Φέτος και ενώ εγώ έφτιαχνα τους δικούς μου κουραμπιέδες έκανα ένα συνειρμό περίεργο ίσως, αλλά αληθινό σίγουρα. Μπορείς να το πεις και λογικό άλμα (ας γελάσω)! Σκέφτηκα πως οι κουραμπιέδες μοιάζουν πολύ με τα παιδιά... Για σκεφτείτε το λίγο...
Όλα ξεκινούν από την προετοιμασία και τη σκέψη ότι θέλουμε να φτιάξουμε... τους καλύτερους κουραμπιέδες. Προετοιμαζόμαστε με μεγάλη όρεξη και παίρνουμε τα καλύτερα υλικά που μπορούμε να σκεφτούμε! Αχ, το πιο μυρωδάτο και αφράτο βούτυρο! Ναι, αυτό και αν κάνει τη διαφορά! Και όταν πλέον αρχίζουμε να δημιουργούμε, κάνουμε το πλάσιμο με κινήσεις προσεκτικές και έναν δημιουργικό φόβο μη τυχόν και κάνουμε κάποιο λάθος. Η σκέψη μήπως ξεχάσουμε κάποιο “υλικό” είναι μεγάλο βάσανο! Και όταν εκείνοι έχουν αρχίσει να παίρνουν σχήμα, καθένας κάπως διαφορετικός, αλλά όλοι το ίδιο όμορφοι μέσα στη διαφορετικότητά τους, αρχίζουμε κι εμείς να φουσκώνουμε πριν καν αρχίσουν να φουσκώνουν οι ίδιοι. Το σπίτι μοσχοβολάει και όλοι, ακόμα και οι περαστικοί, καταλαβαίνουν ότι μέσα σε αυτό κάτι όμορφο φτιάχνεται.
Αλήθεια, υπάρχει τέλεια συνταγή για τους... “κουραμπιέδες”. Όχι, δεν υπάρχει. Συνταγές υπάρχουν πολλές και κάθε σπίτι σίγουρα έχει τη δική του. Μικρά ή μεγάλα μυστικά μπορεί να ανταλλάζουν ανάμεσα σε όσους τους φτιάχνουν, αλλά συνταγή δεν υπάρχει. Το δικό μου μυστικό που θα μοιραστώ μαζί σας είναι ένα: Πασπαλίστε τους με μπόλικη άχνη ζάχαρη, δηλαδή απεριόριστη αγάπη, κι εκείνοι θα φουσκώσουν έστω και με τον δικό τους ρυθμό... έστω και αργότερα... Θα ξέρουν ότι φτιάχτηκαν με αγάπη και αυτό είναι το ανεκτίμητο. Αυτά τα μικρά κουραμπιεδάκια δεν είναι προς κατανάλωση, αλλά σίγουρα είναι απολαυστικότατα! Το φαγητό θέλει αγάπη.
Αυτό θυμάμαι να λένε από παλιά. Αν δεν το κάνεις με αγάπη για να το προσφέρεις με αγάπη σε αυτούς που θα το φάνε, τότε και το φαγητό και η προσπάθεια έχει αποτύχει... έτσι και οι κουραμπιέδες... τώρα που έχουν την τιμητική τους και τους φτιάχνετε να το θυμάστε! Για να τους φτιάνετε με αγάπη και με χαμόγελο.
