Έχω την αίσθηση πως κάθε συζήτηση περί γονιμότητας αυτήν την περίοδο έχει “μυρωδιά” βγαλμένη από κάτι “σάπιο”. Κάτι μουχλιασμένο και παλιό... πολύ παλιό. Τόσο που να πρέπει να το ξεριζώσεις και να το πετάξεις, με τη λαχτάρα να μην το ξανασυναντήσεις. Μόνο με τον τρόπο αυτό μπορεί κάποιος να προσεγγίσει όσα ακούγονται, όσα ευρέως αφήνονται να εννοηθούν, περί εμπορίου, περί εξαπατήσεων, περί σκανδάλων και γενικώς περί πολλών ζητημάτων, που όχι, δε θα έπρεπε καμία σχέση να έχουν με τη γονιμότητα και την προσπάθεια μιας γυναίκας, μιας οικογένειας να αποκτήσει παιδί.
Γυναίκες που εναπόθεσαν σε γιατρούς τις ελπίδες τους για μητρότητα και τελικά αυτό δεν τους προέκυψε. Γυναίκες που μπήκαν στη διαδικασία εξωσωματικών τόσες και τόσες φορές και μουδιασμένες άκουγαν «δυστυχώς δεν τα καταφέρατε ούτε αυτή τη φορά». Γυναίκες που δεν είχαν να πληρώσουν για να το κάνουν και γυναίκες που μόνο “εικόνισμα” δεν έκαναν τον γιατρό που τις βοήθησε να τα καταφέρουν. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δε χωράει μόνο μεγάλη κουβέντα, αλλά και μεγάλη οργή, αν μπορεί κάποιος πίσω απ’ όσα συμβαίνουν να συνδέσει τις ζωές ανθρώπων.
Η γονιμότητα στοιχίζει και αυτό είναι κανόνας. Ό,τι στοιχίζει θεωρείται, πολύτιμο. Η γονιμότητα, ούτως ή άλλως, είναι πολύτιμη. Ως πολύτιμη λοιπόν, στοιχίζει. Να ένας κύκλος μέσα στον οποίο εκατοντάδες... χιλιάδες ή και περισσότερες γυναίκες άφησαν τις όποιες αμφιβολίες τους στην άκρη για να ζήσουν το θαύμα, όσο κάποιοι άλλοι βίωναν το δικό τους “θαύμα”. Ένα οικονομικό “θαύμα” στις πλάτες ανυποψίαστων ανθρώπων. Όσα ακούγονται - ισχύουν δεν ισχύουν και σε ποιο βαθμό δεν ξέρω - είναι αρκετά όχι για να προβληματιστεί κανείς, αλλά για να κατανοήσει. Να κατανοήσει αυτό που νομίζαμε ότι είναι η μεγάλη μας απορία: «Τελικά μέχρι πού θα φτάσει ο ξεπεσμός;».
Μέχρι εδώ φτάνει, αγαπητοί και αγαπητές. Μέχρι εδώ που δεν υπάρχει παρακάτω... Γιατί το να ακούγονται τόσες και τόσες ιστορίες με φόντο ό,τι πιο όμορφο μπορεί να προσδοκά ένας άνθρωπος είναι όχι μόνο θλιβερό, αλλά και ανατριχιαστικό.
Σε αυτόν τον “μύλο” πέφτει πολύ νερό και η αλήθεια είναι, το ενδιαφέρον για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα είναι πολύ μεγάλο.
Μέχρι τότε όμως, αυτή τη δυσωδία κρίμα κι άδικο είναι να την “κουβαλούν” και άνθρωποι, που καμία σχέση δεν έχουν με τέτοιες πρακτικές. Ελπίζω να είναι η εξαίρεση του “κανόνα” και πάντως μια μικρή, πολύ μικρή μερίδα, όσοι έχουν εμπλοκή και όσοι τελικά, όχι δεν υπηρετούν τον άνθρωπο, αλλά τον εκμεταλλεύονται.
Επαναλαμβάνω ότι οι ιστορίες είναι πολλές. Γυναίκες που λένε πως άδικα νόμιζαν ότι μπορούσαν να αποκτήσουν παιδί, γυναίκες που σήμερα αναρωτιούνται για το πώς έκαναν παιδί, άλλες που χρειάστηκε να “ματώσουν” για να τα καταφέρουν, άλλες που εγκατέλειψαν την προσπάθεια στην πορεία και άλλες που σταμάτησαν πριν ξεκινήσουν.
Η γονιμότητα είναι πολύτιμη, αλλά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όσοι αυτό δεν μπορούν να το κατανοήσουν, σίγουρα δεν μπορούν να το υπηρετήσουν. Το ίδιο και όσοι πίσω από αυτό βλέπουν τη “σέσουλα” με τα λεφτά.
Θα το πω και κλείνοντας. Η κοινωνία περιμένει απαντήσεις, περιμένει να δει τις εξελίξεις. Ελπίζει ότι πολλά απ’ όσα ακούγονται θα αποδειχθούν στο τέλος σενάρια και μόνο σενάρια. Πόσο να αντέξει κανείς αυτόν τον κυνισμό, αυτήν την ωμότητα...
Κι όμως φοβάμαι ότι το “άρωμα” του χρήματος για καιρό κάλυπτε τη μυρωδιά του σάπιου.
Η συνέχεια έχει ενδιαφέρον και μάλιστα έντονο, γιατί εκεί έξω, ανάμεσά μας, μέσα μας... Οι γυναίκες πάντα είχαμε, έχουμε και θα έχουμε το δικαίωμα, εφόσον θέλουμε, να μπορούμε να το ζήσουμε το αποκαλούμενο “θαύμα” της μητρότητας.
Όσους κι αν περιλαμβάνει, όπου κι αν αυτοί βρίσκονται, είναι χρέος αυτή η έρευνα να φτάσει μέχρι το τέλος.
Αξίζει η αναμονή, ας αξίζει και η κατάληξη... Εύχομαι.
