Ούτε οι πιο φανατικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που αποτελούν το λεγόμενο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, δεν μπορούσαν να φανταστούν την κατάληξη που θα είχε το μέχρι πρότινος κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όσα διαδραματίστηκαν την περασμένη Παρασκευή το βράδυ έξω από τον χώρο του συνεδρίου στο Γκάζι αποτελούν μία από τις πιο “μαύρες” σελίδες της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας. Οι εικόνες διάλυσης από τηλεοράσεως του δεύτερου τη τάξει πολιτικού φορέα της χώρας, σύμφωνα και με τα πρόσφατα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, μόνο θλίψη προκαλούν για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το πολιτικό σύστημα.
Από το 2015 μέχρι σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί εφτά διασπάσεις, πρωτοφανές φαινόμενο για πολιτικό κόμμα που συγκέντρωνε μία μεγάλη δεξαμενή του εκλογικού σώματος και αναδείχτηκε στον δεύτερο πόλο εξουσίας, με προοπτικές να εξελιχθεί σε κυρίαρχο της πολιτικής κατάστασης.
Οι πρώτες διασπάσεις προήλθαν έπειτα από τις σκληρές διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να αλλάξει το αφήγημά του περί κατάργησης των μνημονίων, με το οποίο ήρθε στην εξουσία. Είχαν προηγηθεί τα δραματικά γεγονότα του δημοψηφίσματος, οι απειλές περί εξόδου από το ευρώ και τελικά ο επίπονος συμβιβασμός.
Ο Αλέξης Τσίπρας, σε μία κίνηση πολιτικής εντιμότητας μέσα σε έξι μήνες από την εκλογή του, οδήγησε εκ νέου τη χώρα σε εκλογές, ώστε να αποκτήσει την πολιτική νομιμοποίηση από το εκλογικό σώμα και να συνεχίσει το έργο του σε νέες βάσεις. Εκείνη την περίοδο έχουμε και τις πρώτες αποχωρήσεις από στελέχη που επέμεναν στη σκληρή στάση απέναντι στους δανειστές, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάνης Βαρουφάκης και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Τα στελέχη αυτά στη συνέχεια ίδρυσαν δικούς τους πολιτικούς φορείς, με τα δύο από αυτά να καταφέρνουν να μπουν στη Βουλή. Το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην αντιπολίτευση με ένα όμως μεγάλο ποσοστό της τάξης του 32%, που του έδινε βάσιμες ελπίδες ότι σύντομα θα μπορούσε να επιστρέψει.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι αλλαγές στη δομή τους κόμματος ήταν ελάχιστες, η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη χλιαρή, μάλλον τα κορυφαία στελέχη αντιπολιτεύονταν το ίδιο το κόμμα και τον Αλέξη Τσίπρα, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο 2023 και στο ιστορικό χαμηλό του 18%.
Ο Αλέξης Τσίπρας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που του αναλογούσε, παραιτείται από την προεδρία και κινεί τις διαδικασίες για την εκλογή νέου προέδρου. Νικητής αναδεικνύεται ο Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος μπαίνει... σφήνα στα προβεβλημένα στελέχη Έφη Αχτσιόγλου, Ευκλείδη Τσακαλώτο και Νίκο Παππά.
Από τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται σχεδόν πρώτη είδηση σε όλα τα Μέσα, όχι βεβαίως για τις αντιπολιτευτικές του αρετές και το πολιτικό του πρόγραμμα, αλλά λόγω του αρχηγού του, ο οποίος, όντας ο ίδιος αρκετά επικοινωνιακός, αρέσκεται στην αυτοπροβολή και στην υιοθέτηση μίας ατζέντας που ξεφεύγει από τους πολιτικούς κανόνες.
Ο Κασσελάκης ξεκινάει επιθετικά σε ό, τι αφορά τα εσωτερικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ, θέλοντας να αποδείξει ότι αυτός θα βάλει τάξη στο κόμμα, κάτι που δεν κατάφερε ο προκάτοχός του. Έτσι, μπαίνει σε μία διαδικασία αντιπαράθεσης και ανταγωνισμού με τα υπόλοιπα στελέχη. Οι αποχωρήσεις και οι διασπάσεις από τότε διαδέχονται η μία την άλλη. Η πιο σημαντική διάσπαση ήταν εκείνη της ομάδας που ίδρυσαν εντός του Κοινοβουλίου στελέχη της Νέας Αριστεράς.
Από τότε που ο Κασσελάκης πήρε τα ηνία του κόμματος, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να ησυχάσει, οι αντιπαραθέσεις έδιναν και έπαιρναν και ο πρόεδρος μέχρι τη διαγραφή του διαχώριζε τη θέση του από τα υπόλοιπα στελέχη με ένα στυλ αρχηγοκεντρικό “ή αυτοί ή εγώ”. Την κατάληξη αυτής της διαμάχης τη ζήσαμε όλοι μέσα από την “εντυπωσιακή έξοδο” που επέλεξε ο πρώην πρόεδρος με την ομάδα του την περασμένη Παρασκευή.
Το συμπέρασμα όλων όσων παρακολουθήσαμε τα τελευταία χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι φατρίες, οι φιλοδοξίες και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις κάποιων βρίσκονται υπεράνω της ψήφου και της γνώμης των πολιτών. Αυτό, άλλωστε, προκύπτει και μέσα από τη στάση πρώην βουλευτών του κόμματος, οι οποίοι δεν αποχωρίστηκαν τα βουλευτικά τους προνόμια, αλλά εξακολουθούν να καπηλεύονται την έδρα του πολιτικού φορέα με τον οποίο εκλέχτηκαν.
Για όλα τα παραπάνω, ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος συνεχίζει να κρατά κλειστά τα χαρτιά του, θα πρέπει να πάρει επιτέλους θέση. Ειδικά αυτή τη στιγμή που κάποιοι “πολιτικοί νάνοι” διέλυσαν τον φορέα που ο ίδιος, με σύμμαχό του τους πολίτες, κατάφερε να χτίσει σε μία δύσκολη ιστορικά φάση για τη χώρα. Η σιωπή σε αυτήν την περίπτωση δε βοηθά, ειδικά όταν η πολιτική κατάπτωση ενός πρώην κόμματος εξουσίας έχει ξεπεράσει τα όρια.
