Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει βάλει τη σφραγίδα του στην ελληνική μεταμνημονιακή πραγματικότητα. Εφαρμόζοντας μια σκληρά νεοφιλελεύθερη πολιτική (ίσως τη σκληρότερη αυτή τη στιγμή στην Ε.Ε., αν εξαιρέσουμε 2-3 ανατολικοευρωπαϊκές χώρες), παρότι δεν τον υποχρεώνει κανείς να το κάνει, έχει δημιουργήσει μια... παράδοξη χώρα.
Σε ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ (δηλαδή ανάπτυξης) βρίσκεται σταθερά στις 4-5 πρώτες χώρες της Ε.Ε. των 27. Όχι αρκετά ψηλά για να μικραίνει την “ψαλίδα” των εισοδημάτων (το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδα υστερεί σε ονομαστικές τιμές μόνο εκείνου της Βουλγαρίας και αυτό επετεύχθη - το λες και επίτευγμα - μόλις το 2023, μετά από μια σταθερά καθοδική πορεία που ξεκίνησε το 2011 και συνεχίζεται 13 χρόνια τώρα), αλλά αρκετά ψηλά για να είναι διπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου, καθώς η ανάπτυξη των πλούσιων χωρών είναι από αναιμική έως ανύπαρκτη.
Η χώρα πετυχαίνει “μικρά δημοσιονομικά θαύματα”, βγάζοντας κάθε χρόνο και μεγαλύτερα δημοσιονομικά πλεονάσματα, όχι μόνο πρωτογενή μάλιστα, τουλάχιστον αυτό προβλέπεται για τη διετία 2025-2026. Συνακόλουθα, το χρέος μειώνεται με σταθερά υψηλό ρυθμό, μάλιστα λόγω του υψηλού πληθωρισμού η μείωση είναι μεγαλύτερη από τις προβλέψεις Ελλάδας και Κομισιόν τα προηγούμενα χρόνια. Προβλέψεις που έγιναν πριν την “πληθωριστική έκρηξη” που ζούμε την τελευταία 3ετία.
Τα επιχειρηματικά κέρδη στην Ελλάδα βρίσκονται, τόσο ως ποσοστό επί του ΑΕΠ όσο και ως ποσοστό αύξησης, στην πρώτη τριάδα της Ευρώπης! Αυτό κι αν είναι εντυπωσιακό στοιχείο, καθώς ξέρουμε ότι οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα, εφόσον δεν είναι εισηγμένες, εμφανίζουν κέρδη... μόνο άμα τις συμφέρει για ειδικό λόγο. Οπότε πρακτικά τα κέρδη των εισηγμένων φτάνουν για να δημιουργήσουν αυτήν την εικόνα και αυτό, αν μη τι άλλο, εντυπωσιάζει.
Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά είναι ότι οι Έλληνες μισθωτοί είναι οι χειρότερα αμειβόμενοι σε ολόκληρη την Ε.Ε. Σε ονομαστικές τιμές είμαστε τρίτοι από το τέλος, αλλά σε μονάδες αγοραστικής δύναμης (που είναι ο σωστός τρόπος μέτρησης) βρισκόμαστε στον πάτο. Κάτω από Βουλγαρία και Σλοβακία και Ρουμανία, που είχαν τους κατά τεκμήριο φτωχότερους μισθωτούς το 2019, όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Για την ακρίβεια, τότε βρισκόμασταν πέντε θέσεις από το τέλος, θέσεις τις οποίες καλύψαμε και τώρα είμαστε στον πάτο.
Την ώρα που σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες από το 2019 μέχρι σήμερα έχουν αυξηθεί οι πραγματικοί μισθοί (σε μονάδες αγοραστικής δύναμης) μεταξύ 3,5% και 19%, στην Ελλάδα ΜΟΝΟ έχουν μειωθεί! Η ονομαστική αύξηση κατά 11% υστερεί τραγικά του σωρευτικού πληθωρισμού του 18%, άρα έχουμε μείωση οκτώ μονάδων! Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τις αυξήσεις στον κατώτατο, αλλά το γεγονός ότι δεν επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις (η Ελλάδα είναι πολύ μακριά από τις άλλες τελευταία χώρα της Ε.Ε. στην κάλυψη από ΣΣΕ, με μόλις 24% των εργαζομένων να έχουν υπογράψει τέτοιες, όλοι οι άλλοι είναι με ατομικές ή επιχειρησιακές) σημαίνει ότι όσοι δεν αμείβονται με τον κατώτατο, δε βλέπουν καμία αύξηση. Βάσει στοιχείων της “Εργάνης”, μόλις το 8% των επιχειρησιακών συμβάσεων της τελευταίας διετίας προβλέπουν αυξήσεις!
Νομίζω είναι απολύτως προφανές το παράδοξο της Ελλάδας του Μητσοτάκη.
