Η περιπέτεια της ελληνικής τηλεόρασης συνεχίζεται, με την κατάντια να βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά. Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει η “μάχη” της τηλεθέασης που στοχεύει στη μαζική νάρκωση των πολιτών, που πλέον δεν αντιλαμβάνονται όλες αυτές τις ισορροπίες που διαμορφώνονται στη γειτονιά μας.
Μετά την Πισπιρίγκου, ήρθε η Μουρτζούκου και τα τηλεοπτικά σόου της καταβαραθρωμένης ανθρώπινης αξιοπρέπειας συνεχίζονται, με το βαρέλι να μην έχει πάτο. Ξεκατινιάσματα, ανθρώπινες ιστορίες και όλα ξεπερνούν τα όρια, κάνοντας σόου ακόμα και τους θανάτους μικρών παιδιών. Η κοινωνική αποχαύνωση συνεχίζεται, με τους πολίτες να βλέπουν το δέντρο και να χάνουν το δάσος.
Η ελληνική τηλεόραση, όπως και η τηλεόραση σε πολλές άλλες χώρες, έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια, συχνά προς το χειρότερο, και αυτό έχει οδηγήσει πολλούς να εκφράζουν απογοήτευση για την ποιότητά της. Ορισμένοι από τους λόγους που θεωρούνται υπεύθυνοι γι’ αυτήν την “κατάντια” περιλαμβάνουν την ανάγκη για υψηλή τηλεθέαση και διαφημιστικά έσοδα, που έχει οδηγήσει σε “εύκολες” επιλογές, όπως ριάλιτι, χαμηλής ποιότητας κωμωδίες και δραματικές σειρές με προβλέψιμο σενάριο. Αυτό συχνά σημαίνει ότι τα προγράμματα βασίζονται περισσότερο σε φτηνό εντυπωσιασμό παρά σε ουσιαστικό περιεχόμενο.
Δυστυχώς, η οικονομική κρίση των προηγούμενων ετών επηρέασε τα τηλεοπτικά δίκτυα, μειώνοντας τα διαθέσιμα κονδύλια για την παραγωγή ποιοτικών σειρών, ντοκιμαντέρ ή εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Η φθηνή παραγωγή έγινε κανόνας.
Τα ριάλιτι σόου, όπως το “Survivor”, το “Big Brother” και τα παρόμοια, κυριαρχούν στο τηλεοπτικό τοπίο, ενισχύοντας τις επιφανειακές κουλτούρες, δράματος και καβγάδων. Αυτά τα προγράμματα, αν και προσελκύουν τηλεθέαση, προσφέρουν λίγα στη διανοητική ή πολιτιστική καλλιέργεια. Οι περισσότερες ελληνικές σειρές και εκπομπές μιμούνται ξένα φορμάτ, χωρίς να προσαρμόζονται στις τοπικές ανάγκες και τις αξίες, δημιουργώντας προϊόντα που συχνά φαίνονται ξενόφερτα ή ψεύτικα. Η εξήγηση για την ποιότητά τους είναι πως ακόμα και σήμερα σειρές που έγραψαν ιστορία στο παρελθόν εξακολουθούν να σπάνε τα κοντέρ της τηλεθέασης, μιας και η ατάκα στη φετινή “μαύρη” τηλεόραση έχει χαθεί.
Γι’ αυτήν την κατάσταση ένα μέρος της ευθύνης αποδίδεται και στο κοινό, που πολλές φορές προτιμά εύπεπτα προγράμματα, αντί για πιο απαιτητικά ή ποιοτικά. Η τηλεθέαση καθορίζει την κατεύθυνση της τηλεόρασης. Τα δελτία ειδήσεων έχουν χάσει την αξιοπιστία τους, καθώς συχνά λειτουργούν ως εργαλεία προπαγάνδας ή υπερβολικής δραματοποίησης, αποθαρρύνοντας τους πολίτες από την ενημέρωση μέσω τηλεόρασης.
Φωτεινός φάρος η περιφερειακή τηλεόραση, που αντιστέκεται σθεναρά σε αυτήν την κατάντια, κάνοντας τη διαφορά από την αθηνοκεντρική χαμηλού επιπέδου τηλεόραση.
Το κοινό, ειδικά οι νεότερες ηλικίες, στρέφεται προς το YouTube, το Netflix και άλλες πλατφόρμες streaming, μειώνοντας το κίνητρο των καναλιών να επενδύσουν στην παραδοσιακή τηλεόραση. Ποια είναι όμως η λύση και απ’ αυτήν εξαιρώ την περιφερειακή TV, που κάνει τη διαφορά, και ευτυχώς αυτό γίνεται αντιληπτό απ’ όλες τις ηλικίες.
Είναι αναγκαία η στήριξη πρωτότυπων ελληνικών παραγωγών. Ενημέρωση που θα αφορά την πραγματική ουσία και όχι τη δημοσιογραφική προπαγάνδα. Μέσα σε αυτήν την τηλεοπτική μαυρίλα της Αθήνας, η ελπίδα ευτυχώς δεν έχει χαθεί, μιας και η τηλεόραση έχει δυνατότητες να ανακάμψει, αλλά χρειάζεται συλλογική προσπάθεια, τόσο από τους δημιουργούς όσο και από τους θεατές.
Επειδή, λοιπόν, γύρω μας... καίγεται το Κορδελιό, ας σκεφτούμε πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον δρόμο της τηλεόρασης, φτάνει εμείς οι ίδιοι να πάψουμε να είμαστε συνένοχοι και συνοδοιπόροι στην κατηφορική κατάντια προσώπων που ξεπουλούν τα πάντα για να πουλήσουν τα κανάλια τους.
Η ελπίδα μένει στην περιφέρεια, που στην τηλεόραση έγινε... πρωτεύουσα!
