Όπως γράψαμε και σε προηγούμενη στήλη, η ζωή πάει από τις λύπες στις χαρές! Έτσι, στον Σύλλογο Μικρασιατών Ηρακλείου “Ο Άγιος Πολύκαρπος” σχεδίαζαν την κοπή της πίτας τους για τις 19 του Γενάρη, αλλά ο Θεός πήρε στην αγκαλιά του την αγαπημένη όλων Αρχοντία Καμπριάνη και όλα τα σκέπασε το πένθος (η εκδήλωση αναβλήθηκε φυσικά). Φίλοι και συγγενείς θα πουν το τελευταίο “αντίο” στην αρχόντισσα Βουρλιώτισσα του Ηρακλείου και δη του Ατσαλένιου, αύριο στις 12:30 μ.μ., στην Αγία Σοφία...
Αλλά ας κλείσουμε με μια ιστορία. Πριν... σας πάμε στο Αϊβαλί να προσθέσουμε πως έρχονται και αρχαιρεσίες στον αγαπημένο επίσης Σύλλογο “Η Αλικαρνασσός”, αλλά γι’ αυτές θα γράψουμε αναλυτικά από βδομάδα...
Θα παραθέσουμε τώρα μια περιγραφή των Θεοφανίων στη Μικρά Ασία από τον γνωστό συγγραφέα, αείμνηστο Φώτη Κόντογλου, βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών.
«Στα θαλασσινά τα μέρη (σ.σ. της Μικρασίας πριν την Καταστροφή) ρίχνουνε τον Σταυρό, ύστερ’ από τη Λειτουργία των Θεοφανίων. Έτσι τον ρίχνανε και στην πατρίδα μου, κ’ ήτανε ένα θέαμα έμορφο και παράξενο. Οι βουτηχτάδες πέφτανε στο νερό κ’ η θάλασσα άφριζε σαν να παλεύανε σκυλόψαρα. Πολλοί απ’ αυτούς κάνανε ώρα πολλή ν’ ανεβούνε απάνω, παίρνανε μακροβούτι και ψάχνανε στον πάτο να βρούνε τον Σταυρό. Για μια στιγμή φανερωνότανε κανένα κεφάλι και βούλιαζε γλήγορα πριν να το δεις.
Άξαφνα βγήκε ένα κεφάλι με κόκκινα γένια κ’ ένα χέρι ξενέρισε και βαστούσε τον Σταυρό. Ήτανε ο παλαβο-Παρασκευάς. Με δυο-τρεις χεροβολιές κολύμπησε κατά το μέρος του δεσπότη και σκάλωσε στην αραξιά. Έκανε μετάνοια και φίλησε το χέρι του κ’ έδωσε τον Σταυρό. Ο δεσπότης τον πήρε, τον ασπάστηκε και τον έβαλε στον ασημένιο δίσκο κ’ υστέρα έδωσε τον δίσκο στον Παρασκευά.
Οι ψαλτάδες πιάσανε πάλι και ψέλνανε κι ο κόσμος αλάλαζε. Ύστερα η συνοδεία τράβηξε πάλι για την εκκλησιά. Ο Παρασκευάς θεόγυμνος, με τον δίσκο στα χέρια, γύριζε στους μεγάλους καφενέδες και στις ταβέρνες κ’ έριχνε ο κάθε ένας ό,τι ρεγάλο ήθελε.
Τόσες ώρες ολόγυμνος και βρεμένος, με παγωμένο βρακί, μήτε κρύωνε, μήτε κάνε τους ώμους του δεν ανεσήκωνε.
Όπως ήτανε κοκκινογένης αστακόχρωμος, έλεγε κανένας πως ήτανε ο Σκύθης Ανάχαρσις, που γύριζε τον χειμώνα γυμνός μέσα στην Αθήνα τα παλιά τα χρόνια, κ’ οι Αθηναίοι τον ρωτούσανε γιατί δεν κρυώνει, κι αυτός αποκρινότανε πως όλο το κορμί του είναι σαν το κούτελο, που δεν κρυώνει ποτές.
Την ώρα που έπεφτε ο Σταυρός στη θάλασσα, όλα τα καΐκια και τα καράβια, που ήτανε φουνταρισμένα ανοιχτά στο πέλαγο, γυρίζανε την πλώρη τους κατά την Ανατολή, από ’κει που ήρθε ο Χριστός στον κόσμο».
Από το βιβλίο του συγγραφέα “Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου”...
