Κάπου πήρε “πεταχτά” το μάτι και το αφτί μου κάποιες από τις ερωτήσεις που γίνονται στο πλαίσιο των ψυχομετρικών τεστ, στα οποία υποβάλλονται και οι αστυνομικοί. Η αλήθεια είναι ότι σοκαρίστηκα όταν διάβασα την ερώτηση: «Είναι σωστό ή λάθος να πιστεύει κανείς ότι ο αρχηγός της οικογένειας είναι ο άνδρας;».
Και κάπως έτσι περνούν τα ψυχομετρικά τεστ “τυπάκια” σαν τον αστυνομικό της Βουλής, που του είχαν πάρει, λέει, το όπλο, τον είχαν κάποιες φορές απομακρύνει λόγω του έντονου χαρακτήρα του, αλλά πιθανότατα επειδή περνούσε αυτά τα τεστ, παρέμενε στην υπηρεσία. Δε θέλω ούτε καν να σκεφτώ ότι είχε “μπάρμπα στην Κορώνη”...
Μετά τη φευγαλέα ματιά, για ώρες παιδεύτηκα με την απορία, πόσο τελικά αξιόπιστα είναι αυτά τα τεστ και πόση ανευθυνότητα και υποκρισία χωράει, σε μια σειρά τέτοιων διαδικασιών που υποτίθεται διασφαλίζουν την ασφάλεια και των πολιτών και την εύρυθμη λειτουργία υπηρεσιών.
Η συνέχεια ήταν ενδεικτική του αλαλούμ που επικρατεί σε αυτή τη χώρα και πως σημαντικά ζητήματα, πολύ συχνά, λαμβάνουν μικροσυντεχνιακά χαρακτηριστικά, τύπου «πες το τώρα που “βράζει” το θέμα και αν πετύχεις κάτι, το πέτυχες».
Ειδικοί της Ψυχικής Υγείας άρχισαν να λένε ότι στην Αστυνομία υπάρχουν πολλοί ψυχολόγοι, αλλά όχι ψυχίατροι. Αυτό και καλά ως απάντηση, ότι δεν μπορεί να γίνει “διάγνωση” από ψυχολόγο και πως θα έπρεπε να υπάρχει ψυχίατρος. Καλά όλα αυτά, αλλά δεν απαντάμε στο σημαντικότερο ερώτημα: Ο άνθρωπος αυτός συναντούσε τον ειδικό Ψυχικής Υγείας στην υπηρεσία του; Ο άνθρωπος αυτός είχε φυσιολογική συμπεριφορά σε συναδέλφους του; Ο άνθρωπος αυτός δεν είχε δώσει ποτέ και σε κανέναν δείγματα της άρρωστης “προσωπικότητάς” του;
Πιστέψτε με, παιδεύομαι πολύ να πιστέψω ότι κανείς δεν είχε καταλάβει και κανείς δεν είχε ούτε καν ένδειξη της “αρρώστιας” του. Άνθρωποι που είναι επιφορτισμένοι με το χρέος προστασίας του πολίτη, τρομάζω πραγματικά όταν σκέφτομαι πως, στη λογική “κοιτάζω τη δουλίτσα μου”, άφησαν να υπάρχει δίπλα τους τόσο ο “άρρωστος”, όσο και το ένα από τα θύματά του. Πάλι κανείς δεν είχε καταλάβει.
Αν αυτή είναι η εδραιωμένη αντίληψη, τότε “με τις υγείες μας”. Ουρές κάνουν οι “ψυχάκηδες” και “χαμπάρι” κανείς. Καταληκτικά βέβαια και πάντως “κατόπιν εορτής”, το γοερό δάκρυ και η στεναχώρια των συναδέλφων, εμένα τουλάχιστον δε με πείθουν.
Τουλάχιστον, ας γίνει αυτή η φρικαλεότητα η αφορμή, μήπως και αρχίσουν να γίνονται ουσιαστικές καταγραφές για την ψυχική υγεία των αστυνομικών (και όχι μόνο). Όχι ότι το πιστεύω και πολύ...
Πάντως, και μόνο που σκέφτομαι ότι αυτό το “τέρας” επί χρόνια μπορεί και να σταματούσε όποιον και όποιαν “γούσταρε” στον δρόμο, για να του κάνει έλεγχο, σχεδόν μουδιάζω.
