Είναι σαν μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση, την οποία, αν την παρατηρήσουμε, θα καταλάβουμε ότι ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε μοιάζει σαν να μην ξέρουμε ότι θα έχει αυτήν ακριβώς την πορεία.
Κάτι σαν το «ζω σαν να είναι η τελευταία μου μέρα» και προσπαθώ να τα χωρέσω όλα, λες και δεν ξέρω ότι περισσότερα από τα μισά θα βγουν εκτός.
Πριν τις γιορτές, προγραμματίζεις, κόβεις και ράβεις για να σου φτάσει ο χρόνος και το χρήμα. Εν μέσω γιορτών, τρέχεις και δε φτάνεις για να προλάβεις αυτά που οργάνωσες. Όλα αυτά συνειδητοποιώντας - πάντα - όχι μόνο ότι δεν προλαβαίνεις, αλλά και ότι τελικά και τα “μπικικίνια” δε βγαίνουν. Αναγνωρίζοντας τελικά ότι και αυτές τις μέρες κατάφερες να φας, να πιεις και να δεις την οικογένεια, λες και το υπέροχο «και του χρόνου να είμαστε καλά» και άντε πάλι από την αρχή, με 360 κάτι μέρες διαφορά.
Τι μας άφησαν αυτές οι γιορτές; Μια μικρή ελπίδα ότι το Πάσχα ίσως να είναι καλύτερα (γιατί είμαστε και αισιόδοξοι) και μια μεγάλη απορία, γιατί ενώ από παντού ακούμε ότι η ανάπτυξη είναι εδώ δίπλα μας, εμείς μάλλον σε κάποια άλλη διάσταση ζούμε.
Η αλήθεια είναι ότι τόση Αράχωβα και Βιέννη σε stories και status δεν είχα δει στο παρελθόν. Δεν είχα δει όμως και νοικοκύρηδες με μισοάδεια καρότσια από το σούπερ-μάρκετ να γυρίζουν στα σπίτια τους τέτοιες ημέρες.
Αυτή η διάσταση πραγματικοτήτων, που είναι μια καθημερινότητα και η οποία δε σε βάζει απλά σε σκέψεις, αλλά σου δημιουργεί μια βεβαιότητα, ότι κάτι δεν κάνεις καλά και μάλλον για τον λόγο αυτό εσύ δεν είχες την τύχη να περάσεις τις γιορτές φορώντας μαγιό σε κάποιο εξωτικό προορισμό ή κάνοντας σκι σε κάποιο χιονισμένο σαλέ.
Η αλήθεια είναι ότι τόση Αράχωβα και Βιέννη σε stories και status δεν είχα δει στο παρελθόν. Δεν είχα δει όμως και νοικοκύρηδες με μισοάδεια καρότσια από το σούπερ-μάρκετ να γυρίζουν στα σπίτια τους τέτοιες ημέρες
Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει στον κινηματογράφο αυτήν την περίοδο. Πίσω από τη μια πόρτα ο Καζαντζίδης και πίσω από την άλλη η Κάλλας. Διαλέξτε και πάρτε, έχει για όλα τα γούστα.
Πόσες και πόσοι δεν ονειρεύτηκαν αυτό το Πρωτοχρονιάτικο Λαχείο; Πόσες και πόσοι δεν έτρεξαν για τις κληρώσεις που ακολούθησαν; Η “μαύρη” αλήθεια είναι ότι, όταν έρχεται η ώρα να κλάψεις τη “μοίρα” σου, πάντα τις ευθύνες τις ρίχνεις στον εαυτό σου, ενώ όταν είσαι έτοιμος να την ευλογήσεις, πάντα κάποιος άλλος έχει βάλει το χεράκι του και πάντως η τύχη.
Κάπως έτσι πέρασαν και αυτές οι γιορτές και πριν το καταλάβουμε, «τα κεφάλια μέσα» μας είπαν και πάλι. Όπως και να έχει, είτε στο team του Στελάρα, είτε στο team της Κάλλας, η αλήθεια είναι πως, όπως και στις ταινίες, όχι μόνο διαλέγεις τι βλέπεις, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει η επόμενη σκηνή.
Οπότε, με γεμάτα ή άδεια καρότσια, με πολλή τύχη ή λιγότερη, ας ευχηθούμε να είμαστε «κύριοι και κυρίες του χρόνου μας» να μετρηθούμε του χρόνου και να μη λείπει κανείς, κι ας μην ξεχνάμε ότι από τη φωνή του Στέλιου ακούσαμε το “Υπάρχω” και από την Κάλλας την ερμηνεία της “Νόρμα”, που μην μπερδεύεστε, ήταν όπερα-τραγωδία.
Καλή Χρονιά.
