθεια... Ας είχε έστω κάποιες από τις στιγμές που όλα τα παιδιά της ηλικίας του ζουν και μοιράζονται... Με μουτράκια χαμογελαστά, βουτηγμένα στη σοκολάτα. Με τις τσάτρα-πάτρα λεξούλες τους να προκαλούν γέλια μέχρι δακρύων. Με τον υπέρμετρο ενθουσιασμό τους για καθετί νέο, μικρό και ασήμαντο. Με πολύχρωμες ζωγραφιές χωρίς κανένα νόημα. Με παραμύθια για καλές νεράιδες και ξωτικά. Ας μη το κυνηγούσαν μόνο οι δράκοι... Ας μην έφυγε τόσο στερημένο.
Ο Άγγελος στο παιδικό του καθισματάκι με παπιγιόν και γιλέκο και δίπλα η μαμά του σε μια selfie τραβηγμένη μέσα σε αυτοκίνητο τον περασμένο Ιούνιο. Αναρτημένη στο Facebook και πλημμυρισμένη από τα φωτεινά χαμόγελά τους. Ψεύτικα; Στιγμιαία; Για το φαίνεσθαι; Δεν μπορώ να ξέρω, για εκείνην τουλάχιστον. Ο μικρούλης όμως, όπως όλα τα μικράκια της ηλικίας του, χαίρονται με τα λίγα, χαμογελούν αληθινά, αγαπούν και συγχωρούν. Με τα καλά του ρούχα και με ζελέ στα μαλλιά ο τρίχρονος και εκείνη να καμαρώνει... Ας ήταν αυτή, έστω αυτή, μια αξέχαστη δική τους μέρα ευτυχίας και χαράς κι όχι ένα μόνο πετυχημένο κλικ. Ας μην έφυγε τόσο αδικημένο.
Έχει τη σημασία του για μένα κι ας μην ξορκίζει το κακό. Δε θέλω να σκεφτώ καν πως το νοιάξιμο και η “αγάπη” που του αναλογούσε ήταν μόνο εκείνη των αναρίθμητων ανώνυμων ανά τη χώρα όταν ο δρόμος του δεν είχε γυρισμό... Πως οι χειρουργοί που σιώπησαν για 60 δευτερόλεπτα μπροστά στο άψυχο βασανισμένο του κορμάκι ήταν η μόνη πράξη “τιμής” στην ύπαρξή του.
Κι αν έτσι ήταν τελικά, ολόκληρη η ζωή του δηλαδή σύντομη, σκοτεινή και μαρτυρική με ένα τέλος που δε χωράει ανθρώπινος νους, ας μείνει έστω στον νου μας η εικόνα του. Για να κοιτάμε πιο προσεκτικά στο εξής τα σημάδια, να πιάνουμε ακόμη και τον ψίθυρο που μπορεί να αποκαλύπτει πως ένας άλλος άγγελος κακοποιείται και κινδυνεύει. Εκείνος “έφυγε” χωρίς κανείς να προσπαθήσει να τον σώσει.
