Οι αξίες αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε κοινωνίας. Όμως, στη δική μας πραγματικότητα, την ελληνική, οι αξίες έχουν προ πολλού καταρρεύσει, αφήνοντας πίσω τους ένα τοπίο γεμάτο απόγνωση και θάνατο. Η περασμένη Τετάρτη υπήρξε ακόμα μία “μαύρη σελίδα”: δύο δολοφονίες που ήρθαν να διαλύσουν κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής σταθερότητας.
Οι αριθμοί δεν ψεύδονται. Χιλιάδες βιασμοί, ξυλοδαρμοί, απατεώνες σε κάθε γωνιά της χώρας. Μια χώρα που φωνάζει πως αιμορραγεί. Αλλά όχι απλώς αιμορραγεί. Είναι ήδη νεκρή. Ζούμε σε μια κοινωνία που η αποσύνθεση είναι ορατή παντού: στις σχέσεις, στη δικαιοσύνη, στην καθημερινή μας συμπεριφορά, στις φιλίες, στην οικογένεια.
Ο καθένας ζει για την πάρτη του. Για τη θέση του, για την εξουσία του, για το προσωπικό του συμφέρον. Κανείς για τον συνάνθρωπό του. Κανείς για το κοινό καλό. Ένας φαύλος κύκλος εγωισμού, απληστίας και μικροπρέπειας, όπου η ανθρώπινη ζωή έχει χάσει κάθε αξία.
Και τότε έρχεται η φρίκη της δολοφονίας της 36χρονης Ράνιας. Ένα τυχαίο θύμα, μια ζωή χαμένη χωρίς αιτία. Γλίτωσαν κάποιοι άλλοι, τυχαία, αλλά εκείνη όχι. Μια τραγωδία που δεν είναι παρά μια στατιστική σε έναν ατελείωτο κατάλογο θανάτου. Πόσες ακόμα ψυχές θα θυσιαστούν πριν συνειδητοποιήσουμε το προφανές;
Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει εθιστεί στο κακό. Ένα περιβάλλον όπου η εξευτελιστική συμπεριφορά είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Όπου το να πληγώσεις τον άλλον είναι σχεδόν προαπαιτούμενο για να προχωρήσεις.
Η αδιαφορία, η έλλειψη σεβασμού, η παραμέληση των ηθικών αξιών μάς έχουν φέρει σε αυτό το σημείο. Ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του, ενώ η κοινωνική συνείδηση παραμένει ένα κενό. Οι λίγοι που τολμούν να αντισταθούν γίνονται στόχοι αυτής της αποσύνθεσης. Και λοιδορούνται και δέχονται βρισιές και δέχονται “κούφιες” υποσχέσεις και ακροβατούν σε “τυφλές” ελπίδες. Γιατί πάντα έρχεται κάποιος που υπόσχεται, σου προσφέρει και μετά στα παίρνει όλα πίσω. Ένας καταραμένος φαύλος κύκλος.
Ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από κούφια λόγια περί αξιών. Οι αξίες μας έχουν θάψει προ πολλού. Αυτό που απομένει είναι η απόλυτη διάλυση, μια κοινωνία που ζει σε συνεχή αγωνία, μη ξέροντας αν θα ζήσει την επόμενη μέρα. Και όσο συνεχίζουμε να ανεχόμαστε αυτή τη σήψη, είμαστε όλοι συνένοχοι.
Ή αλλάζουμε τώρα, ή δε μας μένει τίποτα. Η επιλογή είναι δική μας. Αν έχουμε ακόμα τη δύναμη να επιλέξουμε. Και περισσότερο: Αν μας αφήσουν.
