Διάβαζα χθες αυτά που γράφανε οι πολιτικοί μας ταγοί στα μηνύματα τους και έριχνα συνεχώς κλεφτές ματιές στο ημερολόγιο. Αυτό επέμενε πεισματικά να δείχνει “1 Ιανουαρίου” αν και αυτά που διάβαζα έμοιαζαν να έχουν γραφεί την “1 Απριλίου”.
Τα χαζοχαρούμενα κι αισιόδοξα μπορεί να έχουν τη θέση τους στις γιορτινές μέρες, αναγνωρίζω δε τη χρησιμότητα τους σε έναν κόσμο που κάθε μέρα γίνεται πιο σκοτεινός, πιο απάνθρωπος, πιο άσχημος, λιγότερο συμπονετικός, έναν κόσμο που μοιάζει να έχει βγει από τα δυστοπικά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας που διαβάζαμε στα μικράτα μας. Παρόλα αυτά μου φέρνουν ναυτία. Δυσκολεύονται να συγκρατήσω ένα καγχασμό κάθε φορά που διαβάζω για μια χρονιά που «θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη» - δεν θα είναι. Μαθηματικά βέβαιο και εμπειρικά επιβεβαιωμένο, 100%. Κάθε πέρυσι και καλύτερα. Όχι ότι "τότε" (όποτε ήταν αυτό το “τότε” για τον καθένα από μας) ήταν καλύτερα, τα πουλιά τιτιβίζανε χαρούμενα, οι άνθρωποι χαμογελούσαν, τα πράματα ήταν τέλεια και όλα πηγαίναν πρίμα.
Όχι, και "τότε" χάλια ήμασταν. Αλλά αν πας αρκετά πίσω στο “τότε”, θα βρεις μια εποχή που υπήρχε ελπίδα. Η υπόσχεση ενός “καλύτερου μέλλοντος” δεν ήταν κενό γράμμα και ούτε αφορμή για καγχασμό και κοροϊδία. Ήταν μια σχεδόν ρεαλιστική προσδοκία. Αλλά κάποια στιγμή όλες οι ελπίδες για το μέλλον γκρεμίστηκαν με μιας.
Αντικαταστάθηκαν με μια θολή υπόσχεση, ότι “μπορείς καλύτερα”. Εσύ, ατομικά, προσωπικά. Άντε, στην καλύτερη, οικογενειακά. Ο ατομισμός, η μεγαλύτερη μάστιγα της σύγχρονης εποχής μαζί με την πλεονεξία, τον εαυτουλισμό και την λατρεία του κέρδους πέρα και πάνω απ' οτιδήποτε άλλο, έχουν καταντήσει τον κόσμο ένα ανυπόφορο μέρος. Μια δυστοπία βγαλμένη από τα πιο δυσοίωνα σενάρια των φρικιαστικών κόσμων που παράγει η γόνιμη φαντασία κάποιων ανθρώπων που έχουν γράψει για τα χειρότερα ενδεχόμενα που κρύβει το μέλλον μας.
Για κάποιους βεβαίως αυτός είναι ο παράδεισος, ή τέλος πάντων ότι εγγύτερο στον παράδεισο μπορεί να βρουν. Αλλά αυτοί είναι οι ολίγοι που τους αρέσει να πατούν επί πτωμάτων, που δεν έχουν την παραμικρή ενσυναίσθηση, που έχουν μεγαλύτερη και μοναδική συχνά, αξία την προσωπική “προκοπή” και πλουτισμό.
Αλλά ας αφήσουμε τις γενικότητες και ας δούμε γιατί το 2025 θα είναι μια ακόμη χειρότερη χρονιά από το 2024.
Ελλάδα: το μέλλον είναι... δυσοίωνο
Η χώρα μας πριν από μιάμιση δεκαετία ήταν στην “δεύτερη ταχύτητα” της ΕΕ, στις χώρες που δεν ήταν στις “πλούσιες” αλλά “τα κατάφερναν” αρκετά καλά. Οι κλειδοκράτορες των Βρυξελλών, παρέα με τους ντόπιους παρακεντέδες και με τη συνεργασία των εχόντων και κατεχόντων της χώρας, εκτίμησαν ότι η Ελλάδα ήταν “σε λάθος ταχύτητα”.
Θα έπρεπε να είναι στον πάτο, μαζί με τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που από τότε που έγιναν καπιταλιστικές βρισκόταν στον πάτο της τροφικής αλυσίδας της Ευρώπης. Μάλιστα όταν τελικώς ήλθαν τα μνημόνια, κάποιοι απ' αυτούς αισθάνθηκαν αρκετά ασφαλείς και σίγουροι, για να το πουν και δημόσια. Ότι «η χώρα ανήκει στα Βαλκάνια και πρέπει να συγκρινόμαστε με αυτές τις χώρες» - πολύφερνοι τραπεζίτες, οικονομισάριοι που μασάνε σε διάφορες κυβερνήσεις, ακόμη και πρόεδροι κομμάτων την είπανε αυτήν την κουβέντα.
Προφανώς σήμερα θα αισθάνονται ότι έχουν προφητικές ικανότητες, αφού η Ελλάδα που το 2009 είχε το 10ο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ευρώπη, σήμερα έχει το 26ο και άμα πάμε σε μονάδες αγοραστικής δύναμης, τόσο το ΑΕΠ όσο και οι μισθοί της Ελλάδας βρίσκονται στον πάτο της Ευρώπης. 27οι στους 27.
Φέτος λοιπόν παρά τα φληναφήματα περί του αντιθέτου που αμολάνε με ρυθμό πολυβόλου οι μασώντες με 44 μασέλες κυβερνητικοί και οι καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι που έχουν αναλάβει εργολαβία να εξωραΐζουν την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν υπάρχει καμία προοπτική για να βελτιωθεί κάτι απ' αυτήν την κατάσταση. Ίσα ίσα, τα νομοθετήματα της κυβέρνησης καθιστούν απολύτως βέβαιο ότι θα συνεχιστεί η κατηφόρα. Και δεν υπάρχει τίποτε να μας σταματήσει.
Οι αριθμοί θα συνεχίσουν να ευημερούν, αλλά αυτή η ευημερία αφορά περίπου αποκλειστικά, το 0.1% των πλουσιότερων Ελλήνων και δευτερευόντως “ακουμπά” ελαφρώς και ένα 10% ακόμη, χονδρικά.
Το υπόλοιπο 90% απλώς θα συνεχίσει στον ολισθηρό δρόμο της συνεχιζόμενης κατηφόρας, όπου βρίσκεται εδώ και 15 χρόνια.
Και δεν είναι μόνο η γενική ευημερία, είναι και η συνεχιζόμενη προσπάθεια για ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, έως ότου όλα τα λεφτά των φόρων θα πηγαίνουν στην αστυνομία και τον στρατό, προκειμένου να εξασφαλίζουν την επιβίωση ενός σάπιου συστήματος εξουσίας.
Οπότε το μέλλον μας είναι... μαύρο. Κατάμαυρο.
Κόσμος: ούτε εδώ πάνε καλύτερα τα πράματα
Φυσικά η Ελλάδα δεν είναι νησίδα. Μπορεί ο νεοφιλελεύθερος ζήλος των κυβερνόντων την χώρα να είναι ζηλευτός στα πέρατα της υφηλίου και να μ’ αποτελεί υπόδειγμα για κάθε άξιο τέκνο της ΤΙΝΑ, ωστόσο παντού... τα ίδια χάλια.
Ο κόσμος εδώ και 35 χρόνια ξεστράτισε, καθώς οι ισχυροί αποφάσισε ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» (There is no alternative, ΤΙΝΑ που γράψαμε και παραπάνω) και ότι όλοι πρέπει να δουλεύουν για να πλουτίζουν οι απειροελάχιστοι.
Ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια αυτή η τάση έγινε τόσο προφανής και επιταχυνόμενη, που παγκόσμια τα πράγματα πηγαίνουν πραγματικά κατά διαόλου.
Η ταυτόχρονη άνοδος του νεοφιλελευθερισμού, που φέρνει όξυνση των οικονομικών ανισοτήτων μεταξύ εχόντων και μη και η απαξίωση της Αριστεράς, έχουν φέρει στο προσκήνιο την ακροδεξιά ως “εναλλακτική για την εξουσία”.
Φυσικά η ακροδεξιά είναι σαρξ εκ της σαρκός του συστήματος, οπότε δεν αποτελεί εναλλακτική, απλώς άλλη μία αυταπάτη για τους ευκολόπιστους ψηφοφόρους, τους οποίους η συστημική προπαγάνδα έχει πείσει ότι για το χάλι τους φταίει ο μετανάστης, ο φτωχός, ο “τεμπέλης”, ο “άλλος”, ο περιθωριακός, ο προοδευτικός, κάθε ένας δηλαδή εκτός από εκείνους που πραγματικά φταίνε.
Με αυτά τα “κόλπα” έχουμε φθάσει οι εναλλακτικές εξουσίας να είναι πλέον η δεξιά και η... ακροδεξιά. Το υγρό όνειρο της πλουτοκρατίας, που σπρώχνει ταυτόχρονα δεξιά και ακροδεξιά και βλέπει ότι οι κόποι και τα έξοδα της πιάνουν τόπο, αφού οι “εκπαιδευμένοι” στην βλακεία ψηφοφόροι χάφτουν το παραμύθι - κάτι που αποδεικνύεται από το ότι τα δεξιά κόμματα δεν είναι εκείνα που λαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της φθοράς, αυτό πάει στις διάφορες αποχρώσεις της Αριστεράς.
Η επανεκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ δεν είναι ακριβώς κεραυνός εν αιθρία (άλλωστε είχε ξαναβγεί πριν οκτώ χρόνια και ακολούθησαν πολύ πιο εξωφρενικές περιπτώσεις, όπως ο ακραία νεοφιλελεύθερος πρόεδρος της Αργεντινής, ενώ σε έξι ευρωπαϊκές χώρες κυβερνούν ακροδεξιοί, μόνοι τους ή με την δεξιά) αλλά αν μη τι άλλο σηματοδοτεί κάποια πράγματα και επιβεβαιώνει ότι η ακροδεξιά κυριαρχία δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο, αλλά η “νέα κανονικότητα”.
Με την γενοκτονία στην Γάζα να συνεχίζεται δίχως καμία προοπτική να σταματήσει ο φονικός παροξυσμός του κράτους - τρομοκράτη του Ισραήλ (το οποίο στηρίζουν χέρια - πόδια ΗΠΑ και Ευρώπη), με την Ρωσία να ετοιμάζεται για μια “προσοδοφόρα” ειρήνευση στην Ουκρανία αλλά με όλα τα μεγάλα ζητήματα να είναι ανοιχτά, με τον εμπορικό πόλεμο (όλα γίνονται για τα λεφτά, μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό) να ετοιμάζεται για νέα όξυνση, με τις “αγορές” να έχουν ξεσαλώσει πλήρως και να τα κάνουν ρόιδο καθ’ εκάστην... γενικώς τα σημάδια δεν είναι διόλου καλά.
Και ο κόσμος μας οδεύει σταθερά προς την κόλαση!
Παρόλα αυτά, ας ευχηθούμε αυτή νάναι η χρονιά που θα φανεί επιτέλους κάποιο φως στην άκρη του τούνελ! Μέχρι εκεί και τίποτε παραπέρα!
Καλή χρονιά νάχουμε όλοι, το λοιπόν!
