Την “κακιά” την ώρα τη δουλεύουμε εντατικά και κατ’ επανάληψη οι περισσότεροι από εμάς. Όχι πως την κουβαλάμε στο DNA μας, αλλά από τα γεννοφάσκια μας σίγουρα. Για να γυρίσει ο τροχός θέλει νερό πολύ, αλλά η εποχή είναι άνυδρη και με την ξηρασία να κυριαρχεί...
Μια χώρα εγκλωβισμένη στα μετόπισθεν, κολλημένη στον βάλτο μιας παθογένειας, χωρίς αρχή και τέλος. Για να προχωρήσει μπροστά πρέπει η Πολιτεία να κάνει το χρέος της και όλοι εμείς το δικό μας. Ας κάνουμε τον προσωπικό μας απολογισμό και με ειλικρίνεια ας αναμετρηθούμε στα ίσια ο καθένας ξεχωριστά με την ατομική του ευθύνη. Πόσοι δεν έχουμε οδηγήσει πιωμένοι; Πόσοι δεν έχουμε “παζαρέψει” - με κάθε μέσο - τον αστυνομικό που μας σταμάτησε για το - πάντα - «ένα ποτηράκι παραπάνω»; Η δική μου η γενιά μεγάλωσε ζώντας επικινδύνως, με πατεράδες που έπιναν και οδηγούσαν χωρίς κανόνες και πρέπει. Έτσι το μάθαμε, έτσι το συνεχίσαμε στη συντριπτική μας πλειοψηφία, χωρίς καμία ωστόσο αποδεκτή δικαιολογία.
Ας είμαστε επιτέλους ειλικρινείς. Το «ήπια και αφήνω το αμάξι» παραμένει η εξαίρεση. Το «δεν πίνω γιατί οδηγώ», το ίδιο. Ο φαύλος κύκλος συνεχίστηκε από γενιά σε γενιά και με την Πολιτεία απούσα και ανίκανη να τον σταματήσει. Απέτυχε παταγωδώς στο χρέος της για κοινωνική ευαισθητοποίηση, ενημέρωση, πρόληψη και δράση που δεν περιορίζεται προπαραμονές εορτών για αναίμακτη έξοδο των εκδρομέων. Αποτύχαμε κι εμείς... Που τα μαλλιά μας άσπρισαν αλλά η κούτρα μας δεν άλλαξε. Πιτσιρικάδες, που εμείς μεγαλώνουμε, οδηγούν νωρίτερα απ’ ό,τι ο νόμος το επιτρέπει γιατί κάποιοι ενήλικες τους ανοίγουν τον δρόμο. Πίνουν σε γλέντια και μαγαζιά που τους ανοίγουν διάπλατα πόρτες και φιάλες. Στη μεγάλη “κλειστή” κοινωνία της Κρήτης, η αλλαγή συνηθειών ριζωμένες στο πετσί μας είναι ακόμη πιο δύσκολη. Γνωριζόμαστε μεταξύ μας και μοιραζόμαστε κοινές γνωριμίες σε χρήσιμα πόστα...
«Μου λένε πως πρέπει να βάλω δικηγόρο γιατί αυτός ο άνθρωπος έχει άκρες πολλές», είπε ο πατέρας του Παναγιώτη... Στην ακραία δική του περίπτωση ήταν ένα “εγκληματικό” τροχαίο, για το οποίο τα “καμπανάκια κινδύνου” χτυπούσαν σαν τρελά αλλά δεν ακούστηκαν και τα λάθη που έγιναν δε διορθώνονται. Του τη “χάρισαν” κι έδωσαν όλοι μαζί τη χαριστική βολή στον 22χρονο, που βρέθηκε στον δρόμο του. Αν εκείνο το βράδυ ο οδηγός της “Πόρσε” καρφωνόταν σε ένα δέντρο, σήμερα θα ήταν ο “άτυχος 45χρονος επιχειρηματίας” που “έσβησε” επιτόπου και όχι ο “κινούμενος χάρος”. Οι ρόλοι μας στο χάλι της ασφάλτου κρίνονται, άλλωστε, σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
Η νοοτροπία για να αλλάξει θέλει χτύπημα στη... ρίζα, δράση πολυεπίπεδη και κοινή προσπάθεια απ’ όλες τις πλευρές. Με τα “στραβά μάτια” που μας οδηγούν σε σκοτάδια όλο και πιο πυκνά πρέπει να τελειώνουμε. Ένας αστυνομικός για καθέναν από εμάς δεν μπορεί, δε γίνεται να υπάρχει. Εγώ την ευθύνη μου, εσύ τη δική σου και ο νόμος σε εφαρμογή χωρίς παρεκκλίσεις. Για το αλκοόλ στο τιμόνι, “εμείς κι εμείς”, δεν έχουμε άλλη ελπίδα. Υποψήφιοι θύτες και θύματα σε εναλλαγή είμαστε. “Εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή” και το ανάποδο. Τόσο όσο να μάθω εγώ για να σωθείς εσύ και τούμπαλιν.
“Urban Society - New culture” σε κατακόκκινο φόντο το λόγκο πάνω στην κατακόκκινη μπλούζα που φορούσε ο 45χρονος, όταν την Κυριακή οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στα Δικαστήρια. Μια κοινωνία σε αποσύνθεση. Μια νέα κουλτούρα που δε λέει να ’ρθει. Στις 2:47 τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου δε χάθηκε το παιδί όλων μας, όπως ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη είπε σε ένα βαρύγδουπα δραματικό τόνο που κατ’ εμέ περίσσευε. Είναι το παιδί του Αντώνη, που μέσα στον πόνο του μας συγκλόνισε με τις αλήθειες που βρήκε τη δύναμη να αρθρώσει. Το παιδί μιας χαροκαμένης μάνας, που τσακισμένη δεν μπόρεσε καν να το αποχαιρετήσει. Το παιδί μιας οικογένειας που στο εξής θα είναι πάντα μισή.
Εμείς αύριο μεθαύριο το πολύ γυρνάμε σελίδα μέχρι την επόμενη σοκαριστική τραγωδία με οσμή ανεπάρκειας, ανοργανωσιάς και ανευθυνότητας.
