Πλησιάζει η παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, και αρχίζουν δειλά-δειλά τα διαχρονικά κλισέ που επί της ουσίας το μόνο που κάνουν είναι να υποβιβάζουν τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο.
Μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της, 1 στις 5 θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού, 40% με 50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας. 500.000 με 2.000.000 άνθρωποι στον κόσμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά, εκτιμάται ότι διακινούνται παράνομα κάθε χρόνο, με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία.
Η βία έχει πολλές μορφές. «Τη γυναίκα τη χτυπάς μόνο με τριαντάφυλλο», λέει ο άλλος. Όχι, δεν τη χτυπάς, τη σέβεσαι, όπως σέβεσαι και θα έπρεπε να σέβεσαι κάθε άλλον άνθρωπο. Οι μπανάλ και οι ευφάνταστες μεταφορές και παρομοιώσεις δεν αρμόζουν σε ένα τέτοιο τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο, που δεν έχει πάτο. Βρισκόμαστε στο 2024 και ακόμα συζητάμε το ότι οι γυναίκες φοβούνται να καταγγείλουν την κακοποίησή τους ή την απειλή που νιώθουν επειδή το σύστημα είναι λάθος. Είναι σάπιο. Πηγαίνουν στα αστυνομικά τμήματα και δεν τους δίνουν σημασία, της αφήνουν να οδηγηθούν στον θάνατό τους από τον ψυχοπαθή που νομίζει πως έχει δικαιώματα πάνω στο σώμα τους και πως είναι κτήμα του.
Την Κυριακή Γρίβα ο πρώην σύντροφός της τη δολοφόνησε έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων, μετά που η ίδια είχε ζητήσει βοήθεια για να πάει σπίτι της και πήρε την απάντηση: «Το περιπολικό δεν είναι ταξί». Τι συζητάμε πια;
«Γιατί δε φεύγουν;», ακούς και λένε οι τριγύρω, οι βολεμένοι στην ασφάλειά τους. Να φύγουν και να πάνε πού, σου λέω εγώ. Είναι αδιανόητος ο αριθμός γυναικοκτονιών, με θύματα εκείνες που έφυγαν. Που έφυγαν και τις βρήκαν και τις σκότωσαν. Θα σας πω μια πολύ απλή και εύκολη να θυμάστε ιστορία, που αποτυπώνει τον τρόπο που μεγαλώνουν πολλά κορίτσια σε αυτήν την εξαθλιωμένη κοινωνία που ζούμε.
Κάθομαι σε ένα καφέ και δίπλα μου είναι ένας πατέρας με την περίπου 10 ετών κόρη του.
Έρχεται ένας γνωστός του να χαιρετήσει, και «γεια και χαρά» και «ποιο είναι αυτό το κορίτσι», «ω, η κόρη» και τα σχετικά. «Μπορώ να σου δώσω ένα φιλάκι;», λέει ο γνωστός. «Όχι», γνέφει το κορίτσι. «Εγώ θα σου δώσω», λέει, και σκύβει και πράγματι της δίνει.
Αυτό λοιπόν είναι η αρχή του πηγαδιού, είναι η ρίζα της διαιώνισης της απόλυτης καταπάτησης της αυτοδιάθεσης του σώματος. Αυτό το κορίτσι, στην ηλικία που ανακαλύπτει τον κόσμο και τις συμπεριφορικές συνιστώσες, μαθαίνει βιωματικά ότι το σώμα της δεν της ανήκει, ότι δεν ακούγεται η φωνή της, ότι, αν ο 50άρης γνωστός του μπαμπά θέλει να τη φιλήσει, θα τη φιλήσει. Αυτό το παιδί, λοιπόν, κανονικοποιεί μέσα του τόσο πολύ αυτή τη συμπεριφορά, που όταν μεγαλώσει είναι πιθανό να σιωπήσει. Διότι θα θεωρεί ότι έτσι γίνεται. Διότι ο πατέρας της ήταν μάρτυρας σε αυτήν την ιστορία και δεν έκανε τίποτα. Για όλους εσάς που σχίζετε τα ιμάτιά σας «γιατί δε μιλάνε οι γυναίκες», αναρωτηθείτε μόνοι σας γιατί δε μιλάνε πολλές, με το να παρατηρήσετε γύρω σας. Κι αν δε σας αρέσει η εικόνα που θα δείτε, μεγαλώστε τα παιδιά σας με σεβασμό για τον απέναντι. Μεγαλώστε τον γιο σας να σέβεται και να ακούει το «όχι» σαν το πιο ηχηρό που έχει ακούσει ποτέ. Και την κόρη σας να μη φοβάται να το πει, κι αν της το ακυρώσουν, να πάρετε θέση, τη δική της θέση, όχι σαν τον πατέρα της ιστορίας που χασκογελούσε δίπλα της και δεν τη βοήθησε. Διότι αύριο μπορεί να είναι η δική σας κόρη, ο δικός σας γιος, η αδερφή σας, η κολλητή σας, και θα βουλιάξετε σε όλα τα «δεν είχα καταλάβει», «μου έλεγε ότι περνούσε δύσκολα, αλλά δεν το περίμενα» και καθετί που πέφτει στο κενό όταν έχουμε ακόμα μια γυναίκα σκοτωμένη. Δεκατρείς στην Ελλάδα γυναικοκτονίες έως τώρα μέσα στο 2024.
Αυτά για τη λαμπρή χώρα μας. Μην αρχίσω καν για τις ανατολικές χώρες, για τη βία, για τις κλειτοριδεκτομές, γιατί θα σας πέσει βαρύ και δε θα μπορείτε να πιάσετε το τριαντάφυλλο να μη χτυπήσετε τη γυναίκα.
