Διάβαζα ότι στην προκήρυξη του περασμένου Οκτωβρίου για έξι θέσεις γιατρών στα νοσοκομεία του Ηρακλείου, ενδιαφέρον υπήρξε μόνο για τη μία από αυτές, ενώ και για τα νοσοκομεία του Λασιθίου που έγινε προκήρυξη 14 θέσεων γιατρών, μόλις δύο αιτήσεις έγιναν.
Κάνει εντύπωση μια τέτοια αποτύπωση, αν και εκτιμώντας λίγο τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται οι γιατροί στο ΕΣΥ, νομίζω ότι εντύπωση τελικά θα έκανε το αντίθετο. Υπερεφημερεύσεις, δύσκολες συνθήκες, περισσότεροι ασθενείς στα νοσοκομεία και ταυτόχρονα ένα ιδιότυπο “φύγε εσύ και έλα εσύ”, το οποίο “στοιχειώνει” τα νοσοκομεία και της Κρήτης, με φόντο τα περίφημα “εντέλλεσθε”, που πλέον έχουν εδραιωθεί στην καθημερινότητα της λειτουργίας των νοσοκομείων.
Αν βάλει κανείς αυτά τα δύο δεδομένα μαζί, η αλήθεια είναι πως όσο δεν αλλάζουν οι συνθήκες και κυρίως οι πολιτικές για να γίνει πιο “θελκτική” ή “ανθρώπινη” η εργασία σε ένα νοσοκομείο, τόσο πρακτικές όπως το “εντέλλεσθε” θα μονιμοποιούνται.
Κοινώς, γιατροί οδηγούνται σε παραίτηση υπό το βάρος των ασφυκτικά πιεστικών συνθηκών, την ώρα που ένας γιατρός μάλλον δε βλέπει τον λόγο να ενταχθεί ως εργαζόμενος στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Άρα η κουβέντα που ακούγεται ευρέως, ότι η κατάσταση θυμίζει ένα ιδιότυπο “φύγε εσύ και μην έρθει κανείς”, είναι πέρα για πέρα αληθινή και πάντως τραγική.
Τα νοσοκομεία αδειάζουν από γιατρούς και γεμίζουν κόσμο. Αυτό λένε οι εργαζόμενοι και νομίζω ότι πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι ασθενείς το έχουν γνωρίσει στο “πετσί” τους.
Από την Παιδοψυχιατρική του ΠΑΓΝΗ, που λειτουργεί με έναν γιατρό, μέχρι τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ίδιου νοσοκομείου, που μόνο τους τελευταίους μήνες έχουν φύγει επτά γιατροί, η λίστα με τις προβληματικές κλινικές, αντί να περιορίζεται, η αλήθεια είναι ότι διευρύνεται και αυτό λένε πλέον ότι καθιστά μια επισφαλή πραγματικότητα μέσα στα νοσοκομειακά ιδρύματα.
Πυκνώνουν δε οι φωνές, ότι ειδικευόμενοι λόγω των ελλείψεων αναλαμβάνουν τέτοιες υποχρεώσεις, που συχνά νιώθουν ότι παίζουν το επαγγελματικό τους μέλλον “κορώνα -γράμματα”. Υπό αυτό το κλίμα, μοιάζει μονόδρομος συχνά το “φευγιό” στο εξωτερικό. Ένα “φευγιό” που όσο εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η κατάσταση, θα είναι ένα νέο “brain drain” μετά το περίφημο “brain gain”, που τελικά δεν κράτησε πολύ.
Άντε τώρα να μπεις στη θέση ενός νέου γιατρού, που χρειάστηκε να διαβάσει τόσα χρόνια για να περάσει στο Πανεπιστήμιο, άλλα τόσα για να το τελειώσει και σχεδόν τα διπλάσια για να μπορέσει να δει τη ζωή του να προχωράει, μακριά από την πατρική εστία στην οποία αναγκάζεται να παραμένει, καθώς και οι οικονομικές συνθήκες δεν επιτρέπουν και πολλά. Ποιος θα “κατηγορήσει” τα παιδιά μας ότι φεύγουν; Ποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι δεν προσπάθησαν;
Συχνά σκέφτομαι πόσες φορές άκουσα παράπονα για ουρές σε νοσοκομεία και πόσες φορές δεν έγινα μάρτυρας λεκτικής επίθεσης σε γιατρό.
Τα «μπράβο» μας φαίνεται ότι στέρεψαν μετά τον COVID, όπως στέρεψε και η λογική μας, και αποφασίσαμε να λιθοβολούμε το μοναδικό “δέντρο” μέσα στο καμένο δάσος.
