Για να δει κάποιος την εσωτερικευμένη και καλά εδραιωμένη πατριαρχία δε χρειάζεται καν να είναι υποστηρικτής φεμινιστικών κινημάτων, καθώς μερικά γεγονότα “μιλάνε” από μόνα τους. Η υπερσεξουαλικοποίηση του γυναικείου σώματος και η απενοχοποιημένη απόλαυση των ανδρών μέσα από διαδικτυακές πλατφόρμες ίσως είναι ένα μικρό παράδειγμα που αποδεικνύει το “κατακάθι” της ανδροκρατούμενης κοινωνίας μας.
Και γιατί “κατακάθι”; Επειδή όλοι έχουμε γίνει ανεκτικοί απέναντι στις ίδιες νοσηρές συμπεριφορές του παρελθόντος, αλλά με διαφορετικό, μάλλον πιο “ευγενικό” προσωπείο. Αυτό για μένα, ούσα και η ίδια γυναίκα, είναι ακόμα πιο επικίνδυνο. Η πατριαρχία με το... “γάντι” απειλεί όλες τις γυναίκες εμμέσως πλην σαφώς, αποπροσανατολίζοντας όλους τους δέκτες, καθώς πλέον δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι πραγματικά είναι σωστό, δίκαιο και παραβιαστικό.
Ένα παράδειγμα που περιγράφει ενδεχομένως τα παραπάνω είναι η πλατφόρμα “Only Fans”, στην οποία οι συνδρομητές έχουν τη δυνατότητα να καταναλώσουν κάθε είδους σεξουαλικού περιεχομένου σε μορφή εικόνας και βίντεο, ενώ ταυτόχρονα πρωταγωνιστές είναι άτομα που αναρτούν τις εικόνες, με σκοπό την εμπορευματοποίηση του σώματός τους από τη στιγμή που έχουν τη δυνατότητα να επωφεληθούν, αποκτώντας έσοδα από τα αναρτώμενο υλικό. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέγει τι θα μοιραστεί δημόσια, και από τη στιγμή που του δίνεται η δυνατότητα να μοιραστεί προσωπικές του εικόνες με σκοπό το κέρδος - είναι στην κρίση του καθενός πώς θα πράξει - με άλλα λόγια δεν είναι καταναγκαστική δράση, σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλες παράνομες ενέργειες γύρω από την ερωτική ικανοποίηση. Σαφώς, σε καμία περίπτωση δε θα έπρεπε να είναι μια πράξη που δημιουργεί “πρόσφορο έδαφος” για κακοπροαίρετο σχολιασμό, καθώς υπάρχει σεβασμός σε οποιαδήποτε εργασία.
Βέβαια, από την άλλη, τα συγκλονιστικά υψηλά κέρδη των χρηστών με υπέρογκα πόσα, που φτάνουν σε ειδικές περιπτώσεις μέχρι και τα 46 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, εμένα με έχουν προβληματίσει. Δεν έχω ακόμα καταλήξει αν αυτή η πρακτική είναι μια “βιτρίνα” που κάποιοι μπορούν εύκολα να αγνοήσουν με σκοπό την κερδοσκοπία ή είναι ένας τρόπος για να μπούμε σε έναν φαύλο κύκλο να κοστολογούμε συνειδήτα ακόμα και το σώμα μας ή ακόμα και μια επανάσταση που οδηγεί στην απενοχοποίηση του γυναικείου σώματος και πως υπάρχει και αυτή η πλευρά, η πιο θηλυκή, χωρίς ντροπή και αναστολές.
Δεν ξέρω, δηλώνω κάπως μπερδεμένη, καθώς αδυνατώ να αξιολογήσω απόλυτα τη συγκεκριμένη μόδα του “Only Fans”, μπορώ να πω όμως με απόλυτη σιγουριά πως ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με επίμονα βλέμματα ανδρών και προκλητικά σχόλια, επομένως φτάνει η στιγμή να διακωμωδήσουμε τη γενικότερη θλιβερή κατάσταση και να φτάσουμε στο συμπέρασμα «αφού δεχόμαστε την αθλιότητα, τουλάχιστον να πληρωνόμαστε».
Ακόμα και αυτή η σκέψη όμως ακούγεται λάθος, γι’ αυτό και προσωπικά έχω διχαστεί. Δεν έχω καταλάβει αν θέλω να την κρίνω ως μια δουλειά, μια επανάσταση απέναντι στο ότι συμβαίνει διαχρονικά ή απλώς μια ακόμα εκσυγχρονισμένη δικαιολογία να αναπαράγονται σκηνές που είναι “χέρι-χέρι” με τη σεξουαλικοποίηση του σώματός μας. Ειδικά σε μια εποχή που η εμφάνιση παίζει μεγάλο ρόλο, αν αναλογιστούμε πόσο μεγάλη είναι η επίδραση των social media και πόσο οι άνθρωποι επιρροής, με τις τέλειες σιλουέτες και τα ιδανικά χαρακτηριστικά, έχουν μπει στο σπίτι μας. Έτσι, λοιπόν, κάνω μια μικρή παρένθεση, αναφέροντας πως η ανάγκη αυτοπροβολής έχει πιάσει ταβάνι και αυτό που απλώς προσπαθώ να καταλάβω είναι πόσο σωστά εντέλει επιλέγουμε να δείχνουμε τον εαυτό μας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως κάτι τέτοιο σχετίζεται μόνο με τη συγκεκριμένη πλατφόρμα.
Ωστόσο, θα ήταν άδικο αν δεν αναφέρω τη γενικότερη εξέλιξη όσον αφορά τη γυναίκα, καθώς μπορεί να τοποθετείται κοινωνικά πλέον όπως επιθυμεί, ενώ ταυτόχρονα η εμφάνισή της και τα “πιστεύω” της δεν υπηρετούν κανόνες που έχουν οριστεί από το αντίθετο φύλο ή τουλάχιστον έτσι παρουσιάζεται επιφανειακά. Επομένως, ήδη είναι αισιόδοξο πως δε ζούμε τη ζωή κάποιου άλλου, καθώς οι γυναίκες έχουν δικαιώματα που κάποια στιγμή ούτε μπορούσαν να τα διανοηθούν.
Γεννιέται βέβαια το ερώτημα: «Και γιατί η γυναίκα πρέπει να συμβιβαστεί με τα αυτονόητα δικαιώματα που οι άνδρες ήδη είχαν πολλές δεκαετίες πριν;». Προσωπικά, δε θεωρώ πως υπάρχει ισότητα των φύλων, αλλά ακόμα και να υπήρχε, δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν πραγματικά δίκαιο, καθώς η γυναίκα θα είχε χάσει ήδη πολλά χρόνια ελευθερίας, γεγονός που επιβεβαιώνει από μόνο του πως πρόκειται για ένα πρόχειρο “μπάλωμα” των τελευταίων δεκαετιών, σαν να παρουσιάστηκε η ισότητα ως ένας “επίδεσμος” που θέλει απλώς να καλύψει μια πληγή του παρελθόντος, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχω τη διάθεση να εκμηδενίσω οποιαδήποτε προσπάθεια για εξέλιξη και εκσυγχρονισμό.
