ADILOTI ERGASIA

Περί χρόνου, χρήματος και αθλητισμού

Απόψεις
Περί χρόνου, χρήματος και αθλητισμού

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νομίζω πως δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην ξέρει τη φράση “Ο χρόνος είναι χρήμα”, όμως πόσοι γνωρίζουν ότι ανεξάρτητα αν την πατρότητά της την διεκδίκησαν πολλοί, τελικά αποδείχτηκε πως την πρώτη φορά που έκανε την εμφάνιση της σε γραπτό κείμενο ήταν το 1719 σε εφημερίδα της Αγγλίας, την τότε υπερδύναμη και οικονομικό κέντρο του κόσμου, και ότι αντίθετα από αυτό που πίστευαν όλοι, αντί για προτροπές κάποιου σπουδαίου οικονομολόγου, απλώς περιέγραφε τα βάσανα μιας φουκαριάρας συζύγου, η οποία μάταια προέτρεπε τον τεμπέλη άντρα της να σηκωθεί απ’ τον καναπέ φωνάζοντας του “Time is Money…”

Μικρή σημασία έχει το γεγονός πως η εν λόγω κυρία έμεινε άγνωστη και παραδόθηκε στη λήθη της ιστορίας, αντίθετα με την κραυγή της που έγινε λάβαρο ολόκληρων γενεών και αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο της βιομηχανικής επανάστασης, για την οποία οποιαδήποτε καθυστέρηση στην παραγωγή συνδέονταν και συνδέετε αυτόματα με χρηματικό κόστος και τις ανάλογες συνέπειες για όποιον χρονοτριβούσε. 

Όμως εκτός από την εργασία, υπάρχουν τομείς που ο χρόνος δεν αποτιμάται σαν οικονομικό μέγεθος, αλλά σε κάτι διαφορετικό, ας πούμε αμήχανο, βασανιστικό ή ακόμα και σαν σκοπός και επίτευγμα μιας ολόκληρης ζωής. 

Παραλείπω εν τάχει τα αμήχανα δευτερόλεπτα σε ανελκυστήρα με άγνωστο κόσμο που μοιάζουν με αιωνιότητα, τις βασανιστικές στιγμές μιας ποδοσφαιρικής παράτασης με τον αντίπαλο να έχει βάλει την ομάδα σου κυριολεκτικά στα δίχτυα, την αγωνία αν θα φτάσει εγκαίρως το ταξί στο αεροδρόμιο ώστε να μη χάσεις την πτήση σου, ή ακόμα χειρότερα, την αναμονή στις αλλήστου μνήμης ουρές των πάσης φύσης ταμείων της προ Gov.gr εποχής, για να πάμε σε κάτι που έχει να κάνει με την πιο εξειδικευμένη διαχείριση του χρόνου, αυτή του αθλητικού και μάλιστα του μαραθωνίου, την κορωνίδα των ατομικών αθλημάτων.

Βλέπετε, αντίθετα με τα παιχνίδια στα οποία έχεις να κάνεις με συμπαίκτες, διαιτητές, επόπτες, φίλαθλους και έχθραθλους, στον ατομικό αθλητισμό είσαι εσύ και η αλήθεια σου, εκτός, βεβαίως, αν όπως συνέβη το 2023 στο Μεξικό, όπου 11.000 (έντεκα χιλιάδες) δρομείς στο Μαραθώνιο της Πόλης του Μεξικού χρησιμοποίησαν μετρό, λεωφορεία και αυτοκίνητα για να τερματίσουν, έχεις στο αίμα σου την απάτη οπότε να σταματήσουμε εδώ τη συζήτηση.

42.195 μέτρα, κάτι σαν μια απόσταση περίπου από τον Σεληνάρι στο Ηράκλειο ή 105,4 τετρακοσάρια σε στάδιο, για τα οποία πέρα από τις σωματικές ικανότητες, που με την προπόνηση σιγά σιγά αποκτούνται, και τα ψυχικά αποθέματα που αν δεν τα έχεις υπάρχουν οι Γιούχτες και οι ανηφόρες του Ψηλορείτη για να τα μαζέψεις, χρειάζονται και οι νοητικές δυνατότητες, για τις οποίες νομίζω όμως πως συμφωνείτε, δυστυχώς δεν μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα. 

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως πληρούμε και τις τρεις παραπάνω προϋποθέσεις και ότι αποφασίζουμε να γράψουμε το όνομα μας με χρυσά γράμματα δίπλα σ’ αυτά των μύθων του μαραθωνίου. Τότε, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είμαστε αναγκασμένοι να παλέψουμε για μήνες με τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, πέρα από τον ιδρώτα και την κούραση που ώρες ώρες σ’ αναγκάζει να σιγοψιθυρίζεις το “δεν μπορώ μανούλαμ, δεν μπορώ…”,  και πάμε στην ημέρα του αγώνα και στη διαχείριση του, τα περίφημα περάσματα δηλαδή. 

Όσοι έχουν τρέξει σε Μαραθώνιο με πολύ κόσμο, όπως π.χ. στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας, θα ξέρουν ότι για να κρατήσεις το τέμπο σου και απλά να τερματίσεις δεν είναι κάτι που χρειάζεται μεγάλη νοητική προσπάθεια, απλά τρέχεις κι ότι γίνει, το μόνο που θέλεις είναι να φτάσεις στο Καλλιμάρμαρο.

Επειδή όμως υπάρχουν και τα περίφημα φράγματα των 2, 3, 4, 5, 6 κ.λ.π. ωρών, είμαι υποχρεωμένος να τονίσω για όσους δεν το γνωρίζουν πως το μόνο φράγμα που δεν έχει σπάσει μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι των 2 ωρών, αν και στις 8 Οκτωβρίου του 2023 ο Κίπτουμ, ο 23χρονος Κέλβιν Κίπτουμ από την Κένυα, με το 2 ώρες και 35 δευτερόλεπτα που πέτυχε έφτασε πολύ κοντά να το κάνει, όμως αρκέστηκε να πάρει το παγκόσμιο ρεκόρ από τον συμπατριώτη του Έλιουντ Κιπσόγκε, οπότε ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, με τους χορηγούς έτοιμους να ανταμείψουν την προσπάθεια και να αποδείξουν πως σ’ αυτή την περίπτωση, ναι, ο χρόνος είναι χρήμα και μάλιστα μπόλικο.

Σ’ αυτό το σημείο να δώσω τα συγχαρητήρια μου σε όσους, ηθελημένα ή μη, κατάφεραν να τερματίσουν σε ένα ή δυο δευτερόλεπτα πριν συμπληρωθούν οι 3, 4 κ.λ.π. ώρες και παράλληλα να εκφράσω τη συμπάθεια μου σε όσους δεν τα κατάφεραν για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Δυστυχώς, όπως είχε πει κάποτε ο Bernard Evslin, “Οι ατυχίες είναι αυτές που φτιάχνουν τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες”. 
Κλείνοντας, θα προτρέψω αυτούς που διαθέτουν τα προαπαιτούμενα να δοκιμάσουν κάποια στιγμή τις δυνάμεις τους σε έναν μαραθώνιο, μάλιστα, αν μαζί με τις σωματικές, ψυχικές και νοητικές τους ικανότητες έχουν και κάτι από τον Βαρόνο Μινχάουζεν, τότε να είναι σίγουροι πως θα γίνουν περιζήτητοι στις αθλητικές και μη συναναστροφές. 

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News