Τραμπ

Όταν η ακροδεξιά μοιάζει να είναι... «υπό έλεγχο»

Απόψεις
Όταν η ακροδεξιά μοιάζει να είναι... «υπό έλεγχο»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο, η “απειλή Τραμπ” και η νέα ευρωπαϊκή ακροδεξιά

Ο Τραμπ πριν ακόμη εκλεγεί στην προεδρία των ΗΠΑ, είχε “τρομάξει” τους Ευρωπαίους με την ατζέντα του, στην οποία περιλαμβάνονται πολλές πολιτικές που αναμένεται να δημιουργήσουν προστριβές με την Ευρώπη. 

Το ότι αμέσως μετά την εκλογή του ο Ίλον Μασκ, ο αυτοχρισμένος kingmaker του Τραμπ (kingmaker: αυτός στον οποίο ο “μονάρχης” χρωστά την εξουσία του, σε ελεύθερη μετάφραση), άρχισε να παρεμβαίνει ευθέως, με τον πιο ωμό τρόπο, στις εσωτερικές υποθέσεις των χωρών της Ευρώπης και να στηρίζει χέρια-πόδια τα πιο ακροδεξιά μορφώματα που υπάρχουν στην ήπειρο, δε βοήθησε στο να καθησυχαστούν οι φόβοι των Ευρωπαίων, μάλλον ακριβώς το αντίθετο. 

Ανέκαθεν οι Ευρωπαίοι κεντροδεξιοί (που είναι η κυρίαρχη δύναμη στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε.) έβρισκαν περισσότερα κοινά και καλύτερους δίαυλους συνεννόησης με τους Δημοκρατικούς, απ' ό,τι με τους Ρεπουμπλικάνους. Βεβαίως οι Ευρωπαίοι συνεργάζονται ασμένως και με τις δύο πλευρές του αμερικανικού δίπολου εξουσίας, ωστόσο με τους Δημοκρατικούς έχουν περισσότερα κοινά. Από την άλλη, ο Τραμπ δεν είναι απλώς Ρεπουμπλικάνος, είναι ένας “ψεκασμένος” ακροδεξιός Ρεπουμπλικάνος.

Με τα χειρότερα στοιχεία της ομάδας των neocons και των alt-right επιγόνων τους, και τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του, καθώς και τον νηπιακά αφελή και τραχύ πολιτικό λόγο του, εκπροσωπεί μια “βαθιά Αμερική”, με την οποία η πολιτισμένη Ευρώπη δεν έχει απολύτως τίποτε κοινό. Η συνύπαρξη, δηλαδή, εξαρχής ήταν δύσκολη.

Ορισμένα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης προτιμούν να “προσαρμοστούν” στον νέο πλανητάρχη, παρά να κάνουν “μάχη χαρακωμάτων” με τους υπόλοιπους. Σε αυτά τα κόμματα ανήκει και η Νέα Δημοκρατία, που φαίνεται ότι καθημερινά εγκαταλείπει τα κεντρώα αναχώματα και ανακαλύπτει ξανά την κρυφή γοητεία της δεξιάς πολυκατοικίας.

Με δεδομένο ότι η οικογένεια Μητσοτάκη έχει άρρηκτους δεσμούς με τους Αμερικανούς Ρεπουμπλικάνους, εδώ και πολλές δεκαετίες, ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι εξαίρεση στον κανόνα των Ευρωπαίων ηγετών που είναι εγγύτερα στους Δημοκρατικούς απ' ό,τι στους Ρεπουμπλικάνους. 
Οπότε η Ν.Δ. μπορεί να είναι ένα από τα κόμματα της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς, που θα “εκτραμπιστούν” περισσότερο ή λιγότερο. Αλλά με αυτό το θέμα μπορούμε να ασχοληθούμε περισσότερο μελλοντικά. 

Κίνδυνος για την ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων 

Η κυρίαρχη πολιτική ελίτ της Ευρώπης, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, έχει βρει έναν κώδικα λειτουργίας, που επιτρέπει σε δυνάμεις που θεωρητικά έχουν αρκετές διαφορές (Συντηρητικοί, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι, από ένα σημείο και μετά και Πράσινοι) να λειτουργούν αρμονικά μαζί, εξυπηρετώντας βεβαίως πάντα τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης. 

Δεν είναι μια εύθραυστη ισορροπία, τουναντίον, είναι μια σχεδόν πλήρης ταύτιση στόχων και σκοπών, τουλάχιστον σε πρακτικό επίπεδο. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην Ελλάδα με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ - η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να μπει σε αυτό το κλαμπ δε στέφθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία. 
Βεβαίως το ότι και οι τέσσερις κυρίαρχες πολιτικές ομάδες της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα και λίγο ή πολύ με τον ίδιο τρόπο, σημαίνει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της Ευρώπης βρίσκεται “εκτός”. Δηλαδή δεν έχει κόμμα που να την εκπροσωπεί. 

Στο πλαίσιο αυτό, άλλωστε, είχαμε το φαινόμενο της ραγδαίας ανόδου (ιδιαίτερα από το 2009 και μετά) της άκρας Δεξιάς στις χώρες της Ε.Ε.: με την πραγματική Αριστερά (ιδιαίτερα την κομμουνιστική) πλήρως απαξιωμένη και δυσφημούμενη και εντελώς εκτός των media, οι μάζες που βλέπουν τις πολιτικές της Ε.Ε. να εξυπηρετούν μια εξαιρετικά μικρή μειοψηφία μεγαλοσυμφεροντούχων, βρίσκονται πολιτικά ξεκρέμαστες. Μια μερίδα των μεγάλων συμφερόντων της Ε.Ε. προσέφερε στους ανθρώπους αυτούς μια “πρόταση” με τη μορφή της άκρας Δεξιάς. Τα ακροδεξιά μορφώματα χρηματοδοτήθηκαν και προμοταρίστηκαν (και συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται και να προμοτάρονται) από τα ίδια περίπου συμφέροντα που εξυπηρετεί το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο, που απλώνεται από την ευρωπαϊκή

Δεξιά μέχρι την Κεντροαριστερά και τους Οικολόγους. Οξύμωρο; Όχι ακριβώς, το “πείραμα” πέτυχε (με τα πιο φρικτά αποτελέσματα) στη Γερμανία του μεσοπολέμου, όπου το οικονομικό κατεστημένο που ήλεγχε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης είναι εκείνο που έφερε στην εξουσία τους Ναζί, προκειμένου να εξαφανίσουν τον “κομμουνιστικό κίνδυνο” και να δημιουργήσουν τις συνθήκες για να αβγατίσουν τα κέρδη τους. Το ότι το “πείραμα” αυτό οδήγησε σε μια ολοκληρωτική καταστροφή, που ήταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, δε φαίνεται να “έβαλε μυαλό” στους κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι, στο κυνήγι του κέρδους, δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ξανά μια μεθοδολογία που προκάλεσε 65 εκατομμύρια νεκρούς και ανείπωτες καταστροφές. 

“Τον ελέγχουμε”... ή μήπως όχι; 

Βεβαίως αυτή τη στιγμή τα ακροδεξιά κόμματα, που αναπαράγουν την κληρονομιά του Χίτλερ και του Μουσολίνι, μοιάζουν “γατάκια” μπροστά στους προκατόχους τους. Η Μελόνι, την οποία όλοι φοβούνταν ως “αντιευρωπαία ακροδεξιά”, βεβαίως... παραμένει ακροδεξιά, αλλά έχει αποδειχτεί “λίρα 100” ως προς τις σχέσεις της με το ιταλικό και ευρωπαϊκό κατεστημένο, νομοθετεί αβέρτα υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων και είναι... πιο φιλοευρωπαία κι από τη φον ντερ Λάιεν. 

Παρόμοιο δείγμα γραφής έχουν δώσει οι ακροδεξιοί σε όλες τις χώρες που έχουν κυβερνήσει ή συγκυβερνήσει, μόνο ο Όρμπαν τα... χαλά λίγο στη νομενκλατούρα των Βρυξελλών, αλλά όχι γιατί είναι “εχθρός της Ευρώπης”, αλλά διότι... προτιμά τον Πούτιν. Η Λε Πεν, ο “μπαμπούλας” της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, δίνει κάθε μέρα εχέγγυα νομιμοφροσύνης, φιλοευρωπαϊκότητας και φυσικά πίστης στο μεγάλο κεφάλαιο. Μένει να δούμε την AfD, η οποία ωστόσο έχει ένα οικονομικό πρόγραμμα τόσο νεοφιλελεύθερο, που κάνει ακόμη και τους χριστιανοδημοκράτες να μοιάζουν... σοσιαλίζοντες. Οπότε... κι αυτοί “στο σακούλι” είναι. 

Βεβαίως θα θυμίσουμε κάτι μάλλον... ανατριχιαστικό: όταν το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο, εκτελώντας τις εντολές του οικονομικού κατεστημένου, ετοιμαζόταν να χρίσει τον Αδόλφο Χίτλερ καγκελάριο, παρότι δεν είχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ένας από τους ανώτερους παράγοντες της Βαϊμάρης ακούστηκε να προφέρει το ιστορικό: «Δεν φοβόμαστε τον Χίτλερ, τον έχουμε βάλει σε ένα πλαίσιο, τον ελέγχουμε». Είδαμε όλοι πώς πήγε αυτό... 

Οπότε... η ψευδαίσθηση του ελεγχόμενου είναι ένας σοβαρός παράγοντας στο θέμα αυτό, ναι; Είναι ελεγχόμενοι οι ακροδεξιοί... μέχρι που δε θα είναι πλέον. Και μετά... 
 

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News