Ξέρω ’γω, κύριε Αναδιώτη; Δε συμβαίνουν αυτά στον κόσμο που ζείτε; Θέλετε ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις για να πειστείτε; Αλλά αφού θέλετε τεκμήρια, κύριε Αναδιώτη, ας παραθέσουμε μερικά: Με βάση στοιχεία του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, κάθε χρόνο στην Ελλάδα κακοποιούνται σοβαρά 4.000 παιδιά. Περισσότερα από 100 παιδιά πεθαίνουν, ενώ άλλα τόσα μένουν με σοβαρές αναπηρίες, ως αποτέλεσμα της κακοποίησης. Το δε σύνολο των περιστατικών κακοποίησης παιδιών υπολογίζεται στις 20.000!
Ένα στα δέκα παιδιά ηλικίας έως τριών ετών, που φτάνουν ως παιδοχειρουργικά περιστατικά στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων του ΕΣΥ είναι θύμα κακοποίησης. Ένα στα τέσσερα κατάγματα που συμβαίνουν σε παιδιά κάτω των τριών ετών είναι, σύμφωνα με έρευνα του ΕΚΠΑ, επίσης λόγω κακοποίησης.
Το “Χαμόγελο του Παιδιού” καταγράφει καθημερινά επτά νέα περιστατικά κακοποίησης ή παραμέλησης παιδιών. Επίσημα στοιχεία. Γι’ αυτά τα παιδιά έχετε να προτείνετε κάτι, κύριε Αναδιώτη;
Οι απόψεις Σερβετάλη
Σε δηλώσεις του σε κάμερα εκπομπής του Alpha, ο ηθοποιός Άρης Σερβετάλης σχολίασε την τοποθέτηση του ευρωβουλευτή της “Νίκης”, δηλώνοντας αντίθετος με τις αμβλώσεις.
Παράλληλα, όμως, υποστήριξε πως είναι προτιμότερο μια γυναίκα να γεννήσει το παιδί και μετά να το δώσει σε ορφανοτροφείο ή ακόμη και να το “πετάξει”, παρά να κάνει άμβλωση. Με λίγα λόγια, κεκτημένες ελευθερίες υπό αμφισβήτηση και τα παιδιά... στα ιδρύματα. Ας συζητήσουμε καλύτερα, κύριε Σερβετάλη, τον ρόλο της κοινωνίας, τη δομή της παιδικής φροντίδας και την αποτελεσματικότητα των θεσμών πρόνοιας, προτού τα “στείλουμε” πριν καν γεννηθούν στα ορφανοτροφεία. Υποθέτω επίσης πως μια τοποθέτηση περί σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης ίσως να ήταν πιο αποδοτική στον δημόσιο διάλογο.
Τρικυμία εν κρανίω
Σειρά έχει η άκρως προκλητική δήλωση της Θεοφανίας Παπαθωμά: «Το παιδί ενός βιασμού είναι το κάρμα της μαμάς».
Αλήθεια, αυτό υποδεικνύει ο Θεός στον οποίο πιστεύετε; Τρικυμία εν κρανίω η κυρία. Δε σχολιάζω περαιτέρω, γιατί τα “μάζεψε” άρον-άρον μετά τη μήνιν.
Κλείνοντας...
Για πόσες περιπτώσεις δεν έχουμε σκεφτεί: καλύτερα να μην είχε γίνει καν σύλληψη από το να έρθει ένα παιδί στη ζωή για να μαρτυρήσει; Ποιος είναι αυτός που θα καταδικάσει μια αθώα ψυχή να ανέβει ένα “Γολγοθά” που δεν της αξίζει;
Το να είσαι μητέρα, το να είσαι γονιός δεν είναι ένα έμφυτο χάρισμα, αλλά μια προσωπική ευθύνη. Θέλει κόπο να είσαι γονιός και όποιος δεν μπορεί ή όπου οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις είναι τραγικές ή ακατάλληλες για το ίδιο το έμβρυο, τότε η επιλογή ανήκει στους άμεσα εμπλεκόμενους και μόνο.
Το δικαίωμα της γυναίκας να αποφασίζει για το σώμα της δεν είναι μόνο ηθικό, αλλά στηρίζεται και σε στέρεες επιστημονικές βάσεις. Σε ό,τι αφορά τη συζήτηση περί αμβλώσεων, αυτή έχει λήξει πριν καν αρχίσει και πιο συγκεκριμένα στην Ελλάδα από το 1986, με τον Νόμο 1609.
Πέραν τούτου, ουδέν.
