Αναμενόμενη η παρέμβαση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, με αιχμή το βίντεο που αποτυπώνει τον τραμπουκισμό ενός παιδιού στην Κομοτηνή, από φασίστες υποστηρικτές του Ηλία Κασιδιάρη«Πες “ζήτω ο Κασιδιάρης, πες το ρε!”», ούρλιαζαν άντρες στο τρομαγμένο παιδί.
Το περιστατικό σόκαρε και σκόρπισε οργή, όχι μόνο στην Κομοτηνή, αλλά στο πανελλήνιο. Τελικά, ήταν κάτι που όντως δεν περιμέναμε να δούμε από υποστηρικτές μιας εγκληματικής οργάνωσης; Και το ότι πρόκειται περί εγκληματικής οργάνωσης δεν το λέω εγώ, μα η ίδια η Δικαιοσύνη. Άλλωστε, δε θα μπορούσε να ονομαστεί διαφορετικά, διότι για να χαρακτηριστεί κόμμα πρέπει πρωτίστως να σέβεται τον κοινοβουλευτισμό και το Σύνταγμα, το οξυγόνο της Δημοκρατίας. Εν αντιθέσει όμως, ο δήθεν πολιτικός λόγος της Χ.Α. εκφράζεται με έναν διαφορετικό τρόπο. Με δολοφονίες, επιθέσεις, χειροδικίες, τραμπουκισμούς.
Τα δείγματα γραφής της Χ.Α. είναι γνωστά και τα χέρια υποστηριχτών της είναι βαμμένα με αίμα. Όλους αυτούς δεν τους γνωρίσαμε χθες. Τους μάθαμε μέσα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και πολλών αλλοδαπών, τις αιματηρές επιθέσεις κατά αναρχικών και κατά υποστηρικτών του Κομμουνιστικού Κόμματος. Γνωστές καταστάσεις, με γνωστούς πρωταγωνιστές που αυτοπροσδιορίζονται ως πατριώτες. Από εδώ κι έπειτα τι κάνουμε όμως; Το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ και σύνθετο. Πηγή του κακού δεν είναι ούτε ο Κασιδιάρης, ούτε η Χ.Α., αλλά αυτοί που τόσο ένθερμα τους υποστηρίζουν - και για κακή μας τύχη πληθαίνουν επικίνδυνα. (Υπ)άνθρωποι με τέτοιες ιδεολογίες έχουν δείξει πολλάκις τις προθέσεις τους, τις πεποιθήσεις τους και το όραμά τους που βάζει σε κίνδυνο το ίδιο το πολίτευμα. Μπορεί η Χ.Α. να μπήκε φυλακή, οι οπαδοί και κάμποσα στελέχη της όμως είναι ελεύθεροι και συνεχίζουν ακλόνητοι το έργο και την “παρακαταθήκη” της.
Το συμβάν της Κομοτηνής δεν πρέπει να αφήσει κανέναν μας ασυγκίνητο, και δη τη Δικαιοσύνη. Κατ’ εμέ, το ζήτημα δεν άπτεται του πολιτικού γίγνεσθαι, αλλά του κοινωνικού. Διότι ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο δε διδάσκεται ούτε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ούτε μαθαίνεται διαβάζοντας τα καταστατικά ενός κόμματος. Είναι αναγκαίο ως κοινωνία να αποκτήσουμε φίλτρο, που θα μας βοηθά να ξεχωρίζουμε τον πολιτικό λόγο από τη ρητορική μίσους. Και σε μια εποχή που τα ακροδεξιά κόμματα φορούν τον μανδύα της μετριοπάθειας και του αγνού πατριωτισμού, είναι επιβεβλημένη η καλλιέργεια μιας τέτοιας αντίληψης.
Το πρόβλημα είναι όμως ότι η ακροδεξιά ξέρει να ελίσσεται. Παρουσιάζεται ως μια επαναστατική και ριζοσπαστική δύναμη, ενώ ο λόγος της χαρακτηρίζεται από εθνικισμό και - θα τολμούσα να πω - αντισυνταγματικότητα. Η οικονομική εξαθλίωση και οι γενικότερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια κοινωνία είναι... βούτυρο στο ψωμί της. Παλιά της τέχνη κόσκινο, να φορτώνει όλα τα δεινά σε κατατρεγμένους και ταλαιπωρημένους αλλοδαπούς ή/και μειονότητες, που «ήρθαν να φέρουν τη καταστροφή». Παίρνει διάφορες μορφές, άλλοτε πιο αιχμηρή, άλλοτε πιο μετριοπαθής και προσαρμόζεται σε κάθε κοινωνική συνθήκη. Στο αίμα της έχει να καπηλεύεται αγνούς αγώνες και επαναστάσεις. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως δεν ξεχνά ότι ο λαός ξεχνά.
