Όπως περνά ο χρόνος, έτσι περνούν και οι άνθρωποι από δίπλα μας, είτε πρόκειται για τους πολύ δικούς μας, είτε για εκείνον που μας φτιάχνει τον καφέ ή μας αφήνει να περάσουμε τον δρόμο. Έχουμε συναναστροφές, μιλάμε μαζί τους, όμως δεν προσέχουμε ούτε πώς μιλάμε, ούτε και τι λέμε.
Χρειάζεται να σταθούμε και να παρατηρήσουμε λίγο, για να δούμε τι συμβαίνει τριγύρω. Παίρνουμε το κουλούρι από το μαγαζί και δε λέμε ένα «ευχαριστώ», αντιθέτως πιάνουμε την απόδειξη και σκύβουμε πάλι στο κινητό. Πηγαίνουμε πάνω από το όριο ταχύτητας στον δρόμο και κορνάρουμε στο μπροστινό αυτοκίνητο με νεύρα, επειδή πηγαίνει με τη σωστή ταχύτητα (ώστε να προλάβει αν πεταχτεί κάποιος - μην έχουμε και ατυχήματα).
Απλές λέξεις, όπως «καλημέρα», «παρακαλώ», «συγνώμη», φαίνεται πως είναι πολύ δύσκολες για να ειπωθούν. Μέσα στη μέρα κυριαρχούν η νευρικότητα, το άγχος, η αφηρημάδα... Και πολύ συχνά δεν ξεχνάμε το «καλημέρα» επειδή δεν έχουμε τρόπους, αλλά επειδή το μυαλό μας είναι αλλού. Σε πολλά θέματα και ταυτόχρονα. Στο ίδιο δευτερόλεπτο θα σκεφτούμε τα tasks που έχουμε να κάνουμε στη δουλειά, το τι θα μαγειρέψουμε την επόμενη μέρα, ενώ θα μιλάμε στο τηλέφωνο και θα κλείνουμε ραντεβού στον γιατρό.
Κι αυτό είναι κρίμα
Γιατί ναι μεν ο καθένας από εμάς έχει τόσες πολλές αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσκολίες να αντιμετωπίσει, αλλά χανόμαστε τόσο πολύ μέσα σε όλα, που το χαμόγελο εξαφανίζεται. Όχι αυτό το επιτηδευμένο, της τοξικής θετικότητας. Αυτό το χαμόγελο του «σ’ ευχαριστώ», της ικανοποίησης, της ευχαρίστησης.
Γιατί δύσκολα ικανοποιούμαστε. Δύσκολα ευχαριστιόμαστε. Δύσκολα λέμε «ήσουν πολύ ευγενικός» στον υπάλληλο που μόλις μας εξυπηρέτησε.
Όσο κι αν όλες αυτές οι κινήσεις, οι παρατηρήσεις, οι πράξεις φαίνονται τόσο μικρές, δυστυχώς είναι δύσκολες. Διότι για να μπουν στις συνήθειές μας (ναι, όσο απλές κι αν είναι), χρειάζονται κόπο. Και κοπιάζουμε τόσο πολύ για όλα μέσα στη μέρα, που οτιδήποτε άλλο μας ζορίζει και το παραβλέπουμε.
