Παράνοια σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, εντός κι εκτός του σπιτιού μας, της εργασίας, της γειτονιάς, της πόλης και της χώρας μας...
Μέτωπα από παντού, ανοικτά και δύσκολα διαχειρίσιμα όταν ξεπερνούν το μπόι μας και τη γνώση μας, το θέλω μας...
Αποπροσανατολιστήκαμε, λένε ειδικοί. Χάσαμε τον έλεγχο της ελευθερίας, του μέτρου και του μετρήματος, του σεβασμού και της αξιοπρεπούς διαβίωσης, λένε άλλοι...
«Μα την παράνοια της λογικής μου» έχουν όλοι δίκιο, όπως κι εγώ για τις δικές μου θέσεις και σκέψεις, θα έλεγα...
Στα μάτια μου και στον λόγο μου καθημερινά οι αυτοματοποιημένες αντιδράσεις μας με το θυμικό σε ό,τι δε μας αρέσει, σε ό,τι μας προκαλεί φόβο από τα λόγια μέχρι τις πράξεις, η έλλειψη δεύτερης σκέψης και η έξαρση της βίας. Οι ποικίλες μορφές της. Ο μη καταλαγιασμός της όποιας έντασης. Η υπεροχή του δυνατού. Τα καταπραϋντικά λόγια που ξεχάσαμε, η επικοινωνία που χάσαμε με τους γονείς μας, τα παιδιά μας, τα αδέλφια μας, τους φίλους, τους γείτονες. Η επιλογή της κυριαρχίας του “εγώ” μας, στο σπίτι, στη δουλειά, στον δρόμο, στην πολιτική, στη χώρα και στον κόσμο. Η αποφυγή της ευθύνης. Στα παραδείγματά μας και στα παραδείγματά τους, ας ανατρέξουμε μόνο τα δικά μας πεπραγμένα. Ας αναρωτηθούμε το τι, το πώς και το γιατί, είτε είμαστε πρωταγωνιστές, είτε όχι.
* Αναρωτιέμαι, ξεκινώντας από μένα και τη δική μου εστία, γιατί το σπίτι μου ενέχει τόσους κινδύνους, παγίδες, εκρήξεις, αντί της ασφάλειας της οικογένειας, της ηρεμίας, της χαράς, της επικοινωνίας. Γιατί πλέον δεν είναι ο κυματοθραύστης για τις φουρτούνες, αλλά η ίδια η φουρτούνα.
* Προβληματίζομαι για τη στάση μας εκεί έξω, στους δρόμους, στις πλατείες, στα σχολεία... Μόνο σπάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, απειλώντας, εξαπατώντας βρίσκουμε ανακούφιση, υπεροχή, ενισχύουμε το “εγώ” που αγκαλιάσαμε και δεν εγκαταλείπουμε;
* Θλίβομαι κάθε μέρα για τους νεκρούς στους δρόμους, την αγάπη μας για τον θάνατο. Ακούω χωρίς ελπίδα τα λόγια που εκ των υστέρων λέμε, η απουσία άλλωστε της πρόληψης είναι πανταχού απούσα κι από μένα κι από την Πολιτεία.
* Αδυνατώ να αντιμετωπίσω και να διαχειριστώ την κακοποίηση, τα κλαμένα μάτια ενός παιδιού, ενός ηλικιωμένου. Την κακοποίηση ενός ζώου.
* Αρνούμαι να μεταλλαχθώ σε θηρίο που γυρίζει “παγανιά”. Μετατρέψαμε την ελευθερία μας σε κολαστήριο. Εμπορευματοποιήσαμε τις αξίες μας, τις βάλαμε σε προσφορά και ζήτηση στη λογική του κέρδους. Οι εκπτώσεις κοστίζουν ακριβά, το ξέρουμε. Δε μας βγήκε το άλλοθι των αναγκών της ζωής, των οικονομικών προβλημάτων. Η κοινωνία, τα παιδιά μας, είναι ο καθρέπτης μας. Δε φταίνε μόνο οι άλλοι, την ευθύνη τη φέρουμε όλοι μας. Θυμηθείτε τη φράση του Νίκου Καζαντζάκη: «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω».
* Εξελιχθήκαμε σε βάρος μας. Ταΐσαμε αλόγιστα το θηρίο της τεχνολογίας, της πολιτικής. Τους ρίξαμε ανθρώπινη σάρκα, τα μάθαμε να την κατασπαράσσουν. Σήμερα τους ζητάμε να συγκρατηθούν. Πώς;
Πολιτική και πολιτικοί αποδεικνύουν καθημερινά, πλην λίγων εξαιρέσεων, πως τα μόνα δικαιώματα που υπερασπίζονται είναι τα δικά τους. Πολιτική και πολιτικοί παγκόσμια ξεστράτισαν του λόγου που ψηφίστηκαν, καβάντζωσαν θέσεις σε βάρος της δικής μου τσέπης, με τη δύναμή τους να μετρά όπλα, νεκρούς, ορφανά, πεινασμένους, αν κι όλα τα παραπάνω γίνονται... για το καλό μου («πότε ο χορτασμένος πίστεψε του πεινασμένου;», ρωτούσε συχνά-πυκνά η γιαγιά μου).
* Να επαναφέρουμε στη ζωή μας τον πολιτισμό, την ανθρωπιά, την αξία της ζωής στο σύνολό μας μπορούμε;
Ναι, αρκεί να θέλουμε («Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω»).
Τα παραδείγματα ζωής δεν εξαϋλώθηκαν, δε μετοίκησαν σε άλλο πλανήτη. Είναι δίπλα μας. Ξεκινώντας από το σπίτι της ψυχής και του μυαλού μας.
Ώρα να επενδύσουμε σε αυτά κι ώρα να σώσουμε ό,τι απομένει.
Όχι μοιρολατρικά ή το θυμικό, αλλά με τη λογική, βήμα με το βήμα. Όπως λένε κι οι σοφοί, «όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει και ελπίδα». Ένα βήμα κάθε μέρα απ’ όλους μας.
