Ένα σύμβολο αντίστασης, φεμινισμού και ελευθερίας. Μια γυναίκα που με θάρρος ψυχής είπε ένα κατηγορηματικό «όχι» στο κατεστημένο. Πρόκειται για τη - γνωστή πλέον - Ahoo Daryaei, που όταν έβγαλε τα ρούχα της, έβγαλε παράλληλα και τις αόρατες αλυσίδες που φορά, όχι μόνο η ίδια, αλλά κάθε γυναίκα που δεν έχει την αυτοδιάθεση του σώματός της.
Έβγαλε το πέπλο της πατριαρχίας και του μισογυνισμού, δημιουργώντας ένα ποτάμι συμπαράστασης από κάθε γωνιά του κόσμου. Η φοιτήτρια αυτή είναι τόσο μακριά μας, μας χωρίζουν τόσα χιλιόμετρα, αλλά όλ@ νιώθουμε να την ξέρουμε. Σαν να είναι φίλη ή αδερφή μας.
Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν και οι αντίστοιχοι περιορισμοί που λειτουργούν ως τροχοπέδη για τις γυναίκες, και όχι μόνο. Μπορεί στην Ελλάδα να μην έχουμε αστυνομία ηθών ή ενδυματολογικό κώδικα, υπάρχουν όμως συμβάντα και καταστάσεις που μας κάνουν να νιώθουμε αδύναμες, χωρίς πράγματι να είμαστε. Η αιματοβαμμένη λίστα των γυναικοκτονιών δεν έχει τέλος και τα περιστατικά βίας αποτελούν φριχτή πραγματικότητα πίσω από τις κλειστές πόρτες. Η Πολιτεία πού είναι σε αυτό; Το κεντρικό κράτος βλέπει; Οι αστυνομικές Αρχές απουσιάζουν ή μήπως δεν είναι δική τους αρμοδιότητα; Ρητορικά ερωτήματα, απάντηση δεν περιμένουμε, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε.
Μπορεί στην - κατά τ’ άλλα - ανεπτυγμένη χώρα μας να μην υποχρεωνόμαστε να φοράμε χιτζάμπ, όμως το τι φοράμε απασχολεί αρκετούς ανθρώπους εκεί έξω, ακόμα και τις αστυνομικές Αρχές, που «είναι υπεύθυνες για την ασφάλειά μας». Πολλές οι καταγγελίες γυναικών και τρανς ατόμων που, όταν έφτασαν με τα χίλια ζόρια και πόνο ψυχής στο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλουν ένα συμβάν κακοποίησης, άκουσαν το εξής - φριχτό - ερώτημα: «Τι φορούσες;».
Το γεγονός ότι η ισότητα των φύλων στη χώρα μας είναι κατοχυρωμένη δε σημαίνει πως τηρείται και στην πράξη. Η πατριαρχία θα βρει, δυστυχώς, τον τρόπο να τρυπώσει και να μολύνει την κοινωνία. Έχει πολλές μορφές, άλλοτε πιο σκληρές, πιο βίαιες και άλλοτε με πιο “στρογγυλεμένες” γωνίες. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να “αναπτυχθεί” σε κλειστά και οπισθοδρομικά μυαλά. Κάποια στιγμή, όμως, πρέπει να την αποβάλλουμε. Το χρωστάμε σε όσ@ δεν είναι ανάμεσά σας πια, σε όσ@ έχουν κακοποιηθεί και σε όσ@ φοβούνται όταν κυκλοφορούν το βράδυ σε σκοτεινούς δρόμους. Γιατί, αν μια από εμάς δεν είναι ελεύθερη, τότε καμιά μας δεν είναι.
