Έτσι λένε οι “γνωρίζοντες” τα εσωκομματικά της Ν.Δ. Στην πραγματικότητα όμως η απόφαση για Τασούλα είχε ληφθεί πολύ νωρίτερα. Άλλωστε, ήταν μονόδρομος από τότε που ο Μητσοτάκης αποφάσισε να ξεφορτωθεί τον “ενοχλητικό” Αντώνη Σαμαρά: ο Τασούλας είναι μία μόνο από τις κινήσεις που απευθύνονται στη “δεξιά πολυκατοικία” της Νέας Δημοκρατίας. Και θα δούμε και πολλές ακόμη παρόμοιες κινήσεις το επόμενο διάστημα, αφού η Ν.Δ. δείχνει να προσεγγίζει το κέντρο με οικονομικούς/ταξικούς όρους και όχι με πολιτικούς.
Για το τελευταίο χρειάζονται εξηγήσεις, αλλά αυτό δεν είναι το αντικείμενο του κειμένου που διαβάζετε, οπότε θα τα πούμε σε κάποια άλλη ευκαιρία. Χρωστάμε, άλλωστε, μία ανάλυση για τις στοχεύσεις των κομμάτων σε αυτό το επίπεδο, ενόψει των επόμενων εξελίξεων. Εδώ θα επικεντρωθούμε στα της επιλογής Τασούλα και πώς επηρεάζει αυτή την πολιτική κατάσταση σήμερα.
Γιατί επελέγη ο Κώστας Τασούλας
Αφού σημειώσουμε ότι το αξίωμα του ΠτΔ, μετά την “εξαφάνιση” και των τελευταίων ουσιαστικών αρμοδιοτήτων του, είναι κάτι σαν τους βασιλιάδες στις συνταγματικές μοναρχίες, δίχως το... glamour των τελευταίων: μια φιγούρα συμβολική του πολιτεύματος, δίχως την παραμικρή δυνατότητα ουσιαστικής ανάμειξης στην πραγματική πολιτική, να πούμε τους λόγους επιλογής Τασούλα:
- Είναι δεξιός-καραδεξιός. Πιο δεξιός δε γίνεται, μετά πάμε στη σκληρή ακροδεξιά τύπου Βορίδη. Παραδοσιακός δεξιός, από δεξιό τζάκι, πολιτικό τέκνο του “τοτέμ” της ελληνικής Δεξιάς Ευάγγελου Αβέρωφ. Ικανοποιεί λοιπόν τα αισθήματα των δεξιών βουλευτών (που παραμένει η πλειοψηφία στη Ν.Δ.) και της δεξιάς βάσης (που είναι η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων της) του κόμματος και δυνητικά ενισχύει γενικά το δεξιό προφίλ, κάτι σημαντικό, αφού τη μεγάλη μάχη ενόψει των επόμενων εκλογών η Ν.Δ. τη δίνει στα δεξιά της.
- Είναι μεν ενεργός πολιτικός, αλλά είναι και... ακίνδυνος. Ο Τασούλας είχε μια πολιτική διαδρομή χαμηλού προφίλ (γι’ αυτό και ήταν περίπου ο ιδανικός πρόεδρος της Βουλής) και παρά τη δεξιά του προέλευση δεν είχε ποτέ σοβαρές αντιπαραθέσεις. Δεν έχει άποψη ή τέλος πάντων... αν έχει, αποφεύγει να την εκφράσει. Είναι δηλαδή ίσως το μοναδικό σοβαρό πολιτικό πρόσωπο που θα μπορούσε να βρει ο Μητσοτάκης, που δε θα “κάνει του κεφαλιού του” ως ΠτΔ και δε θα υπάρχει κίνδυνος να εκφράσει θέση που να μην ταυτίζεται με την κυβερνητική. Δεν είναι Σαμαράς, ούτε Καραμανλής.
- Συνέχεια του προηγούμενου: ο Μητσοτάκης θα ήθελε πολύ να προλειάνει το έδαφος για την επικείμενη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ προτείνοντας τον Βενιζέλο (που είναι το μοναδικό πρόσωπο με προέλευση από το ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσε να ψηφιστεί από σύσσωμη τη Ν.Δ. και σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ - τον Στουρνάρα που είχε επίσης προταθεί οι μισοί πασόκοι δε θα τον ψήφιζαν και αρκετοί της Ν.Δ. επίσης), αλλά... υπάρχει ένα μεγάλο “αλλά”: ο Βενιζέλος έχει μεγάλο πολιτικό βάρος και... μεγάλο στόμα. Και δική του πολιτική ατζέντα. Η συνύπαρξη με μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό που έχουν σοβαρή δυσανεξία στην “άλλη άποψη” είναι περίπου... αδύνατη.
- Η Ν.Δ. επέλεξε να “διευκολύνει” το ΠΑΣΟΚ, που αν συρόταν σε πρόσωπο “κοινής αποδοχής”, θα... έπειθε και τους ελάχιστους που δεν τo ’χουν καταλάβει ότι πάμε για συνεργασία Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ μετά τις επόμενες εκλογές. Ήδη οι προσπάθειες που κάνουν τα μίντια για να... αναγεννήσουν με το ζόρι το ΠΑΣΟΚ έχουν “βρει τοίχο” ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Οπότε για το καλό της μελλοντικής συγκυβέρνησης, η Ν.Δ. κοιτάζει προς τα δεξιά και το ΠΑΣΟΚ θα προτείνει δικό του υποψήφιο για να κάνει το... κομμάτι του ο Ανδρουλάκης.
Unfair Μητσοτάκη
Στον χώρο της αντιπολίτευσης, σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως η κίνηση Μητσοτάκη, η οποία χαρακτηρίστηκε ως “πολιτικό unfair”. Είναι έτσι; Εθεωρείτο δεδομένο ότι ο Μητσοτάκης παίζει με τους δεδομένους κανόνες. Ένας απ' αυτούς τους (άγραφους, ανεπίσημους) κανόνες ήταν η πρόταση ΠτΔ από την αντίθετη παράταξη απ' αυτήν που βρίσκεται στην εξουσία. Ωστόσο, ο Μητσοτάκης παίζει με τους κανόνες... μόνο όταν τον βολεύει. Το είδαμε και στην υπόθεση των υποκλοπών, όπου παρακολουθούσε... και τα πόμολα, προκειμένου να ισχυροποιήσει την εξουσία του.
Και να πούμε και το προφανές, ότι η επιλογή Μητσοτάκη είναι εύλογη σε ένα περιβάλλον απόλυτης δεξιάς κυριαρχίας όχι μόνο (ή τόσο, αν θέτε) στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το... τιμόνι του καραβιού έχει στρίψει όλο δεξιά και ο Μητσοτάκης δεν παριστάνει ότι δεν το καταλαβαίνει. Τουναντίον, έχει αρχίσει να απορρίπτει τα “woke” για τα οποία τον κατηγορούσε η άκρα αλλά και η παραδοσιακή Δεξιά και σε κάθε ευκαιρία θα δείχνει ότι είναι δεξιός πολιτικός και εκπρόσωπος της ελληνικής Δεξιάς. Καλά, εκτός από τα ελληνοτουρκικά, εκεί η πολιτική Τσάμπερλεϊν (δηλαδή του “κατευνασμού”) συνεχίζεται απρόσκοπτα καθώς είναι κεντρική επιλογή και όχι “για εσωτερική κατανάλωση”.
Άλλος ένας άγραφος κανόνας που ισχύει μεταπολιτευτικά, τουλάχιστον μετά την εκλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην προεδρία, δηλαδή της μη επιλογής πολιτικά ενεργού προσώπου για το αξίωμα, παραβιάστηκε από τον Μητσοτάκη. Ο Τασούλας μπορεί να είναι μία θητεία μακριά από την πολιτική συνταξιοδότηση, αλλά δεν παύει να είναι εν ενεργεία βουλευτής. Δηλαδή μη επιλέξιμος (“εθιμικώ δικαίω”) για τη θέση του ΠτΔ.
Ποιοι θα τον ψηφίσουν
Τέλος, να κλείσουμε με μια πρόβλεψη ποιοι θα ψηφίσουν τον Κώστα Τασούλα ως ΠτΔ. Σίγουρα το σύνολο των βουλευτών της Ν.Δ. Ενδεχομένως οι της Ελληνικής Λύσης. Σίγουρα κάποιοι από τους ανεξάρτητους δεξιούς και ακροδεξιούς. Και... αυτοί είναι όλοι.
Οπότε το 180 είναι άπιαστο όνειρο και πάμε για απλή πλειοψηφία.
