Λίγες ημέρες απομένουν πια από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, με το ενδιαφέρον να εστιάζεται στις προτάσεις των κομμάτων για το πρόσωπο που θα κρατήσει τα σκήπτρα του ανώτατου ηγέτη του κράτους.
Ναι μεν πλέον - ειδικά μετά τη συνταγματική αναθεώρηση - ο ρόλος του χαρακτηρίζεται εθιμοτυπικός, όμως είναι κομβικός και η προστασία του πολιτεύματος υψίστης σημασίας.
Το ύπατο πολιτειακό αξίωμα δε θα έπρεπε κατ’ εμέ να είναι ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης. Οι προτάσεις όμως που “πέφτουν” στο τραπέζι αποτυπώνουν τη στρατηγική των κομματικών στρατοπέδων, και το πρόσωπο τελικά που θα εκλεγεί μπορεί, ως ένα βαθμό, να σφυρηλατήσει τις πολιτικές εξελίξεις. Τις τελευταίες δεκαετίες, δε, έχει καθιερωθεί η “παράδοση” που θέλει το κυβερνών κόμμα να κάνει κάποιες υπερβάσεις, προτείνοντας πρόσωπα που ανήκουν σε διαφορετικό ιδεολογικά χώρο από τον ίδιο. Αυτός ο άτυπος “θεσμός” αποτυπώθηκε το 1995, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε στηρίξει τον Κωστή Στεφανόπουλο, που είχε προταθεί από την Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά.
Τριάντα χρόνια μετά, η πρόταση για τον Κωνσταντίνο Τασούλα φαίνεται πως ανατρέπει αυτή τη μεταπολιτευτική “συνήθεια”, μιας και ο κ. Τασούλας ανήκει διαχρονικά στη Νέα Δημοκρατία και μάλιστα είναι “πολιτικό παιδί” του Ευάγγελου Αβέρωφ, γεγονός που μαρτυρά τις ιδεολογικές του ρίζες.
Σε ένα γενικότερο πλαίσιο πάντως, η επιλογή Τασούλα διόλου τυχαία δεν ήταν. Τουναντίον, ήταν - πέρα από αναμενόμενη - μια προσπάθεια συσπείρωσης. Αυτό το οποίο επιδιώκει ο πρωθυπουργός είναι να κλείσει κάποιες “εσωκομματικές πληγές” που άνοιξαν στη δεξιότερη πτέρυγά του, μετά το “φευγιό” του Αντώνη Σαμαρά. Άραγε, η εκλογή Τασούλα θα σηματοδοτήσει μια γενικότερη στροφή της χώρας στον συντηρητισμό;
Πάντως, για την ώρα, οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες που ασπάζονται την πρόταση Τασούλα είναι - πέραν της Νέας Δημοκρατίας - οι “Σπαρτιάτες”. Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που οι ίδιοι κρατούν κοινή γραμμή με τη “γαλάζια” κυβέρνηση, όπως άλλωστε έγινε και κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού. Αυτή η “ιδεολογική συμπόρευση” χρήζει “αποκρυπτογράφησης”, καθώς ενδέχεται αυτή να είναι ο προθάλαμος πολιτικών εξελίξεων και... ενδεχόμενων μετατοπίσεων.
Από την άλλη πλευρά, αν ρίξουμε μια ματιά στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, θα δούμε ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν κράτησαν κοινή γραμμή, προκαλώντας εκπλήξεις σε όσους ήλπιζαν μια ένωση των προοδευτικών δυνάμεων. Ήταν ίσως η τέλεια ευκαιρία να χαράξουν μια ίδια πορεία, δημιουργώντας ανάχωμα στην κυβερνητική πρόταση. Η ευκαιρία αυτή, όμως, χάθηκε στον βούρκο της κομματικής εσωστρέφειας.
Σε μια εποχή όπου όλη η Ευρώπη καταπνίγεται από ένα συντηρητικό ρεύμα, είναι ανάγκη τα προοδευτικά κόμματα να ενώσουν δυνάμεις. Μακριά και πέρα από μικροπολιτικά συμφέροντα. Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι ο ΠτΔ δεν πρέπει να λειτουργεί ως μια προέκταση της κυβέρνησης, δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Εκλέγεται από το Ελληνικό Κοινοβούλιο για να προασπίσει τη Δημοκρατία. Μια Δημοκρατία που πολλοί τη “βαφτίζουν” πια μεταδημοκρατία.
