Είναι απόκοσμο, είναι σκληρό, αλλά είναι πραγματικότητα. Η βία είναι παντού. Δίπλα μας, μπροστά μας, ανάμεσά μας. Τη συναντάς στον δρόμο, σε χώρους εργασίας, σε διαπροσωπικές σχέσεις και σίγουρα τη συναντάς στα σχολεία. Η βία είναι η ίδια παντού. Η μορφή της αλλάζει και ο... τίτλος. Αν είναι ενδοσχολική, αν είναι ενδοοικογενειακή, αν είναι αθλητική. Αλλά, αλήθεια, τι αλλάζει αυτό; Την ταμπέλα μόνο και τις δημοσιογραφικές αναφορές, η ουσία δεν αλλάζει.
Και η ουσία είναι ότι η κοινωνία μας έχει σχεδόν συνηθίσει τη βία. Δεν τη σοκάρει πια. Την καταγράφει και την προβληματίζει, αλλά ως εκεί. Δεν έχει επιλύσει τη ρίζα του κακού. Θα μου πείτε, πού είναι αυτή; Μα η ρίζα δεν είναι μία και όσο παραμένει ένα ανεπίλυτο ζήτημα η βία, τόσο αυτή θα ριζώνει πιο βαθιά στην κοινωνία μας. Το πιο ανησυχητικό στοιχείο όλων είναι ότι αυτή τη βία, ακόμη και όσοι είμαστε κατά της, τη διαφημίζουμε και την προβάλλουμε χωρίς φυσικά να κατανοούμε τη ζημιά που γίνεται. Γιατί θα πρέπει σκηνές βίας να προβάλλονται τόσο νωρίς στις ελληνικές τηλεοράσεις; Ποιος θεωρεί ότι στις 9 το βράδυ τα παιδιά του δημοτικού και του γυμνασίου και πόσω μάλλον του λυκείου βρίσκονται στα κρεβάτια τους; Και ξεφεύγοντας από την τηλεόραση, ποιος ελέγχει τι βλέπουν τα ίδια τα παιδιά στα κινητά τους τηλέφωνα;
Αν η βία δε σταματήσει να “κυκλοφορεί”, τότε τόσο τα ερεθίσματα θα είναι τέτοια που θα μας κάνουν να γινόμαστε πιο ανεκτικοί στις εικόνες αυτές και οι αντοχές και τα όριά μας συνεχώς θα διευρύνονται. Δεν είναι οι απαγορεύσεις η λύση, συμφωνώ, αλλά ο περιορισμός που όλοι μπορούμε να κάνουμε ακόμα και με την ατομική ευθύνη της αναπαραγωγής μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι.
Το επόμενο βήμα είναι να βρούμε τον θυμό μέσα μας και να τον δουλέψουμε. Αυτόν τον θυμό που έχει κατακλύσει το είναι της κοινωνίας μας και έχει καταλήξει να είναι μια θυμωμένη κοινωνία με θυμωμένα παιδιά και θυμωμένους ενήλικες.
