Σοφός ο στίχος του άσματος και πιο διαχρονικός από ποτέ, με την Υγεία σε συνεχή αναβρασμό, τους εργαζόμενους σε θέση μάχης και τους πολίτες σε αδυναμία να υπερασπιστούν την υγεία τους.
Η στάση της Πολιτείας γνωστή και διαχρονική: «Προηγούμαστε των εξελίξεων, προσπαθούμε, επιχειρούμε, νομοθετούμε, ενισχύουμε, εκσυγχρονίζουμε». Δηλαδή πλήρες πρόγραμμα ανακατωσούρας κι επίθεσης σε βάρος μας.
Στο μέτρημα οι αλγόριθμοι δε βγαίνουν, το Δημόσιο Σύστημα Υγείας ολισθαίνει προς ιδιωτικοποίηση, οι εργαζόμενοι παίρνουν... των “αμαθιών” τους άνευ κινήτρων, κι οι λοιποί... “προσεύχονται”. Στο νοσοκομείο, που δεν πας για τον καφέ σου ή για τη θέα προς βουνό ή θάλασσα, στον προσωπικό ή οικογενειακό γιατρό, στο Κ.Υ. ή το αυριανό Πανεπιστημιακό Κ.Υ., το κρεβάτι του πόνου έχει ιστορίες να σου πει.
Πρόσεχε όμως μην πεις κάτι εσύ. Πρόσεχε, γιατί αν διαμαρτυρηθείς, θα είσαι στην πλευρά της “συμμορίας της μιζέριας” κι αλίμονό σου, γιατί θα σου ζητήσουν να επιστρέψεις με τον κηδεμόνα σου.Και για να ξέρεις: «Στον προσωπικό γιατρό θα σε εντάξει το σύστημα θέλεις δε θέλεις, ακόμα κι αν αυτός βρίσκεται σε όμορο νομό, είναι δεν είναι παθολόγος Γενικής Ιατρικής, ειδικευόμενος ή αγροτικός. Στο Πανεπιστημιακό Κέντρο Υγείας δε θα βρεις εξειδικευμένους γιατρούς για όποια πάθηση σε ταλαιπωρεί ή εξοπλισμό που θα σου εξασφαλίζει σειρά εξετάσεων ή ασθενοφόρα σε βάρδιες 24ώρου. Αφορά σε επτά Κέντρα Υγείας σε όλη τη χώρα, όπου υπάρχουν Ιατρικές Σχολές, και σε αυτά θα κάνουν την πρακτική τους ή την ειδίκευσή τους οι αυριανοί γιατροί. Τα δε δωρεάν απογευματινά χειρουργεία, 37.500 στον αριθμό, που ξεκινούν 28 Νοεμβρίου, όπως είπε ο πρωθυπουργός με τη χρηματοδότηση του Ταμείου Ανάκαμψης, είναι απλά η συνέχεια της ιδιωτικοποίησης».
Αχ, πώς καταντήσαμε την Υγεία, λοχία μου! Κλινικές που συγχωνεύονται, χειρουργικά κρεβάτια που κλείνουν, μηχανήματα που δεν επισκευάζονται με ευκολία και ταχύτητα, προσωπικό που φεύγει και δεν ανανεώνεται, κουρασμένο, ταλαιπωρημένο, απογοητευμένο, κίνητρα που δε δίνονται...
Αχ βρε, λοχία μου! Ακούς για τα χάλια της περίθαλψης σε νησιά κι απομακρυσμένες περιοχές, βιώνεις την κατιούσα του κοινωνικού κράτους... Ακούς τα παρακάλια... Όμως τα αφτιά και τα μάτια τους παραμένουν είτε κλειστά, είτε αλλού στραμμένα.
Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το Δημόσιο Σύστημα Υγείας ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό, υπάρχουν τόσα φωτεινά παραδείγματα γνώσης, επαγγελματισμού, περίθαλψης, ψυχής, δοτικότητας.
Ακούτε εσείς που αποφασίζεται;
“Εγώ” ξέρω και λυπάμαι για το “εγώ”, ότι αυτοί οι “μίζεροι εργαζόμενοι” ή «η συμμορία της μιζέριας που φωνάζει χωρίς λόγο» κατά το υπουργείο Υγείας, όταν χρειάστηκα βοήθεια ήταν δίπλα μου. Ότι δεν τους επηρέασε η κούραση γιατί δούλευαν χωρίς ρεπό, αφού η Πολιτεία ως εργοδότης δεν ήταν εντάξει απέναντί τους. Πως αντιμετώπισαν με χαμόγελο τις ιδιοτροπίες και τους φόβους μου. Πως μου παρείχαν κάθε φροντίδα για την ασθένειά μου. Θέλω να πω πως “συμμορίες” δε συνάντησα. Στάθηκα εκεί δίπλα κι είδα την αποφασιστικότητά τους να προασπίσουν την Υγεία σε κάθε έκφανσή της, δική τους και δική μου. Είδα τους συμβασιούχους της καθαριότητας να παλεύουν, και της σίτισης να είναι συνεπείς και προσεκτικοί.
Απέναντί τους κι απέναντι ήταν μόνο οι τραγικές ελλείψεις κι η οργανωμένη απαξίωσή τους από τα ψηλά.
Αχ, βρε λοχία... Ακόμα δεν κατάλαβες το λάθος που κάνεις!!!!
