Η ιστορία που ακολουθεί είναι πραγματική: Ο κύριος (ας τον πούμε) Νίκος είναι μια ζωή στη θάλασσα, επαγγελματίας αλιέας. Είναι πατέρας 7 παιδιών και, όπως λέει, είναι και τα 7 στη θάλασσα.
Αν γύριζε τον χρόνο πίσω, θα τα ενθάρρυνε να ακολουθήσουν το επάγγελμά του; Φυσικά και όχι! Οι ψαριές ολοένα και μικρότερες, τα δίχτυα κάθε τρεις και λίγο κατεστραμμένα από θηλαστικά της θάλασσας ή εισβολικά είδη. Για αποζημιώσεις ούτε λόγος, για κίνητρα για νέους αλιείς επίσης ούτε λόγος!
Ομοίως και οι περισσότεροι που εργάζονται στον πρωτογενή τομέα: Αγρότες που εξαρτώνται από τη βροχή, το χιόνι, τη θερμοκρασία και πια “τρέμουν” μπροστά στην κλιματική κρίση. Κτηνοτρόφοι που πασχίζουν για να καταφέρουν να ταΐσουν τα κοπάδια τους (γιατί η ξηρασία δεν έχει αφήσει βοσκότοπο), αλλά βλέπουν εισαγόμενα κρέατα να “βαπτίζονται” ελληνικά και τους ίδιους να πασχίζουν για μια αξιοπρεπή τιμή. Μελισσοκόμοι, που παράγουν πραγματικό χρυσό, κι όμως βλέπουν τις μέλισσες να λιμοκτονούν (η ξηρασία βλέπετε) και η παραγωγή τους να κατακρημνίζεται.
Σε όλα αυτά τα προβλήματα υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: η αδιαφορία! Μια κυβέρνηση που “σφυρίζει” αδιάφορα, ενώ την ίδια ώρα επιμένει ότι «ο πρωτογενής τομέας παραγωγής είναι ένα μεγάλο στοίχημα για την Ελλάδα και την Ευρώπη» και ότι «η μεγάλη συμβολή του πρωτογενούς τομέα είναι στην κοινωνική συνοχή». Αυτά είπε ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, μεταξύ άλλων, στους Κρητικούς σε μια από τις συσκέψεις που πραγματοποιήθηκαν στο νησί. Αναγνώρισε ότι είναι υποχρέωση της Πολιτείας να στηρίζει τους παραγωγούς. Λόγια που οι Κρητικοί τα έχουν ακούσει πολλές φορές, αλλά ως σήμερα οι πράξεις είναι ισχνές.
Τη στιγμή που δε μιλάμε πια απλώς για κλιματική αλλαγή, αλλά για κλιματική κρίση, με τη λειψυδρία να μαστίζει την ύπαιθρο και οι πόροι για αρδευτικά έργα να δίνονται με το... σταγονόμετρο, ο πρωτογενής τομέας της Κρήτης - πυλώνας της τοπικής οικονομίας - βοά.
Αν η Πολιτεία, πράγματι, αναγνωρίζει την ποιότητα των προϊόντων της Κρήτης και πιστεύει στην προστιθέμενη αξία που μπορούν να προσδώσουν και στο τουριστικό μας προϊόν, οφείλει να στηρίξει με συγκεκριμένα, απτά και στέρεα μέτρα. Τη θέση των κενών λόγων να πάρουν οι πράξεις και ο πρωτογενής τομέας που βρίσκεται στην “κόψη του ξυραφιού” να συνεχίσει να τρέχει στον μαραθώνιο της παραγωγής και τελικά της επιβίωσης για τους ανθρώπους της γης και του μόχθου.
Οι προκλήσεις είναι μπροστά μας και η κυβέρνηση καλείται να αποδείξει, εδώ και τώρα, ότι μπορεί να σταθεί αντάξια των αναγκών και των περιστάσεων.
* H Ελένη Βατσινά είναι βουλευτής Ηρακλείου ΠΑΣΟΚ.