Εάν κάποιος μου έλεγε σε παρελθόντα χρόνο ότι δεν παρακολουθεί την επικαιρότητα, στα μάτια μου έπαιρνε αυτομάτως τη μορφή UFO. Πλέον έχω αναθεωρήσει πλήρως, ίσως και να ζηλεύω ενδόμυχα την πολυτέλεια να... κατεβάζεις ρολά ώστε να μην έχεις άλλο πια θέαση της ασχήμιας του κόσμου.
Να αποκόπτεσαι από κάθε ερέθισμα και πληροφορία που σου προκαλεί αναγούλα. Να σε αφορά μόνο ο μικρόκοσμός σου. Φευ...
Η 15η γυναικοκτονία για το 2024 συνέβη σε ένα σπίτι στους Αμπελόκηπους και η κοινωνία ψάχνει πάλι σύννεφο για να πέσει. Ακόμη ένας ο οποίος τη σκότωσε γιατί την “αγαπούσε”. Φυσικά, όλοι εκ των υστέρων εκφράζουμε αποτροπιασμό. Ποιος αναρωτιέται τι συντηρούσε και τι ανατροφοδοτούσε την οργή του θύτη μέχρι να φτάσει στο σημείο, μετά από διαπληκτισμό με τη σύζυγό του, να της αφαιρέσει τη ζωή με ένα σφυρί; Η πορεία μέχρι την τέλεση ενός εγκλήματος είναι μακρά και συνήθως σε αυτές τις υποθέσεις δε μετρά λίγα μέτρα, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα.
Υπάρχουν ενδείξεις, σημάδια που προδίδουν έναν προβληματικό ψυχισμό. Έναν ψυχισμό που “ποτίζεται” από την παιδική κιόλας ηλικία από στρεβλώς κρυσταλλοποιημένες διαχρονικά νόρμες και νοοτροπίες που επηρεάζουν συμπεριφορές και ενίοτε οδηγούν σε ειδεχθείς πράξεις σαν κι αυτή. Εν προκειμένω, ήταν το στερεοτυπικό “αγκάθι” γύρω από την απιστία μιας γυναίκας. Μια “προδοσία” που δε συγχωρείται, από την εποχή των σπηλαίων μέχρι σήμερα. Ένας άνδρας ο οποίος θεωρούσε τη γυναικά του κτήμα, αντικείμενο. Μια γυναίκα που δεν είχε δικαίωμα να επιλέξει κάποιον άλλον. Για τους δικούς της λόγους. Για όποιους λόγους. Η συζήτηση δεν υπήρχε ως εκδοχή. Ούτε το διαζύγιο. Έτσι, τη σκότωσε.
Τα ξέρουμε τα στερεότυπα αυτά, τα ζούμε κάθε μέρα. Σε μικρό ή σε μεγαλύτερο βαθμό. Όσο οι οικογένειες (σε μικροκλίμακα) και οι κοινωνίες (εν γένει) τρέφουν αυτή τη δαιμονισμένη οργή (γιατί περί οργής πρόκειται), τόσο θα προσθέτουμε στη λίστα. Οι καμπάνιες ευαισθητοποίησης δε φτάνουν. Δεν αρκεί ένα τηλεοπτικό spot για να μη σηκωθεί το χέρι ενός ακόμη κακοποιητή. Οι ψυχολόγοι πρέπει να μπουν στα σχολεία. Επιβάλλεται το τραύμα να εντοπίζεται και να επουλώνεται όσο πιο νωρίς γίνεται. Μπας και σωθεί οτιδήποτε και αν σώζεται.
«Έγινε εν βρασμώ» ακούμε συχνά σε δολοφονίες με τέτοια χαρακτηριστικά. Μόνο που εδώ δεν υπήρξε ούτε βρασμός ούτε τήξη. Υπήρχε μόνο συνειδητότητα “μπολιασμένη” με ατέρμονο θράσος. Ένα θράσος που οδήγησε τον θύτη να προσπαθεί επί μέρες να κρύψει το έγκλημα και να εξαφανίσει τα ίχνη του θύματος.
Σενάριο ταινίας θρίλερ. Τοποθέτησε νάιλον σακούλα στο κεφάλι για να μη λερωθεί το διαμέρισμα από τα αίματα του θύματος, εν συνεχεία την τύλιξε με σεντόνια και την τοποθέτησε - αρχικά - σε εντοιχισμένη ξύλινη ντουλάπα του υπνοδωματίου τους. Έπειτα τη μετέφερε στο πατάρι. Η πλοκή μέσα στο μυαλό του είχε και συνέχεια. Ο καθ’ ομολογίαν δολοφόνος προσπάθησε να αποπροσανατολίσει και τους συγγενείς του θύματος, στέλνοντας από το κινητό της μηνύματα στην αδερφή της για να την καθησυχάσει.
Το έγκλημα, σύμφωνα με τα Μέσα, δεν έγινε αντιληπτό από τα δύο ανήλικα παιδιά τους, ηλικίας 9 και 12 ετών, τα οποία κοιμούνταν στο διπλανό δωμάτιο.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, βυθισμένα στα παιδικά τους όνειρα, ο θύτης αποφάσισε να αφαιρέσει τέσσερις ζωές. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
