Αυτό και μόνο. Δε γνωρίζω καν αν τα παιδιά προλαβαίνουν να αποκομίσουν κάτι από τις δομές, δεδομένου ότι πάνε εντέλει σχολείο δύο μέρες την εβδομάδα, μέχρι να “τσιμπήσουν” την επόμενη ίωση και να λείψουν τις υπόλοιπες.
Ένα μαρτύριο για τα ίδια τα παιδιά που ταλαιπωρούνται αλλά και για τους γονείς, που αφενός βλέπουν με βαριά ψυχή τα σπλάχνα τους να υποφέρουν και αφετέρου διότι ο οποιοσδήποτε οικογενειακός προγραμματισμός υπάρχει γίνεται... καπνός. Μια ιστορία διαχρονική, που έχει ουκ ολίγες φορές πυροδοτήσει έντονες αντιδράσεις και “στρατόπεδα” ανάμεσα σε γονείς, με τις δύο πλευρές να έχουν ομολογουμένως και οι δύο τα δίκια τους.
«Ανεύθυνοι γονείς φέρνουν άρρωστα τα παιδιά στον παιδικό και κολλάνε όλα τα υπόλοιπα. Τι σας φταίνε τα παιδάκια;», διατείνεται η πρώτη κατηγορία. Κι έχουν δίκιο βεβαίως, διότι όταν εσύ μόλις το τέκνο ανεβάσει πυρετό το σκεπάζεις και το κρατάς στο σπίτι μέχρι να περάσει ένα 24ωρο απύρετο, πράττοντας την άκρως υπεύθυνη και ώριμη επιλογή, αγανακτείς όταν βλέπεις ότι πέφτει στο βρόντο. Και πέφτει στο κενό ακριβώς επειδή εσύ θα φροντίσεις να στείλεις ξανά στο σχολείο το παιδί σου ακμαίο, όμως είναι ζήτημα ωρών να κολλήσει κάτι άλλο από τον συμμαθητή του, που θα έχει πάρει το ντεπονάκι πριν το πρώτο “κουδούνι”.
Έρχονται οι επόμενοι γονείς και σου λένε «και τι να κάνω; Πώς να το κρατήσω τόσες φορές σπίτι; Πώς θα πάω στη δουλειά μου αφού δεν μπορώ να λείψω άλλο;». Και τους κατανοείς κι εκείνους, διότι η χώρα μας δεν έχει φροντίσει καθόλου γι’ αυτούς τους γονείς. Διότι σκίζουν τα ιμάτιά τους οι “ηγέτες” μας ρητορεύοντας για το Δημογραφικό, αλλά άπαξ και κάνεις το παιδί σε ξεχνούν και “κολυμπάς” μόνος. Πώς να κάνεις οικογένεια όταν το σύστημα σε έχει ρημάξει εκ των προτέρων; Πώς θα εξηγήσεις σε έναν γονιό ότι το παιδί οφείλεις να το κρατήσεις σπίτι όταν είναι άρρωστο, τη στιγμή που δεν υπάρχει καμία κρατική πρόβλεψη γι’ αυτόν εάν είναι εργαζόμενος; Θα χάσει τη δουλειά του; Βεβαίως και όχι, θα δώσει σιροπάκι στο νήπιο, θα πέσει ο πυρετός και θα το πάει στο σχολείο, ώστε να μπορέσει να πάει κι εκείνος στη δουλειά για να έχει χρήματα να αγοράζει τα σιροπάκια που χρειάζεται.
Και κάπως έτσι υφαίνεται μια κατάσταση με “ομήρους” τους μικρούληδες πολίτες αυτής της χώρας, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους μαθαίνουν πως η ίωση είναι μια κανονικότητα τη χειμερινή κυρίως περίοδο. Και μένουν σπίτι περιμένοντας στωικά πότε θα ξαναπάνε σχολείο για να προσαρμοστούν από την αρχή, ή καταπίνουν την παρακεταμόλη τους και πάνε “οπλισμένοι” να... θερίσουν θύελλες στον συγχρωτισμό του παιδικού σταθμού.
Το “κερασάκι στην τούρτα”, βέβαια, είναι να είσαι τόσο άτυχος, ώστε να σου τύχει νηπιαγωγός που προσπαθεί να αποποιηθεί την ευθύνη της διασποράς, σάμπως λειτουργεί τον βιονικό παιδικό σταθμό. Παίρνεις άρρωστο το παιδί σου, αναρρώνει, ξαναπάει σχολείο και σε τρεις μέρες είναι πάλι άρρωστο και σου λέει «εγώ δεν έχω άλλες απουσίες στην τάξη» και φυσικά και ανθρώπινα σου ανεβαίνει η πίεση. Λες και χρειάζεται να την ψάχνει η NASA για να καταλάβει ότι κάθε παιδί αντιδρά διαφορετικά σε κάθε ίωση και κάλλιστα θα μπορούσε να το περάσει πιο ελαφρά από το δικό σου και να παρακολουθεί κανονικά το μάθημα. Άλλωστε, η συζήτηση γύρω από τον σωστό εκπαιδευτικό και από εκείνον που έχει βαρεθεί τη δουλειά και τη ζωή του ξεσπώντας στους δόλιους γονείς με παντελώς αντιεπαγγελματικό τρόπο είναι μια ιστορία για άλλη στιγμή.
Καλό χειμώνα και καλή τύχη!
