Στην πολιτική, αργότερα ή νωρίτερα, καταβάλλεις το τίμημα κάθε επιλογής σου. Ως πολίτης, ως πολιτικός, ως κόμμα ή ως κυβέρνηση.
Με την προβλέψιμη, ως αναπόφευκτη, τρίτη διάσπασή του, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., μετά από ένα τραυματικό και προσβλητικό για την ιστορία και τα μέλη του Συνέδριο, κατέβαλε το πανάκριβο τίμημα της ανορθολογικής επιλογής Κασσελάκη ως προέδρου του ένα χρόνο πριν.
Έτσι, το “ατύχημα” Κασσελάκη αναβαθμίστηκε σε... δυστύχημα.
Ο Στέφανος Κασσελάκης προέκυψε ως σύμπτωμα μιας βαθιάς, πολυεπίπεδης κρίσης. Έγινε όμως ευθύς αμέσως παραγωγός σειράς ατελείωτων κρίσεων, υπαρξιακών πλέον για το κόμμα.
Ο βαθύς ναρκισσισμός, η διαρκής αυτοαναφορικότητα, η εξόφθαλμη άγνοια και ένδεια ιδεών, ο αλλοπρόσαλλος πολιτικός λόγος σε συνδυασμό με έναν προσβλητικό αυταρχισμό, οδήγησαν το βαθιά τραυματισμένο κόμμα σε διαρκή απαξίωση και συρρίκνωση.
Κεντρική του ιδέα η αδιαμεσολάβητη σχέση με τη βάση, όπως λέει, χαϊδεύοντας τα αφτιά όσων, όχι αναίτια, ήταν καχύποπτοι έως εχθρικοί με το ανώτερο στελεχιακό δυναμικό του κόμματος.
Το κόμμα, πέρα από τις παθογένειες και στρεβλώσεις με τις οποίες εν πολλοίς λειτουργούσε, ως ένα σύστημα παραγόντων και ομάδων επιρροής, του περίσσευε στη σχέση μεταξύ του φωτισμένου απόλυτου άρχοντα και των θαυμαστών-ψηφοφόρων του.
Δεν έκρυψε ποτέ πως τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ήθελε να τον αλλάξει πλήρως. Αυτό επιχείρησε με τις καταστατικές αλλαγές που προσπάθησε να επιβάλει.
Δεν προέβη στην ίδρυση του δικού του “μετα-κόμματος”, που τώρα επιχειρεί, για έναν και μόνο, πολύ πεζό λόγο: την “προίκα” του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. (περιουσιακά στοιχεία, δομή, κρατική επιχορήγηση). Φάνηκε πως ήταν αυτή που τον συγκινούσε κι όχι οι πολιτικοί, αξιακό και ιδεολογικοί του κώδικες.
Αυτό που πρέπει να απαντηθεί είναι η αδιανόητη ελαφρύτητα όσων του άνοιξαν την πόρτα της προεδρίας. Οι εύκολες ερμηνείες της αντιμετώπισης των “κακών” της αντίπαλης ομάδας ή η ψευδαίσθηση της εύκολης χειραγώγησης του νεαρού επικοινωνιακού, άφθαρτου και πολιτικά ανίδεου Κασσελάκη, ακούγονται αφελείς κι επιφανειακές.
Άξιο μελέτης είναι το φαινόμενο της ταχύτατης “κασσελακοποίησης” του μεσαίου στελεχιακού δυναμικού.
Πολύ πιο ερμηνεύσιμη είναι η συμπεριφορά σημαντικού τμήματος της Κ.Ο.
Η εντυπωσιακή μετάλλαξη προοδευτικών-αριστερών πολιτών σε φανατικούς θρησκευτικής σέχτας με συμπεριφορές χουλιγκάνων, δεν ερμηνεύεται μονάχα από μια κουλτούρα προσωπολατρίας που καλλιεργήθηκε στο κόμμα, ούτε από τον κυνισμό του κυβερνητισμού.
Η αποϊδεολογικοποίηση και η άνευ αρχών αντιπαράθεση μεταξύ των ομάδων ισχύος κι επιρροής, εντός του κόμματος, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Αποκαλύφθηκε παράλληλα η απόλυτη αδυναμία του στον ρόλο της διαπαιδαγώγησης και καλλιέργειας των μελών του.
Πολίτες που αναζητούν ηγέτη που εμπνέει πίστη κι όχι πειθώ εύκολα μετατρέπονται σε οπαδούς. Έτσι ό,τι λέει κι ό,τι κάνει είναι σωστό. Κι όσοι τον αμφισβητούν είναι εχθροί.
Ο βαθύς διχασμός με τις πρωτόγνωρα νοσηρές συγκρούσεις απαξίωσε το κόμμα όχι μόνο οργανωτικά κι εκλογικά, αλλά κυρίως ηθικά, καθιστώντας το απεχθές προς τους προοδευτικούς πολίτες, που απομακρύνθηκαν από αυτό δίχως όμως να οδηγηθούν σε άλλο κόμμα.
Για δε το σύνολο της κοινωνίας που εμβρόντητη παρακολουθεί τον εμφύλιο σπαραγμό, η απαξίωση των στελεχών είναι συνολική, χωρίς διακρίσεις.
Η νέα ηγεσία έχει το τιτάνιο έργο να οικοδομήσει την κατακερματισμένη εμπιστοσύνη που θα εγγυηθεί την ομαλή λειτουργία του κόμματος, αποφεύγοντας τον πειρασμό της ανασύστασης του παλιού καταστροφικού μοντέλου λειτουργίας που μας οδήγησε ως εδώ.
Αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την επανοικοδόμηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο κόμμα.
Παράλληλα να παίξει τον ρόλο του καταλύτη στη δημιουργία του προοδευτικού πόλου με αξιόπιστες εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις.
Κι αν ο προοδευτικός χώρος δεν τα καταφέρει, καραδοκεί η ακροδεξιά.
Το είπε απλά ο Μπέρνι Σάντερς: αφού το Δημοκρατικό Κόμμα εγκατέλειψε τους εργαζόμενους κι εκείνοι το εγκατέλειψαν στις κάλπες.
* Ο Σπύρος Δανέλλης είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., πρώην μέλος του Εθνικού και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
