Σήμερα θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με το “φαίνεσθαι”. Άραγε υπάρχουν όρια ή καταλήγουμε να μας “καταπίνει” ο κοινωνικός κομφορμισμός, με αποτέλεσμα η κρίση να εξαϋλώνεται εν ριπή οφθαλμού; Κοινώς υπάρχει κρίση ή ο εγκέφαλός μας έχει γίνει πλέον πουρές και με την πρώτη ευκαιρία αναζητάμε εναγωνίως (γυναίκες-άνδρες) το καλύτερο νυστέρι στην πιάτσα; Λίγο η μύτη, λίγο τα χείλη, λίγο τα μάτια, να σηκώσω, να κόψω, να αποκτήσω ζυγωματικά, να ράψω, να μαζέψω...
Αναμφίβολα η σαρωτική επίδραση των social media στη διαμόρφωση της εικόνας και των τάσεων που επιβάλλει διαχρονικά η βιομηχανία της ομορφιάς συνδέεται σχεδόν σε απολυτό βαθμό με την πλαστική χειρουργική. Είναι ακριβώς αυτή η δυναμική που μας επηρεάζει στο πώς αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά σήμερα. Δεν είναι σίγουρα τυχαίο το γεγονός πως, σύμφωνα με έρευνες, η Gen Ζ συρρέει μανιωδώς για αισθητικές επεμβάσεις.
Ωστόσο, ο εκτροχιασμός των απαιτήσεων μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολές και μη φυσικά αποτελέσματα, με κίνδυνο ψυχικών διαταραχών. Ας συμφωνήσουμε σε κάτι. Η βελτίωση της εικόνας μας αισθητικά δεν ενέχει κάτι μεμπτό. Ωστόσο, σε μια περίοδο υστερίας γύρω από το μάταιο κυνήγι της κίβδηλης “τελειότητας”, ποια είναι η διακριτή γραμμή που χωρίζει την αρμονική αισθητική αναβάθμιση από την υπερβολή, που οδηγεί τους υποψηφίους να μεταμορφωθούν σε ένα ακόμη “καρμπόν” εργοστασίου που παράγει με ανησυχητική ταχύτητα τις ίδιες “κόπιες”; Στην τηλεόραση υπάρχουν μορφές τις οποίες μπερδεύεις. Ομοίως και στον πραγματικό κόσμο. Μπορούμε σε μια εποχή αποθέωσης της εξωτερικής εικόνας να είμαστε μοναδικοί; Δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου. Πολύ δύσκολο να συμβιβαστείς με το πετσί σου.
“Ο Άσχημος” είναι το διασημότερο έργο του ανατρεπτικού Marius Von Mayenburg και έχει ανέβει σε περισσότερες από 30 χώρες μετά την πρώτη του παρουσίαση το 2007, στη Γερμανία.
Στη χώρα μας ανεβαίνει για δεύτερη συνεχή χρονιά στο νέο θέατρο Βασιλάκου στην Αθήνα. Ήταν αυτή ακριβώς η παράσταση που αποτέλεσε το ερέθισμα να ξετυλίξω το κουβάρι του προβληματισμού μου.
Ο Λέτε είναι φύσει πολύ άσχημος, αλλά δεν έχει γνώση της αποκρουστικής όψης του. Όταν ο συνάδελφός του στη δουλειά τού κλέβει τα σκήπτρα απλώς και μόνο επειδή είναι εμφανίσιμος, τότε ξεκινούν όλα. Η γυναίκα του τού εξομολογείται την αδιανόητη ασχήμια του κι εκείνος αποφασίζει να δράσει. Απευθύνεται σε έναν πλαστικό για να αλλάξει πρόσωπο. Η εγχείρηση πηγαίνει ανέλπιστα καλά και η νέα του όψη αποτελεί πια το “χρυσό” διαβατήριο, που ανοίγει όλες τις πόρτες. Ο πρωταγωνιστής, λοιπόν, κάπως έτσι αποκτά το κοινωνικό status, το οποίο σήμερα, περισσότερο από ποτέ, καθορίζει τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Γρήγορα όμως εκτροχιάζεται και ακολουθεί μια ζωή γεμάτη δόξα, που δεν μπορεί να διαχειριστεί, γυναίκες, αυτόγραφα, σεξ και φυσικά χρήματα.
Όταν όμως σύντομα το πρόσωπό του μετατρέπεται σε προϊόν προς πώληση και κλώνοι φυτρώνουν από παντού, τα πράγματα αλλάζουν.
Ύβρις, Άτις, Νέμεσις, Τίσις...
Η βαθιά υπαρξιακή του θλίψη μετατρέπεται σε ανέλπιστο βαρίδι, μια “μαύρη τρύπα” αβάσταχτου δράματος που τον ισοπεδώνει ψυχικά...
Αδιάψευστη διαπίστωση: Στο ατέρμονο κυνήγι της αποδοχής χάνεις τον εαυτό σου. Όσο αναζητάς κάτι που θα ήθελες να είσαι ή που οι άλλοι θα ήθελαν να είσαι, χάνεις το κέντρο σου, θυσιάζεις το γνήσιο αποτύπωμά σου.
Αλήθεια σε μικροκλίμακα, εσύ πόσους “Λέτε” γνωρίζεις;
