Στου Δεκέμβρη τις 9 - πριν από ένα μήνα ακριβώς δηλαδή - που είχε η Άννα τη γιορτή της, άνευ χιονιά τη γιόρτασε κι ακόμη περιμένει...
Γιατί στην Κρήτη το χιόνι ακόμη με το κιάλι το βλέπουμε στα ψηλά-ψηλά των κρητικών ορέων.
Βγήκαν, ωστόσο, πεισματικά οι ορδές των επισκεπτών να το ψάξουν μετά μανίας μέσα στις αργίες, κι ένα μποτιλιάρισμα για το καλό του νέου έτους το προκάλεσαν ως είθισται χρονιάρες μέρες.
Ένας ψυχρός άνεμος φύσηξε όσο να πεις και στα social με κάτι λίγες - ανάλογες της χιονοκάλυψης άλλωστε - φώτο προφίλ να ανανεώνονται σε λευκό φόντο. Γιατί τι νόημα έχει να ανέβεις στο βουνό αν δεν το ανεβάσεις κιόλας, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση περί του ευ ζην και του φαίνεσθαι, που δεν είναι της παρούσης.
Διχασμένοι εμφανιζόμαστε και στα του καιρού και η χριστουγεννιάτικη αστάθεια μετά βροχής το απέδειξε περίτρανα. Οι μισοί πανηγυρίσανε το χειμωνιάτικο σκηνικό με κάστανο στο τζάκι και μάλλινο ζιβάγκο. Οι άλλοι μισοί το έριξαν στην γκρίνια με αναφορές του τύπου «Λονδίνο γίναμε», καθώς όσο να πεις διατάραξε σε ένα βαθμό και το γνώριμο σούρτα-φέρτα σε βιτρίνες και εξόδους.
Για μια εκδρομή στα χιόνια όμως λίγο-πολύ η λαχτάρα είναι κοινή κι ο χιονάνθρωπος σε μέγεθος νάνου κήπου, καθότι περιορισμένων αντοχών στην έκθεση χαμηλών θερμοκρασιών οι περισσότεροι, μας ενώνει. Μόνο που ακόμη ο καιρός δε μας την έκανε τη χάρη και τα ορεινά χωριά της Κρήτης, που συνήθως βλέπουν... άσπρη μέρα, ούτε νιφάδα δεν έχουν δει μέχρι στιγμής κι έτσι η όποια χιονισμένη εξόρμηση απαιτεί προς το παρόν ανάβαση στα όρη στ’ άγρια βουνά.
Την “μπάλα κρύου αέρα” που μας στέλνει η Βόρεια Ευρώπη προσεχώς μένει να δούμε αν η Κρήτη τη στείλει στην εξέδρα και αφήσει την “Αννούλα του χιονιά” πάλι με το αχ και στο περίμενε... Ή αν τελικά στις καθυστερήσεις επιβεβαιωθούν μοντέλα που ντύνουν στα λευκά και τα πεδινά του Νότου και έστω ετεροχρονισμένα πάρει κι εκείνη η χιλιοτραγουδισμένη τη χειμωνιάτικη ρεβάνς της.
