Ο Αλέξης Κούγιας βρέθηκε εκ νέου στο επίκεντρο της προσοχής, με την ταλαιπωρημένη όψη του και την κατάπτωση της εικόνας του να αποτελεί τη θρυαλλίδα χαιρέκακων σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνοδεία υποθέσεων για τον λόγο που ασθένησε με καρκίνο.
Μια εκδοχή, σύμφωνα με τους δηλητηριώδεις μάντεις του πληκτρολογίου και της κακιάς ώρας, ήταν ότι ο Αλέξης Κούγιας ασθένησε επειδή υπερασπίζεται στο δικαστήριο εγκληματίες.
Σύμφωνα με άλλους μικροπρεπείς, που επικαλέστηκαν το κληρονομικό τους χάρισμα, ο καρκίνος ήταν το τίμημα της ενίοτε επιθετικής συμπεριφοράς του ποινικολόγου εντός και εκτός δικαστικών αιθουσών, καθώς και των σεξιστικών του τοποθετήσεων. Θύμα της θείας δίκης με απλά λόγια. Μεγαλοφυείς αναλύσεις, επιστημονικά τεκμηριωμένες. Λες και νοσούν με καρκίνο μόνο όσοι, σύμφωνα με τους “πεφωτισμένους”, “σπέρνουν” μεγάλα δεινά σε αυτόν τον πλανήτη.
Μικρή αλλά ουσιώδης λεπτομέρεια: Ο καρκίνος μπορεί να “χτυπήσει” οποιονδήποτε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Δεν πα’ να θεωρείς εσύ ότι είσαι άτρωτος, μέγας και τρανός, καθήμενος αγέρωχα στον καναπέ σου. Δε πα’ να χτυπάς ξύλο και να φτύνεις τον κόρφο σου...
«Για εμένα είναι αυτονόητο αυτό που κάνω. Από τη στιγμή που μπορώ να λειτουργώ ως οργανισμός, από τη στιγμή που το μυαλό μου είναι αυτό που είναι 50 χρόνια, που διαχειρίζομαι τις υποθέσεις του γραφείου μου, της οικογένειας και τις κοινωνικές μου υποθέσεις, ακόμη και τα πάθη μου, δεν έχω αντιληφθεί για ποιον λόγο θα έπρεπε να απέχω από αυτόν τον τρόπο ζωής».
Ναι, ο Αλέξης Κούγιας έχει υπερασπιστεί, μεταξύ άλλων, τους πιο σκληρούς κακοποιούς της χώρας. Ναι, είναι αλήθεια ότι είναι μεγαλομανής ως προσωπικότητα. Ναι, είναι αλήθεια πως δεν είναι συμπαθής σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Ούτε εγώ τον συμπαθώ. Όμως, απομονώνοντας την όποια αποστροφή, την περασμένη Τετάρτη είδα ένα ζωντανό, ισχυρό μυαλό, που με έκανε να προσπεράσω την ταλαιπωρημένη του εικόνα, χωρίς παράλληλα να νιώσω λύπη. Γιατί σε μια τόσο σκληρή και άγρια συνθήκη για κάθε άνθρωπο, ο ίδιος επιλέγει να μην παραδώσει τα όπλα.
Έχεις δικαίωμα να μη λυπηθείς, να μη στεναχωρηθείς. Μπορείς όμως, αντί να ευχηθείς θάνατο και κόλλυβα, απλώς να αδιαφορήσεις και να απέχεις από κακοήθεις σκέψεις και τοποθετήσεις.
Το να εύχεσαι ξεκούραση σε... νεκροκρέβατα και να “ξερνάς” χαιρεκακία μεγατόνων επειδή καταπέφτει ο Κούγιας που σιχαίνεσαι, δε σε εξυψώνει ούτε σε κάνει περισσότερο άνθρωπο από εκείνον που ήδη στη συνείδησή σου έχεις καταδικάσει σε προγενέστερο χρόνο πολλάκις για απανθρωπιά και χίλια δυο άλλα.