Προ ημερών κυκλοφόρησε ένα βίντεο εξοργιστικό. Ένα βίντεο όπου φαίνεται ένα μικρό παιδί, ένα πλάσμα 10 χρόνων, κουλουριασμένο σε μία γωνία, να εκφοβίζεται από ακροδεξιούς στην Κομοτηνή, οι οποίοι του φώναζαν να πει «Ζήτω ο Κασιδιάρης», προκειμένου να το αφήσουν ήσυχο. Το παιδί καθόταν κάτω ανήμπορο, με τα χέρια στο πρόσωπό του από τον φόβο και τα μάτια του τρομοκρατημένα, καθώς δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση που βίωνε. Στο τέλος ψέλλισε αυτό που του ζήτησαν κι εκείνοι άρχισαν να γελάνε και να του λένε «άντε φύγε τώρα».
Ίσως να μην μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος του μίσους που μπορεί να εκτοξεύσουν άτομα προς τον συνάνθρωπό τους, ιδίως εναντίον ανήμπορων παιδιών. Ίσως να το είχε ξαναζήσει, είναι πιθανό να ανήκει σε κάποια μειονότητα και μέσα σε αυτήν την ολιγοετή έως τώρα ζωή του, να έχει γίνει αποδέκτης τέτοιων φρικαλέων συμπεριφορών και στο παρελθόν.
Γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο
Μια κοινωνία που επιτρέπει να συμβαίνουν τέτοια πράγματα είναι μια κοινωνία που θα πρέπει να γκρεμιστεί και να χτιστεί από την αρχή πέτρα-πέτρα. Ένα σύστημα, μια παιδεία, που θρέφει τέτοια αρρωστημένα μυαλά, θα έπρεπε να συνθλιβεί και στη θέση τους να γεννηθεί μια ελπίδα.
Πόσα περιστατικά ρατσιστικού μίσους ακούμε; Και πόσα περνούν στα αθόρυβα. Και στα πόσα θα πούμε αρκετά και θα κάνουμε όντως την αλλαγή; Μίσος ατέλειωτο, επειδή είσαι διαφορετικός, μίσος από συμμαθητές σου, από αγνώστους στον δρόμο και στα κοινωνικά δίκτυα, περιστατικά ρατσιστικού μίσους ακόμα και από την Αστυνομία, που ο κυρίαρχος ρόλος της είναι να προστατεύει.
Πέντε χρόνια μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, τότε που λέγαμε ότι οι υποστηρικτές της, όλοι αυτοί οι νοσταλγοί του Χίτλερ, οι απαίδευτοι, θα αποσύρονταν, μακριά από την αλληλεγγύη και την ενότητα όλων των κόσμων και των φυλών, βρισκόμαστε στην ίδια θέση. Ξεδιάντροποι “ψευτόμαγκες” που απειλούν κι εκφοβίζουν παιδιά, μετανάστες, πρόσφυγες, ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας και προσπαθούν να ζήσουν μια ομορφότερη ζωή. Και ξέρετε, δε φταίνε μόνο αυτοί. Δε φταίνε μόνο αυτοί που είναι ανίκανοι να κατανοήσουν ότι τίποτα ανώτερο δεν έχουν απέναντι σε εκείνους που επιτίθενται, το αντίθετο μάλιστα. Φταίνε και όλοι εκείνοι που το βλέπουν μέρα με τη μέρα να ξεδιπλώνεται και να επεκτείνεται, να σέρνεται σαν το φίδι σε όλες τις γωνιές αυτού του σάπιου τόπου που ζούμε, και δεν κάνουν τίποτα. Και κοιτάνε μόνο το μαγαζάκι τους γυρνώντας από την άλλη πλευρά.
Ο φόβος
Θα μου πεις, φοβούνται. Ας φοβούνται. Κι εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι όταν βλέπω ανθρώπους που νομίζουν ότι ανήκουν σε κάποια Αρία φυλή και πως κάποιο γρανάζι στον εγκέφαλό τους τους υπαγορεύει πως η δική τους η ζωή είναι ανώτερη από τη δική μου.
Ας μιλάμε όμως, ας φωνάζουμε. Η φωνή μας, η σκέψη μας και η αλληλεγγύη απέναντι στους αδικημένους είναι το μόνο “όπλο” μας για να σώσουμε τούτο τον κόσμο από το μίσος και την κατάντια.
Ένα σύστημα, μια παιδεία, που θρέφει τέτοια αρρωστημένα μυαλά, θα έπρεπε να συνθλιβεί και στη θέση τους να γεννηθεί μια ελπίδα
Περίπου ένας χρόνος από τότε που στη Βοιωτία ο 17χρονος Ρομά Χρήστος ξεψύχησε στον δρόμο από αστυνομικά πυρά, αλλοιώνοντας μάλιστα σύμφωνα με τις καταγγελίες και τον τόπο του εγκλήματος. Δύο χρόνια περίπου μόνο έχουν περάσει από τότε που αστυνομικός σκότωσε σε καταδίωξη στη Θεσσαλονίκη τον 16χρονο Ρομά επειδή δεν πλήρωσε 20 ευρώ βενζίνη που έβαλε. 20 ευρώ κοστολογήθηκε η ζωή αυτού του ανήλικου παιδιού. 6 χρόνια από τότε που ο Αλβανός εργάτης γης, Πετρίτ Ζίφλε, δολοφονήθηκε στη Λευκίμμη με ρατσιστικά κίνητρα από έναν χρυσαυγίτη.
Και δυστυχώς υπάρχουν κι άλλα αιματοβαμμένα περιστατικά που αποτυπώνουν πόσο μακριά είμαστε από μια κοινωνία που αποδίδει αξία στην ανθρώπινη ζωή και σπάει τις διακρίσεις.
Ας αναλογιστούμε τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της βαρβαρότητας που δεν έχει κανένα λογικό θεμέλιο παρά μόνο το μίσος. Σε αυτήν την κοινωνία θέλετε να μεγαλώνουν τα παιδιά σας;
