Είναι πλέον γεγονός και ηλίου φαεινότερο το αδιανόητα μεγάλο πρόβλημα εύρεσης κατοικίας στο Ρέθυμνο. Αρχίζει να ακούγεται λιγότερο κλισέ η ατάκα ότι χρειάζεται όντως να πουλήσεις... ένα νεφρό για να μπορέσεις να βάλεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου. “Τρύπες” νοικιάζονται... χρυσάφι και παραμελημένα σπίτια δίδονται έναντι ενός μισθού, ίσως και παραπάνω, αν σκεφτούμε πόσο χαμηλοί είναι οι μισθοί στη χώρα.
Η μάστιγα του ανεξέλεγκτου Airbnb, που ήρθε και στρογγυλοκάθισε στις ζωές μας, έχει ισοπεδώσει κάθε ελπίδα των πολιτών για αξιοπρεπή διαβίωση. Και δε λέω, δικά σας είναι τα σπίτια, κύριοι, μπορείτε να τα διαθέσετε όπως και όπου θέλετε, αλλά λίγη ενσυναίσθηση δε βλάπτει.
Είδα προ ημερών μια αγγελία επιεικώς εξωφρενική. Μονόχωρο σπίτι, 40 τ.μ., “λουξ” χαρακτηριζόταν επειδή μάλλον ήταν καθαρό και όμορφα δομημένο - πού φτάσαμε - στα 600 ευρώ. Παράλληλα δεν παρέλειπε να προσθέσει ότι η οικία θα είναι διαθέσιμη για ενοικίαση μέχρι 30 Απριλίου φυσικά, προσθέτοντας χωρίς καμία ντροπή ότι είναι κατάλληλη για φοιτητές. Διότι, ως γνωστόν, η ακαδημαϊκή χρονιά τελειώνει στις 30 Απριλίου. Ποιοι θα είναι οι τυχεροί, άραγε, φοιτητές μας που θα αδράξουν την ευκαιρία να νοικιάσουν ένα σπίτι εξαιρετικά υπερκοστολογημένο και δύο περίπου μήνες πριν την ολοκλήρωση των υποχρεώσεών τους θα πρέπει να πακετάρουν και να μείνουν στον δρόμο; Έχουμε άλλωστε ωραιότατα παγκάκια στις πλατείες της πόλης, και βέβαια στο παραλιακό μέτωπο για εκείνους που θέλουν θέα θάλασσα.
Τέτοιου είδους αγγελίες, δυστυχώς, είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση στο Ρέθυμνο, και φαίνεται πως κάποιοι είτε είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας, είτε απλά δεν τους ενδιαφέρει τίποτα. Ο καθένας κοιτάει το μαγαζάκι του, που λέει και το τραγούδι, και δε δίνει δεκάρα για τους άλλους. Καθόλου περίεργο. Γι’ αυτό άλλωστε έχει φτάσει η κοινωνία σε αυτό το σημείο. Σου λέει η συγκεκριμένη κυρία, υποψιάζομαι, “εγώ τόσο το δίνω, αν δε σας αρέσει, θα το αφήσω άδειο και από Μάιο θα τα κονομάω από τους τουρίστες και με τα κέρδη θα φτιάξω κι άλλα δύο”, μέχρι να μην υπάρχει κανένα διαθέσιμο σπίτι πια σε ακτίνα 20 χλμ. από την πόλη.
Όμως η ανήκουστη αγγελία δεν τελείωνε εκεί. Κατέληγε με το υστερόγραφο ότι θα προτιμηθούν εκείνοι που θα καταβάλλουν προκαταβολικά τα ενοίκια.
Ανακεφαλαιώνοντας, ένα σπιτάκι 40 τ.μ., με μια κουζίνα εκατοστών (!) κολλητά με την τουαλέτα - η οποία, όπως υποψιάζεστε, έχει χώρο ντουζιέρας ανύπαρκτο, με αποτέλεσμα να κάνεις πλατς πλουτς στα νερά μετά το ντους, είναι κι αυτό μια εμπειρία - για 5 μήνες, και με μπόνους πιθανότητες εάν δώσεις 3 χιλιάρικα “ντούκου”, που λέει ο λαός. Μη χάσει κανείς την ευκαιρία!
Είναι αμέτρητες οι οικογένειες που βλέπουμε να αναζητούν σπίτι απεγνωσμένα στα κοινωνικά δίκτυα. Οικογένειες με μικρά παιδιά, που κινδυνεύουν να βγουν στον δρόμο. Και πολλοί ιδιοκτήτες ακολουθούν τις δικές τους γραμμές, δε θέλουν σκυλιά, δε θέλουν γατιά, δε θέλουν αλλοδαπούς, δε θέλουν φοιτητές, θέλουν μόνο φοιτητές, δε θέλουν παιδιά, κι η λίστα συνεχίζεται. Υπάρχει πλέον τόση ζήτηση, που το “κάστινγκ” για τους ενοικιαστές έχει γίνει πιο δύσκολο και απαιτητικό από τον κινηματογράφο. Στο Ρέθυμνο, άλλωστε, σημειώθηκε και το πανελλήνιας φήμης περιστατικό, όπου ιδιοκτήτρια πέταξε έξω από το σπίτι οικογένεια που είχε παιδί με αυτισμό, διότι έκανε φασαρία. Παιδί νοσηλεύτριας μάλιστα, που όπως το λοιπό υγειονομικό προσωπικό, και οι εκπαιδευτικοί ακούν Ρέθυμνο και το βάζουν στα πόδια, και μετά τους παρακαλάμε να μας προτιμήσουν. Καλά κάνουν οι άνθρωποι και δεν έρχονται. Θέλουμε να έρθουν, αλλά μετά την τοποθέτησή τους είναι μόνοι, χωρίς βοήθεια, και ουδέν λάθος αναγνωρίζεται από το ταμείο. Όπως στις κρατικές συνεχείς αναφορές για λύση του δημογραφικού χωρίς καμία στήριξη στις οικογένειες, αλλά αυτό είναι θέμα που θα αναλύσουμε εκτενώς σε μελλοντική κουβέντα μας.
Για να μη σας κουράσω άλλο, θα κλείσω με δύο εκκλήσεις, μια για τους ιδιοκτήτες και μια για τους ενοικιαστές. Στηρίξτε, κύριοι, έστω και λίγο, τους συμπολίτες σας που έχουν ανάγκη, διότι η... μπάλα μπορεί να γυρίσει και το κάρμα είναι μεγάλη υπόθεση, ή έστω συντονιστείτε με τα δεδομένα των καιρών στη χώρα που ζείτε. Προς τους δεύτερους, έχω να πω αφενός κουράγιο και αφετέρου, έχετε τον νόμο με το μέρος σας πιο συχνά απ’ όσο νομίζετε, το συμβόλαιό σας και τα μάτια σας!
