Τώρα που η σκόνη της οργής κάθισε, ο θυμός καταλάγιασε, οι κρίσεις ολοκληρώθηκαν και η οικογένεια αφέθηκε στον ανείπωτο πόνο της να θρηνεί το παιδί της, όσοι ζούμε σ’ αυτόν τον κατά τ’ άλλα ευλογημένο τόπο, ας κάνουμε την αυτοκριτική και τον απολογισμό μας.
Επειδή το σύστημα της συγκάλυψης παραβατικών και εγκληματικών συμπεριφορών στην Κρήτη και στις κοινωνίες της δε λειτουργεί σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα ήταν τουλάχιστον έντιμο να αναγνωρίσουμε πως για όσα δεν εφαρμόζονται χρόνια τώρα, δε φταίνε μόνο οι αστυνομικοί και ο πολιτικός κόσμος, αλλά κι εμείς ως πολίτες.
Για τα αυτόφωρα που δεν εφαρμόζονται σε περιπτώσεις που οδηγοί καταληφθούν να οδηγούν υπό την επήρεια αλκοόλ δε φταίνε μόνο οι αστυνομικοί, αλλά εκείνοι που τους δίνουν εντολή να μην τα εφαρμόζουν. Για το γεγονός ότι τα μπλόκα με αλκοτέστ δε σταματούν στον πρώτο παραβάτη, προκειμένου να οδηγηθεί με το περιπολικό στα κρατητήρια, δε φταίνε μόνο οι αστυνομικοί, αλλά εκείνοι που αγνοούν και επιτρέπουν τη δραματική υποστελέχωση των υπηρεσιών, που τις καθιστά ανεπαρκείς και αναποτελεσματικές.
Για τους οδηγούς στους οποίους βεβαιώνονται παραβάσεις και λίγες ημέρες μετά οι κυρώσεις παύουν γιατί απλά αναζήτησαν πολιτικό μέσο, το οποίο παρενέβη προς τις Αρχές, δε φταίνε οι αστυνομικοί. Φταίνε οι ίδιοι οι πολίτες που συντηρούν ένα ρουσφετολογικό και πελατειακό τρόπο λειτουργίας των πολιτικών γραφείων και των ίδιων των πολιτικών.
Για τα διπλώματα οδήγησης που δόθηκαν πίσω, για τις πινακίδες που επιστράφηκαν μετά από ενστάσεις προς τις υπηρεσίες Τροχαίας, για τα πρόστιμα που σβήστηκαν ή μειώθηκαν δε φταίνε οι αστυνομικοί που απλά διεκπεραιώνουν διαδικασίες. Φταίνε οι πολιτικοί και κάθε παράγοντας που για προσωπικό και μόνο όφελος παρεμβαίνουν στους επικεφαλής, ζητώντας μεροληπτική αντιμετώπιση των “δικών τους”, αλλά και οι αιτούντες αυτής της αντιμετώπισης.
Για τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης που χορηγούν αλκοόλ σε ανηλίκους και το γνωρίζουν και οι... πέτρες δε φταίνε οι αστυνομικοί της κάθε υπηρεσίας που δεν αναλαμβάνουν μόνοι τους πρωτοβουλία, αλλά οι προϊστάμενοί τους που έχουν “εντολή” να μην πειράξουν τον Α’ ή τον Β’ και οι γονείς που δεν κατάφεραν να πείσουν τα παιδιά τους.
Για όλα όσα δεν είναι σήμερα η Αστυνομία, που η πλειοψηφία των πολιτών θα ήθελε να είναι, φταίει η μειοψηφία των πολιτών που νομίζει ότι τελικά αυτήν υπηρετεί και, δυστυχώς, συχνά επιβεβαιώνεται. Σε ένα νησί που η αδεσποτία μοιάζει αδύνατο να παταχθεί, που η οπλοκατοχή υφίσταται ακόμη με τον όρο “έθιμο”, που η καλλιέργεια και διακίνηση ναρκωτικών αποτελεί μια ακόμα βαριά “βιομηχανία” που επιτρέπεται, που το να εφαρμόσεις τον νόμο μπορεί να είναι και επικίνδυνο, κάποιοι ακόμα αναρωτιούνται τι φταίει.
