Αυτές οι μέρες, πριν έξι χρόνια, τέλη Ιανουαρίου, ήταν οι πιο δύσκολες στη ζωή μου. Ήταν μέρες, πόνου, θλίψης και ένα αδόκητο γιατί. Ένα απέραντο γιατί καλύτερα. Όχι μόνο για μένα.
Για τον Ανδρέα, τον Παντέλη, τον Πάνο, τον Νίκο, τον Μάνο, τον Γρηγόρη, τον Βασίλη, τον Μιχάλη, τον Γιάννη, τον Πέτρο, τον Κώστα, τον Λευτέρη, την Ελένη και φυσικά την οικογένεια του. «Έφυγε» ο Νίκος.
Ο Νίκος έφυγε από τη ζωή τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα. Χωρίς κανένα σημάδι, χωρίς κάποιο μήνυμα που να προμηνύει το τέλος. Ένα παιδί διαμάντι. Ένας πληθωρικός χαρακτήρας.
Που πάντα ήταν δίπλα μας. Στα εύκολα, στα δύσκολα, στις απλές στιγμές, στα ζόρια σε όλα. Με το πάντα «θετικό» κράξιμο, ακόμα και στα λάθη μας. Ανοιχτοχέρης, πρόσφερα απλόχερα χωρίς να σκεφτεί το κόστος. Ένας αδαμάντινος χαρακτήρας που ο Θεός τον ήθελε κοντά του. Και τον πήρε. «Έφυγε» στην αγκαλιά της μάνας του και δίπλα στην κοπέλα του.
Αν και ήρθε άμεσα γείτονας καρδιολόγος, ο Θεός δεν του έδωσε δεύτερη ευκαιρία. Πριν από δύο ώρες, είμασταν μαζί, λέγοντας σε εμένα, τον Κώστα και τον Λευτέρη τα σχέδια του για κάποιες αγορές. Ο Νίκος είχε φτιάξει τη ζωή του. Ήταν πιο χαρούμενος από ποτέ. Ο εκρηκτικός του χαρακτήρας αποτέλεσε ένα σημάδι για να δώσει και σε εμάς στο μέλλον στοιχεία από τον χαρακτήρα του. Ένας φίλος που λείπει και θα λείπει πάντα. Κυκλοθυμικός στα παιχνίδια που παίζαμε, πάντα με είχε στη… μπούκα.
Αλλά πάντα με αγάπη. Έμπαινε στο μαγαζί που συχνάζαμε και τον ακούγαμε όλοι. Για κάποιους ήταν παρεξηγήσιμος. Για εμάς η χαρά της ζωής. Η καρδιά του τον πρόδωσε. Η καρδιά του δεν μπόρεσε να αντέξει το μεγαλείο του. Και οι πρώτες στιγμές όταν μάθαμε το τέλος, ήταν σοκαριστικές. Κανείς δεν το πίστευε. Και πως να το πιστέψει…
Η ζωή για ακόμη μια φορά έδειξε το σκληρό της πρόσωπο. Όσο περνούν τα χρόνια, οι μνήμες παραμένουν ζωντανές. Οι μνήμες από τα βράδια στο σπίτι του, από τις ατελείωτες φωνές του, από τις ατελείωτες ώρες που διασκεδάζαμε δεν θα σβήσουν ποτέ.
Ο Νίκος με κάποιον τρόπο ζει μέσα μας. Μπορεί πλέον να μην συζητάμε και πολύ για αυτόν, αλλά όλοι γνωρίζουμε, φίλοι και οικογένεια ότι με κάποιον τρόπο μας προστατεύει. Το αγαπημένο του παιχνίδι ήταν το τάβλι. Ήταν μετρ σε αυτό. Και ο Θεός αποφάσισε να τον πάρει μαζί του για να έχει έναν άξιο αντίπαλο. Και που ξέρεις… Κάποια μέρα μπορεί να συναντηθούμε.
