Λίγα λεπτά μετά την έναρξή της εκπομπής, η Ευλαμπία Ρέβη “πιάστηκε” στον αέρα να κάνει παρατήρηση στους τεχνικούς ενώ είχε δώσει πάσα για να παίξει βίντεο-αφιέρωμα για το χωριό Ορμένιο. Το μικρόφωνό της είχε μείνει ανοιχτό και ο ήχος “πέρασε” στο τηλεοπτικό κοινό:
«Λοιπόν εγώ έχω δύο πράγματα που θέλω να με βοηθήσετε και εμένα και τον Γιώργο. Ένα: δε θέλω να φωνάζετε μεταξύ σας γιατί με επηρεάζει. Επίσης δεν ξέρω ποτέ ποια κάμερα με τραβάει. Δεν ξέρω αν έχουμε κοντινό, δεν ξέρω ποια κάμερα κοιτάω και δε μου λέει κανείς ποια κάμερα κοιτάω...» ακούστηκε να λέει η δημοσιογράφος στους συνεργάτες της σε αυστηρό ύφος. Έπειτα - άγνωστο γιατί - το επίμαχο “φάλτσο” έλαβε τεράστια έκταση και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως.
Ο Ανδρέας Μικρούτσικος επί παραδείγματι εξέφρασε μια συγκεκριμένη άποψη, ιδιαιτέρως αιχμηρή, ανακαλώντας με τάσεις αυτοαναφορικότητας παλιές εποχές που όλα ήταν... αλλιώς καμωμένα (δηλαδή έλεος). Συμπληρώνοντας μεταξύ άλλων: «Έδειξε πως είναι χειρότερη λες και είναι 40 χρόνια στην τηλεόραση».
Μάλλον αν είχε ήδη τέσσερις δεκαετίες στην πλάτη θα είχε το δικαίωμα να μιλήσει. Μέχρι τότε, ας την ενημερώσει κάποιος ότι πρέπει να κυκλοφορεί φιμωμένη.
Αναρωτιέμαι, αυτό είναι ό,τι πιο τραγικό έχουν δει τα μάτια του Μικρούτσικου τόσα χρόνια στο τηλεοπτικό κουρμπέτι; Ρητορικό το ερώτημα.
Υπήρξαν και γνώμες που ταύτισαν την επίμαχη παρατήρηση με τα πιο «χοντρά» λάθη της ΕΡΤ. Λες και είναι το ίδιο πράγμα να διαχειρίζεσαι live μια εκπομπή αμιγώς δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος με γρήγορη ροή, απευθείας συνδέσεις και αντανακλαστικά μονίμως ενεργοποιημένα με τα εξόφθαλμα σφάλματα που δε σώθηκαν και ας είχαν περάσει από πολλά ζευγάρια μάτια προτού εκθέσουν στον “αέρα” συντελεστές και καλεσμένους μιας μαγνητοσκοπημένης εκπομπής.
Ή θεωρείται “λάθος” της ίδιας βαρύτητας με το να βλέπεις σε βίντεο δελτίου ειδήσεων τον πυρσό της Ν.Δ. αντί για το σφυροδρέπανο στο λογότυπο του ΚΚΕ;
Θυμίζω ότι μιλάμε για μια εκπομπή που το στήσιμό της είναι εξ ολοκλήρου σε εξωτερικό περιβάλλον και όχι στην (πιο) προστατευμένη συνθήκη ενός στούντιο.
Στην ευαλωτότητα που συνοδεύει κάθε επαγγελματία, ο οποίος εκτίθεται σε ζωντανό χρόνο, προσθέστε την πιθανότητα να παλεύει να ανταπεξέλθει, ενώ παράλληλα στο αφτί του γίνεται ο κακός χαμός (ενώ δε θα έπρεπε), δείχνοντας παράλληλα απόλυτα ψύχραιμος. Συνοψίζοντας... «πολύ κακό για το τίποτα». Αφήστε κάτω τους λίθους. Όσοι δουλεύουμε (εν προκειμένω) στην τηλεόραση ξέρουμε πολύ καλά από πραγματικά άσχημες συμπεριφορές που προέρχονται ως επί το πλείστον από ανεπαρκείς και βαθιά κομπλεξικούς ανθρώπους (ανεξαρτήτως βαθμίδας) ή από διάττοντες αστέρες της οκάς, που πασχίζουν να κάνουν καριέρες πατώντας επί πτωμάτων, με όλα τα χαρακτηριστικά που συνοδεύουν τη συμπεριφορά μιας τέτοιας προσωπικότητας προς τρίτους.
Υπερβολές πολλά απ’ όσα ακούστηκαν αλλά - και αυτό - στην τηλεόραση συνηθίζεται.
