“New Years Resolutions και Στόχοι για το Νέο Έτος”. “Νέα χρονιά, νέοι στόχοι”. Από Δευτέρα αυτό, από Σεπτέμβρη εκείνο. Από αύριο…
Τα πάντα ανάγονται σε δεύτερο χρόνο, υποθετικό.
Η αλήθεια είναι πως πια δε δίνω δεκάρα τσακιστή για το αύριο. Τι εννοώ; Ότι δε θυσιάζω στο βωμό του άυλου χρόνου τη δράση του τώρα.
Χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει ότι το “τώρα” είναι κάθε φορά μια συναρπαστική πράξη που εκτινάσσει την αδρεναλίνη στα ύψη.Επιθυμώ και διεκδικώ να είμαι παρούσα σε κάθε γήινη στιγμή. Όμορφη ή δυσάρεστη (καθότι δε ζούμε στον κόσμο της Barbie). Πλέον τις περισσότερες φορές τα καταφέρνω.
Παράλληλα με αφορμή τον ορυμαγδό τσιτάτων που μας κατακλύζει την τρέχουσα περίοδο προσπαθώ να κατανοήσω πως γίνεται να συμπεριφέρεται κάποιος λες και έχει συνάψει συμφωνία με το χρόνο και το αχανές σύμπαν θεωρώντας πως για εκείνον η κλεψύδρα δε θα αδειάσει ποτέ σε ανύποπτη στιγμή.
Είναι η ανθρώπινη απληστία μας; Η ψευδαίσθηση της “παντοκρατορίας” που θρέφει η αλαζονεία της φύσης μας? Επειδή ενίοτε όλοι μας κάπως ,κάπου, κάποτε την πιστεύουμε λες και είμαστε μικροί Θεοί. Μέχρι να φάμε το χαστούκι. Φαααπ!
Κάπως έτσι ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια μας το παρόν, δηλαδή, το πραγματικό. Κάπως έτσι αυτός ο ρημαδιασμενος “new me” εαυτός αναβάλλεται για το επόμενο έτος και πάει λέγοντας...
Απουσιάζουμε φίλτατοι από το σήμερα, το τώρα το μοναδικό χρόνο δηλαδή τον οποίο ελέγχουμε. Τη μοναδική εστίαση που παράλληλα αποτελεί και το μόνο τρόπο για να ξορκίσουμε το φόβο. Μήπως αυτός θα έπρεπε να είναι ο βασικός μας στόχος; Να κοιτάμε το παρόν και να είμαστε ολοκληρωτικά (νοητικά και σωματικά) παρόντες στο εδώ και τώρα;
Αν δε μπορέσουμε να χωρέσουμε στο τώρα με όλη μας την ύπαρξη τότε πώς θα κυλήσει η ζωή; Κυνηγώντας με λάσο το αύριο, την επόμενη Δευτέρα, τον επόμενο χρόνο; Κάθε στιγμή είναι κατάλληλη για απολογισμό και δράση. Ο μοναδικός περιοριστικός παράγοντας είναι οι σκέψεις μας.
Το θέμα μπορεί να απλωθεί σε χιλιάδες λέξεις και να γράφω μέχρι αύριο. Στην παρούσα φάση επιθυμώ να αφήσω τα θραύσματα της αρχικής μου έμπνευσης ατάκτως ερριμμένα ακριβώς επειδή τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, το “τώρα” (σ.σ ένας αυτοπροσδιοριζόμενος ως “σκορπιός - δράκος – γιγαντόσαυρος ετών 3,5) διεκδικεί επιτακτικά την προσοχή μου.
Οπότε θα επανέλθω, καλώς εχόντων, στο θέμα σε δεύτερο χρόνο.
ΥΓ:« Αν μπορείς να μένεις πάντα στο παρόν, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος». Δεν είναι δικό μου αλλά ταιριάζει.
