Άνθρωποι που κατέφευγαν στο υπνωτήριο αστέγων, γυναίκες θύματα ενδοοικογενειακής βίας, που φιλοξενούνταν στον Ξενώνα Κακοποιημένων Γυναικών μαζί με τα ανήλικα παιδιά τους, καταγεγραμμένοι άστεγοι που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, βρήκαν τα προηγούμενα χρόνια ένα σπίτι νοικιασμένο, εξοπλισμένο με την απαραίτητη οικοσκευή, υποστηρίχθηκαν ψυχολογικά από κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους και βγήκαν στην αγορά εργασίας χάρη στο επιδοτούμενο πρόγραμμα από το υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας.
Η λήξη του προγράμματος στις 15 Φεβρουαρίου σηματοδοτεί μια περίοδο ελέγχου του βαθμού επιτυχίας του εγχειρήματος. Όσοι από τους ωφελούμενους βγήκαν στη σύνταξη, θα μπορέσουν εκτιμάται να διατηρήσουν το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους για να ζουν αξιοπρεπώς.
Όσοι ήταν ικανοί να εργαστούν και πέτυχαν τον σκοπό της δράσης, καλούνται να μην επανέλθουν στην προηγούμενη του προγράμματος κατάσταση, στην αστεγία δηλαδή, και να διατηρήσουν τη θέση εργασίας που σήμερα έχουν.
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν η ίδια η κοινωνία, μέσω του καθενός πολίτη ξεχωριστά, αγκαλιάσει τους ανθρώπους αυτούς, αντιμετωπίζοντας την επόμενη μέρα τους, με βαθιά ανθρωπιστικά και κοινωνικά κριτήρια. Θα συνεχίσουν να εκμισθώνουν τα ακίνητά τους στους ωφελούμενους όταν το ενοίκιο δε θα πληρώνεται πια από τον Δήμο αλλά από τον ενοικιαστή; Ή χάριν της βραχυχρόνιας μίσθωσης και των κερδών της θα αλλάξουν τη χρήση των ιδιοκτησιών τους; Οι εργοδότες θα ανανεώσουν τις συμβάσεις εργασίας με τους πρώην αστέγους και πρώην ανέργους ή θα προτιμήσουν εργαζόμενους με πλούσια βιογραφικά; Θα εξασφαλίσουν οι κοινωνικές υπηρεσίες φύλαξη και δημιουργική απασχόληση σε παιδιά προσχολικής ηλικίας και δη για παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών, ώστε να μπορέσουν οι μητέρες να εργάζονται, ή θα τις στρέψουν σε προβληματικά περιβάλλοντα;
Το πλέγμα των υποστηρικτικών δράσεων είναι το ζητούμενο, στην εκπνοή ενός προγράμματος που επιτέλους παραπέμπει σε σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα με κοινωνικές παροχές. Για να πατήσει πάνω τους και το νέο πρόγραμμα που αρχίζει, με τους Δήμους που το υλοποιούν να φιλοδοξούν πως σε αυτή τη διαδρομή της στήριξης των αστέγων συνανθρώπων μας, θα έχουν συμπαραστάτες πρώτα απ’ όλους τους ίδιους τους δημότες τους. Και για να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο μιας στέγης, ας είν' και δανεική.
