Η 3η Δεκεμβρίου, η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε τι σημαίνει πραγματικά ισότητα και σεβασμός στη διαφορετικότητα. Είναι όμως μόνο μια μέρα αρκετή; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: όχι.
Τα Άτομα με Αναπηρία δε χρειάζονται απλώς περιστασιακή ευαισθητοποίηση ή επετειακά μηνύματα συμπαράστασης. Χρειάζονται δομές, πολιτικές και μια κοινωνία που να κατανοεί και να στηρίζει την έμπρακτη ένταξή τους σε όλους τους τομείς της ζωής.
Τόσο σε επίπεδο χώρας, όσο και σε τοπικό επίπεδο, η καθημερινότητα ενός ατόμου με αναπηρία είναι γεμάτη προκλήσεις. Τα ακατάλληλα πεζοδρόμια, τα ανύπαρκτα συστήματα προσβασιμότητας σε δημόσιους χώρους και η ελλιπής μέριμνα στις δημόσιες μεταφορές είναι μόνο μερικά από τα προβλήματα που συναντούν. Η έλλειψη υποδομών δεν περιορίζεται μόνο στη φυσική πρόσβαση, αλλά και στην προσβασιμότητα στην εκπαίδευση, στην αγορά εργασίας, ακόμα και στην κοινωνική ζωή.
Πώς μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά; Η απάντηση ξεκινά από την κατανόηση ότι η αναπηρία δεν είναι ατομικό πρόβλημα. Είναι κοινωνικό ζήτημα. Η Αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού έχει τη δύναμη να πρωτοστατήσει, επενδύοντας σε έργα που ενισχύουν την κινητικότητα, όπως η κατασκευή ραμπών, η βελτίωση των πεζοδρομίων, αλλά και η δημιουργία προσβάσιμων χώρων εργασίας. Για παράδειγμα, πόσοι τουριστικοί χώροι στην Κρήτη είναι πραγματικά προσβάσιμοι για όλους;
Παράλληλα, είναι απαραίτητο να δοθεί προτεραιότητα στην εκπαίδευση. Σχολεία με κατάλληλες υποδομές, εκπαιδευτικό προσωπικό ευαισθητοποιημένο στις ανάγκες ατόμων με αναπηρία, αλλά και προγράμματα επιμόρφωσης για ενήλικες είναι κρίσιμα βήματα. Μια κοινωνία που δεν επενδύει στην εκπαίδευση όλων των μελών της είναι καταδικασμένη να μένει στάσιμη.
Στην Κρήτη, γνωστή για τη φιλοξενία και την παράδοσή της, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και ως κοινότητα. Εκπαιδευτικές δράσεις, συμμετοχή σε εθελοντικά προγράμματα και υποστήριξη τοπικών οργανώσεων, που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των ΑμεΑ, μπορούν να είναι η αρχή.
