Τι ζούμε από χθες στην πολιτική σκηνή της χώρας; Είναι πολύ πιθανόν την αλά ελληνικά εκδοχή της καταπληκτικής σε διάρθρωση για την “ελαφρότητά” της ως ρομαντική κομεντί (παρά το καταθλιπτικά μουντό περιβάλλον), της αγγλοσαξονικής σχολής του κινηματογράφου ταινίας, “Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία...”. Για την ακρίβεια “Ένας γάμος, μετά από μια κηδεία;” και τι “κηδεία” ε; Του συνεκτικού κρίκου που από το 1996 έως και σήμερα είναι ο πυρήνας του κυβερνητικού αφηγήματος διαχρονικά, οριζόντια και κάθετα, για τις αλλεπάλληλες εξουσίες, είτε κεντροαριστερής, είτε κεντροδεξιάς εκδοχής.
Μιλάμε για τον “σημιτικό εκσυγχρονισμό”, που αποτελεί τον οργανικό πυρήνα της κρατικής εξουσίας, ανεξάρτητα του ποιος ασκεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Και ο “γάμος”, ποιος είναι ο “γάμος”; Ας δούμε πώς θα εξελιχθεί το “αυτοτροφοδοτούμενο” στο “χρυσό τρίγωνο της εξουσίας” και γεωγραφικά και νοηματικά σενάριο εδώ και μήνες της “προεδρολογίας” και τότε θα καταλάβουμε ποιος ο “γαμπρός”, ποια η “νύφη” και ποιο το “προικοσύμφωνο”, γιατί για “γάμο από έρωτα” ούτε κουβέντα, “γάμος συμφερόντων” θα ’ναι και μάλιστα “μέρα μεσημέρι”. Τότε θα καταλάβουμε και ποιος θα ενσαρκώσει τον Χιου Γκραντ και ποιος την Άντι Μακ Ντάουελ.
Όπως θα έχετε καταλάβει, άλλο θέμα συζήτησης στα πολιτικά πηγαδάκια και τα δημοσιογραφικά γραφεία πέραν του ποιος (ή ποια) είναι ο εκλεκτός του Κυριάκου Μητσοτάκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας δεν υπάρχει. Θα το υποστούμε και θα το ανεχτείτε έως και τις 16 Ιανουαρίου (άντε το αργότερο έως τις 20/01), που θα έρθει το μεγάλο διάγγελμα. Γιατί στις παρέες, μεταξύ μας, άλλα θέματα προέχουν, όμως αυτή η “άλλη” Ελλάδα, ουδόλως φαίνεται να απασχολεί πολιτικό σύστημα στην πλειονότητά του και ΜΜΕ.
Τα φαβορί και οι προτιμήσεις
Έως τότε “φαβορί”, “καμένα χαρτιά” και “εκπλήξεις” θα δίνουν και θα παίρνουν. Και τα στοιχήματα θα φουντώνουν. Με τους περισσότερους να πιστεύουν ότι η οριστική απόφαση θα αφορά πρόσωπο της Κεντροαριστεράς (που αρέσει και στους δεξιούς), ως μεγάλο φαβορί προβάλλει ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Είναι όντως μία επιλογή που θα εξασφάλιζε ευρύτατη συναίνεση. Αλλά έχει ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν είμαστε και τόσο σίγουροι ότι ψάχνει να βρει ο (εκάστοτε) πρωθυπουργός στην επιλογή του για ΠτΔ: εκτόπισμα και άποψη. Με άλλα λόγια (στα όρια που του επιτρέπει ο θεσμικός του ρόλος) θα μιλάει, θα παρεμβαίνει, θα κρίνει. Μία πρόταση Βενιζέλου θα μπορούσε, βέβαια, να πιάσει τις 200 ψήφους.
Τα “θέλω” του Κ. Μητσοτάκη δεν ξέρουμε αν πιάνουν. Στην πιο αναφορική σε διαμέτρημα λοιπόν υποψηφιότητα, εύστοχο ήταν, μεταξύ άλλων, και αυτό που έγραψε ο καθηγητής Κοινωνικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας Απόστολος Αποστόλου: «Μια απόλυτη διαφορά μεταξύ τους αποτελεί ο ναρκισσιστικός τους τρόπος (και των δύο) αναφορικά με την επιλογή της εξουσίας. Ο κ. Μητσοτάκης εκφράζει ένα ναρκισσισμό της εικόνας, η οποία και νέμεται τη θέση του αντικειμένου της εξουσίας, ενώ ο κ. Βενιζέλος εκφράζει ένα ρηματικό-λεκτικό ναρκισσισμό στον τρόπο επιλογής της εξουσίας. Επίσης, σαν δίδυμο θα ήταν ο απόλυτος ισολογισμός της εξουσίας, και ακόμη καλύτερα θα λέγαμε θα αποτελούσε μια γραμμική πορεία της θέλησης για δύναμη. Βέβαια, πολλοί δοξογράφοι της ενημέρωσης, που λειτουργούν περισσότερο ως χειραγωγοί γνώμης παρά ως “ενημερωτές”, φτιάχνουν κλίμα αποδοχής για το νέο σχήμα εξουσίας. Σύντομα όμως θα δούμε αν ο κ. Μητσοτάκης θα ελλιμενιστεί στη λογική μιας συγκατοίκησης με τον κ. Βενιζέλο.
Με τους περισσότερους να πιστεύουν ότι η οριστική απόφαση θα αφορά πρόσωπο της Κεντροαριστεράς (που αρέσει και στους δεξιούς), ως μεγάλο φαβορί προβάλλει ο Ευάγγελος Βενιζέλος
Αξίζει όμως να πούμε ότι, προτείνοντας ο κ. Μητσοτάκης τον Ευάγγελο Βενιζέλο, θα έχει και την ευκαιρία να διεμβολίσει το κόμμα του ΠΑΣΟΚ και να συρθεί σιγά και σταθερά το ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με τη Ν.Δ. στις επόμενες εθνικές εκλογές, δεδομένου ότι η Ν.Δ. δε θα έχει αυτοδυναμία..».
Πάντως, οι 261 ψήφοι που είχε λάβει η Κατερίνα Σακελλαροπούλου θεωρούνται άπιαστο όνειρο. Ακόμη κι αν υποψήφια είναι πάλι η ίδια, μην το αποκλείεται καθόλου αυτό. Γιατί ξαφνικά επέστρεψε στα φαβορί, σε μία ένδειξη της δυσκολίας (ή δυστοκίας) του πρωθυπουργού. Το ΠΑΣΟΚ δε θα είχε τελικά πρόβλημα να την ξαναψηφίσει, αν αυτό λέει κάτι και για τα περιθώρια ελιγμών του προέδρου τελικά. Θα είχαν βέβαια αρκετοί “γαλάζιοι” πρόβλημα, αλλά αν επικρατήσει η άποψη «δεν είναι ώρα για γκρίνιες, γιατί χανόμαστε», στο τέλος θα το “έπιναν το ποτήρι” είτε γουλιά-γουλιά, είτε μονορούφι, για να μην το καταλάβουν... Μην ακούτε, ούτε Καραμανλής, ούτε Σαμαράς μπορούν να “ελέγξουν” ακόμη κι αν το ήθελαν βουλευτές του “κλίματός” τους, τα θέλγητρα της κυβερνητικής εξουσίας είναι πιο ισχυρά... Στουρνάρας, Παπαδήμος και Τασούλας εξακολουθούν επίσης να “παίζουν” στην ονοματολογία, αλλά όπως θα ακούσετε και σε όλα - ανεξαιρέτως - τα δελτία ειδήσεων, «να μην αποκλείουμε και μία έκπληξη, γιατί ο πρωθυπουργός αρέσκεται στις εκπλήξεις».
Ένα ακόμα όνομα κυκλοφορεί από χθες στα πολιτικο-δημοσιογραφικά γραφεία για την Προεδρία της Δημοκρατίας: Αυτό του πρώην υπουργού Τάσου Γιαννίτση των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη, ο οποίος, μάλιστα, εκφώνησε, όπως και ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης, επικήδειο στην εξόδιο ακολουθία για τον πρώην πρωθυπουργό. Ο κ. Γιαννίτσης υπήρξε από τους πλέον στενούς φίλους του Κ. Σημίτη, θεωρείται άνθρωπος χαμηλών τόνων και γενικότερα συμπαθής. Αν τώρα αρκούν αυτά για να προταθεί από τη Ν.Δ., θα δείξει... Άρα, τα έχουμε πει και τα έχουμε γράψει σχεδόν όλα, ακόμη και μια “έκπληξη” που κανείς δε θα ξέρει, παρά μόνο ο πρωθυπουργός, αλλά και έκπληξη να μην είναι, θα λανσαριστεί ως η “έκπληξη”.
Μπορεί να εκλέξει όποιον θέλει...
Αλλά ό,τι κι αν γράφεται, που γράφεται από τον Σεπτέμβριο και μετά, γράφεται με την “ανοχή” ή και άτυπη “προώθηση” του ίδιου του πρωθυπουργού, ο οποίος ταυτόχρονα μπορεί να γελάει με όλους και με όλα... Αυτή είναι η μεγάλη λούπα της προεδρολογίας.
Αν μας διαφεύγει, με βάση την τελευταία συνταγματική αναθεώρηση, Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την 5η ψηφοφορία και μετά στη Βουλή εκλέγεται πλέον και με 151 ή και λιγότερους αλλά ως σχετική πλειοψηφία επί των παρόντων... Διάλυση Βουλής, από αδυναμία εκλογής ΠτΔ και άρα βουλευτικές εκλογές, κανέναν βουλευτή και κόμμα δε “φοβίζει” ότι θα συμβεί.
Κοινώς ο “σκηνοθέτης” και ο “σεναριογράφος” εδώ δεν είναι όπως στη βρετανική ταινία στην εισαγωγή μας δύο, οι Μάικ Νιούελ (σκηνοθέτης) και Ρίτσαρντ Κερτ (σεναριογράφος), αλλά ο εξής ένας: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κατά συνέπεια, το ποιος προτείνει τον “γάμο” είναι σαφές, το προς τα “πού” μένει να το μάθουμε και αυτό όμως ακόμη θα σηκώνει συζήτηση. Η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι “σπαζοκεφαλιά” ως προς την αριθμητική δυνατότητα του “όποιον θέλει” ο Μητσοτάκης, αλλά ως προς το “πώς το θέλει” και κυρίως “τι θέλει” από αυτήν.
Άρα, “γάμος” αλά ελληνικά χωρίς λονδρέζικα φλεγματικά και ζητούμενο το πολιτικό “προικοσύμφωνο” των επερχόμενων συνεργασιών ή και συγκλίσεων. Ο κηδευθείς πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, μόλις χθες, υπήρξε ο μεγάλος θεμελιωτής τέτοιων συγκλίσεων με αναφορά στο “κέντρο” και προς τα δεξιά. Αυτή είναι η διαφορά στην ελληνική εκδοχή που έλεγε και ο ιδρυτής και ουχί συνιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέας Παπανδρέου: «Ένα σοσιαλιστικό κίνημα έχει αναφορές στις λαϊκές ρίζες και ας το λένε “λαϊκιστικό”, ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα είναι η κεντροδεξιά πινελιά του νεοφιλελευθερισμού των μεγάλων σαλονιών...».
