Δεν τα γνωρίσαμε χθες, ούτε από την κατολίσθηση στο πρανές το περασμένο Σάββατο τα ειδικά σχολεία στον Αϊ Γιάννη Χωστό. Και για να ακριβολογούμε: Είναι το Ενιαίο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο και Λύκειο Ηρακλείου και το Εργαστήρι Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Ηρακλείου, που συνολικά αριθμούν περί τους 200 μαθητές. Μία από τις μεγαλύτερες δηλαδή μονάδες Ειδικής Αγωγής της Κρήτης.
Μία από τις πιο πικραμένες ιστορίες, που δημοσιογραφικά μας έχει απασχολήσει άπειρες φορές. Που επί 15 ολόκληρα χρόνια παραμένει σε κατάσταση δραματική. Που προσωρινά στεγάστηκαν σε κοντέινερ και στα ίδια σκουριασμένα, πια, κοντέινερ παραμένουν. Μαθητές με αναπηρία, με σοβαρά κινητικά προβλήματα και ψυχικές διαταραχές να κάνουν μάθημα σε αίθουσες- “ποντικότρυπες”, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο... Που πλημμυρίζουν ξανά και ξανά. Με μούχλα, υγρασία και ταβάνια που στάζουν. Με θέρμανση συχνά υποτυπώδη. Με φθορές και κακοτεχνίες.
Χωρίς ράμπες, χωρίς κατάλληλες τουαλέτες, χωρίς τις συνθήκες που η Ειδική Αγωγή θα έπρεπε να επιβάλλει. Ή, για να ακριβολογούμε και πάλι, σε συνθήκες απόλυτης ντροπής.
Αυτά και άλλα πολλά είναι τα κύρια σημεία των αλλεπάλληλων ρεπορτάζ που τα τελευταία χρόνια είδαν ξανά και ξανά το φως της δημοσιότητας, μαζί με την κραυγή απόγνωσης γονέων και εκπαιδευτικών να πέφτει στο κενό. Με συνεχή “μπαλώματα” και αλλεπάλληλες υποσχέσεις. Πλέον το στοιχειωμένο έργο της ανέγερσης νέου ή μάλλον “κανονικού” σχολείου θεωρητικά έχει πλέον ξεμπλοκάρει, καθώς λίγους μήνες πριν ο δήμαρχος Ηρακλείου υπέγραψε σύμβαση ύψους περίπου 1 εκατομμυρίου ευρώ για την ολοκλήρωση της απαλλοτρίωσης οικοπέδου 7 στρεμμάτων στην περιοχή των Δειλινών.
Από τη θεωρία στην πράξη κι από τις υπογραφές μέχρι την υλοποίηση, ακόμη κι αν η γραφειοκρατία δεν κάνει το γνώριμα επαναλαμβανόμενο θαύμα της, προφανώς η απόσταση παραμένει μεγάλη και μεταφράζεται σε κάποια ακόμη χρόνια που οι 200 μαθητές Ειδικής Αγωγής θα παραμείνουν στο ίδιο ακατάλληλο σχολείο. Γι’ αυτό ήταν η... σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής η κατολίσθηση. Γι’ αυτό μια μητέρα οργισμένα μίλησε για «άμεση μεταστέγαση... χθες». Γιατί το χθες μετράει μια 15ετία αδιαφορίας, με γονείς και εκπαιδευτικούς να ζουν με το άγχος της “κακιάς στιγμής”, της ανασφάλειας και του κινδύνου.
