Μπορεί το τραγούδι της Ελένης Βιτάλη να μας ταξιδεύει και να μας κρατάει όμορφη μουσική συντροφιά στη ζεστασιά του σπιτιού μας ωστόσο στην καθημερινότητα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά για πολλούς από εμάς…
Η είδηση για το διαμέρισμα των 400 ευρώ στο Ηράκλειο δεν άργησε να γίνει σημείο αναφοράς για όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας. Ταξίδεψε παντού η είδηση για το σπίτι των 80 τ.μ. μαζί με την εικόνα του σπιτιού που φάνταζε αξιοθέατο. Μία όαση για την οικογένεια που κατάφερε να το “πιάσει” και ένα άπιαστο όνειρο για όσους είδαν να χάνεται η ευκαιρία.
Η στεγαστική κρίση είναι εδώ και δεν ήρθε μόνη της. Είναι το κερασάκι στην τούρτα της ακρίβειας και του καθημερινού αγώνα της ελληνικής οικογένειας. Και όσο και αν θέλουν ορισμένοι να αποπροσανατολίζουν την κουβέντα το πρόβλημα της οικογένειας σήμερα είναι ένα: να βγει ο μήνας και οι υποχρεώσεις αξιοπρεπώς! Και πόσο μάλλον να έχει και ένα κεραμίδι βρε αδερφέ πάνω από το κεφάλι της αυτή η οικογένεια.
Και πάμε τώρα στο δια ταύτα. Που είναι η ελληνική οικογένεια στον δημόσιο, ξεκάθαρο και διεκδικητικό προβληματισμό; Τι δεν είναι συνδεδεμένο με αυτή; Οι καλοί μισθοί, οι καλές θέσεις εργασίας και το καλά δομημένο εκπαιδευτικό σύστημα που θα καλύπτει τις ανάγκες της από τα πρώτα χρόνια ζωή των παιδιών; Η στήριξη της εργαζόμενης μητέρας;
Η στήριξη της υπαίθρου στην οικονομία της αλλά και μέσα από δομές για να μην ερημοποιηθεί; Δεν είναι σταυρόλεξα για δυνατούς λύτες. Είναι πολιτική απόφαση η στήριξη του νοικοκυριού!
Η στήριξη των νέων που θέλουν αλλά τελικά… δεν θέλουν να κάνουν οικογένεια. Δεν μπορούμε να κρατάμε το κεφάλι μας και να δηλώνουμε συγκλονισμένοι για την δημογραφική μας κατάσταση και κατά τα άλλα περί άλλων να τυρβάζουμε.
Και για να παραφράσουμε και το τραγούδι με το οποίο ξεκινήσαμε να πάρουμε χαρτάκι και στυλό και να αρχίσουμε να γράφουμε και να σβήνουμε… όχι λίστες για ψώνια, όχι εκπτώσεις στην καθημερινότητα μας αλλά πολιτικές… ποιες μας κάνουν και ποιες όχι. Ποιοι μας κάνουν και ποιοι όχι.
