Λέω σήμερα να ξεκινήσουμε με μία άκρως διδακτική ιστορία του ζωικού βασιλείου, ενίοτε και αμφίβιου, ένας τύπος δηλαδή “υβριδικών επιχειρήσεων” γεωστρατηγικού σκοπού στον χώρο της άγριας ζωής.
Είναι η “Ιστορία του κροκόδειλου και της αλεπούς”, όπως την περιγράφει από την κατεχόμενη επαρχία της Αμμοχώστου, από την Αιγιαλούσα, στο κεντρικό τμήμα της Καρπασίας, ο Πέτρος Ασσιώτης: «Κάποτε σε μια μικρή λίμνη στο δάσος υπήρχε ένας κροκόδειλος. Όποιο ζώο πήγαινε να πιει νερό το έτρωγε. Τα ζώα του δάσους αποφάσισαν να μην πηγαίνουν για νερό στη μικρή λίμνη. Ο κροκόδειλος άρχισε να πεινάει, έτσι έστειλε μια μικρή γαρίδα που δεν την είχε φάει να πει στα ζώα πως ο κροκόδειλος πέθανε. Βγήκε λίγο στην άκρη της λίμνης και έκανε τον ψόφιο. Η γαρίδα μετέφερε το μήνυμα στα ζώα του δάσους που ήτανε έτοιμα να τρέξουν με χαρά στη λίμνη. Τότε τους σταμάτησε η έξυπνη αλεπού και τους είπε να πάει πρώτα αυτή να ελέγξει ότι πράγματι πέθανε ο εχθρός τους. Βλέπει η αλεπού τον ψόφιο κροκόδειλο και λέει: “Εμάς στα μέρη μας οι ψόφιοι κροκόδειλοι κουνούν την ουρά τους”. Τότε ο κροκόδειλος, για να της δείξει τάχα ότι ήταν ψόφιος, άρχισε να κούνα την ουρά του!!!!! Έτσι γλίτωσαν τα ζώα του δάσους χάριν στην έξυπνη αλεπού. Ηθικό δίδαγμα: Ζητείται έξυπνη αλεπού να μας ηγηθεί να γλιτώσουμε από τον τουρκικό κροκόδειλο».
Οι πρόσφατες παραβάσεις και παραβιάσεις του Εθνικού μας Εναέριου Χώρου στο νοτιοανατολικό Αιγαίο κατέδειξαν πως τα “ήρεμα νερά” έχουν ημερομηνία λήξης και ότι τελικά θα αποδεχθεί και θέμα χρόνου η επιστροφή στην ιδιότυπη “κανονικότητα” της περιοχής.
Προς το παρόν, πάντως, οι Τούρκοι δεν έχουν αλλάξει ουσιωδώς το υπόδειγμα των τελευταίων μηνών. Σε μια προσπάθεια προειδοποίησης της ελληνικής πλευράς, έχουν αυξήσει - περιστασιακά προς το παρόν - τις παραβάσεις των κανόνων εναέριας κυκλοφορίας και εισήγαγαν στην εξίσωση μαχητικά αεροσκάφη.
Η Τουρκία έχει αρχίσει στο εσωτερικό της να συζητά εκ νέου τα περί “ελληνικής κατοχής” νήσων του ανατολικού κυρίως Αιγαίου. Ασφαλώς πρόκειται για μια ακόμα προσπάθεια ανοίγματος ενός ζητήματος προς αξιοποίηση και ταυτόχρονα βραχυκύκλωσης κάθε προσπάθειας παραπομπής της ουσίας της διαφοράς που αφορά στην ερμηνεία του διεθνούς δικαίου, σε κάποιον διεθνώς αποδεκτό δικαιοδοτικό μηχανισμό. Η Άγκυρα παριστάνει ότι αποδέχεται παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αρκεί εκεί να παραπεμφθούν και ζητήματα κυριαρχίας που έχουν ρητώς εξαιρεθεί. “Δώρο” του Ευάγγελου Βενιζέλου τον Ιανουάριο του 2015 (η έγγραφη δήλωση της τότε ελληνικής κυβέρνησης στο Δικαστήριο της Χάγης), προς τη νεο-εισερχόμενη τότε κυβέρνηση Τσίπρα, όπως άλλωστε θα έκανε κάθε σοβαρή χώρα στον κόσμο.
Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς μας (;) ελληνική κυβέρνηση που θα δεχόταν την παραπομπή ζητήματος κυριαρχίας της χώρας σε οποιονδήποτε διεθνή δικαιοδοτικό μηχανισμό. Όμως το ερώτημα που προκύπτει είναι διπλό. Πρώτον, πόσο λογικό είναι να δημιουργείται συνειδητά μια αίσθηση αποκλιμάκωσης όταν από τουρκικής πλευράς έχουμε πλέον και αμφισβήτηση ελληνικής κυριαρχίας; Δεύτερον, μήπως η ελληνική στάση συνιστά απόδειξη ότι όσοι εγείρουν ενστάσεις για την ακολουθούμενη πολιτική έχουν δίκιο;
Δηλαδή, η ελληνική πλευρά συζητά με την Τουρκία την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της και την τουρκική επιθυμία παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τέτοιων ζητημάτων, επισήμως, μέσω του συνυποσχετικού που θα πρέπει να συνταχθεί;
Διότι, εφόσον η Τουρκία παραμένει σταθερή στη στάση της, ό,τι και να λέγεται, προφανώς αντικείμενο των - έστω διερευνητικών - συνομιλιών είναι η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας. Δηλαδή, η ελληνική πλευρά συζητά με την Τουρκία την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της και την τουρκική επιθυμία παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τέτοιων ζητημάτων, επισήμως, μέσω του συνυποσχετικού που θα πρέπει να συνταχθεί; Έστω κι αν λέει στην Τουρκία συνεχώς όχι. Αυτό είναι από μόνο του ένα σοβαρό ζήτημα.
Ο παραιτηθείς Νο3 του ΥΠ.ΕΞ. μας διπλωμάτης, Ρούσος Κούνδουρος, ακόμη κι αν λέει ό,τι λέει στο τέλος του διπλωματικού του βίου, και μάλιστα αφού του τον παράτεινε ο κ. Γεραπετρίτης κατά ένα έτος, δεν είναι θέμα; Είναι θέμα το πότε τα λέει ή αν είναι αληθή ή ψευδή αυτά που λέει για υποχωρήσεις στο θέμα των θαλάσσιων πάρκων στο Αιγαίο και άλλα σοβαρά;
Αυτά που είπε ο κ. Σαμαράς για τα εθνικά θέματα και τις συζητήσεις με την Τουρκία, που διαγράφτηκε και ως πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος από το κόμμα του, ήταν ψευδή ή αληθή;
Είναι ψευδές ή αληθές ότι ο κ. Γεραπετρίτης είπε το «αν είναι να αφήσω μια μεγάλη παρακαταθήκη για τη χώρα μου, για τις επόμενες γενιές να είναι μια γειτονιά η οποία θα είναι ήρεμη, μια Ελλάδα της αυτοπεποίθησης, της σταθερότητας και της υπερηφάνειας ας χαρακτηριστώ και μειοδότης»; Είναι αλήθεια ή ψέμα ότι για τα “ήρεμα νερά” με την Τουρκία δεχόμαστε μεγάλα ελληνικά νησιά να συζητάμε το εύρος των θαλάσσιων ζωνών τους, ακόμη κι αν αυτά είναι εντός οριοθετημένης επίσημα στον ΟΗΕ, ΑΟΖ έστω και τμηματικής κι όχι πλήρους οριοθέτησης με την Αίγυπτο; Αυτό δεν κάναμε με την Κάσο και την Κάρπαθο, περιοριζόμενοι για την ώρα σε εργασίες πόντισης θαλάσσιου καλωδίου, εντός των 6 ναυτικών μιλίων καν στα 6 ναυτικά μίλια, με παρουσία τουρκικών πλοίων σε οριοθετημένη με την Αίγυπτο, δική μας ΑΟΖ;
Σε περιόδους γενικευμένης γεωπολιτικής αβεβαιότητας, η γεωστρατηγική στόχευση πρέπει να έχει βάθος, να μην έχει αυταπάτες για τα όρια του δικαίου, αλλά και την πραγματική ισχύ επί του πεδίου και κυρίως να έχει εμπνευσμένη ηγεσία, που ακούει και αξιολογεί όλες τις φωνές προς όφελος μίας Εθνικής Στρατηγικής υπαρξιακού χαρακτήρα για τη χώρα μας, ώστε να αποφύγει τη μετατροπή της απλά σε χώρο. Διαφορετικά, ηγέτες χωρίς προσόντα μακρόπνοης στρατηγικής απλά θα θυμίζουν την ιστορία του μαθητή με τον σοφό δάσκαλο της Κορίνθου, τον Περίανδρο:
«Μαθητής του σοφού Κορίνθιου Περίανδρου τον ρώτησε πώς μπορεί να γίνει ηγέτης, γιατί έβλεπε πως δεν είχε τα προσόντα. Ο Περίανδρος τον πήγε σε ένα χωράφι γεμάτο στάχυα και ρώτησε τον μαθητή τι παρατηρεί. Ο μαθητής τού απάντησε ότι βλέπει ένα στάχυ που εξέχει. Τότε ο Περίανδρος του είπε “Πήγαινε και κόψ’ το. Αυτό θα κάνεις μόλις κάποιος τριγύρω σου υψώσει ανάστημα ή τολμήσει να εκφράσει απόψεις που είναι μεν σωστές, αλλά σε εκθέτουν!”».
