Το χειροκρότημα σε όλα τα γήπεδα είναι αναγνώρισης και αξίας … Οι αναφορές προς το πρόσωπό του είναι γεμάτες σεβασμό και εκτίμηση… Η δική του στάση ζωής απαρέγκλιτα τον συνοδεύει σε οποιαδήποτε ομάδα και με οποιεσδήποτε συνθήκες έχει δουλέψει στο κρητικό, το ελληνικό αλλά και στο κυπριακό ποδόσφαιρο.
Ένας κύριος στον πάγκο, ένας κύριος με τους αντιπάλους, ένας κύριος εκτός γηπέδων.
Αυτός είναι ο Γιάννης Πετράκης, ο Πετρακογιάννης που ξεκίνησε την πορεία του από το Πέραμα του Ρεθύμνου, όπως έχει πει ο ίδιος πουλούσε μικρός ρεβύθια έξω από το γήπεδο του ΟΦΗ και πλέον είναι ένα στολίδι, μια ξεχωριστή οντότητα, ένα σημείο αναφοράς ως αντίβαρο στην τοξικότητα του ποδοσφαίρου και την κοινωνία μας.
Είναι ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να ξαναφέρει μια ολόκληρη πόλη, όπως είναι το Αγρίνιο, πίσω στο γήπεδο, να χαίρεται και να πανηγυρίζει για τα κατορθώματα του Παναιτωλικού. Και προς τιμήν του μετά από κάθε παιχνίδι, στο γήπεδο ακούγεται κρητική μουσική, όπως έγινε και μετά το παιχνίδι με τον Άρη.
Εκεί που γνώρισε την αποθέωση φεύγοντας από τον αγωνιστικό χώρο και στη συνέχεια στα αποδυτήρια, με τους ποδοσφαιριστές να τον αγκαλιάζουν και να φωνάζουν «Γιάννης Πετράκης, οε οε οε».
Όλα αυτά έφεραν δάκρυα στα μάτια του Πετρακογιάννη και είπε χαρακτηριστικά: «Είμαι πολύ συγκινημένος. Κάνω την δουλειά αυτή 33 χρόνια. Αυτό που ζω και βιώνω εδώ με εσάς δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ από το μυαλό και την καρδιά μου», είπε προς τους ποδοσφαιριστές και η αποθέωση προς το πρόσωπό του κορυφώθηκε, έχοντας δίπλα του τους συνεργάτες του, Γιάννη Κατσούλη και Μιχάλη Επιτροπάκη.
Αυτά τα δάκρυα του Πετρακογιάννη είναι το αληθινό ποδόσφαιρο της λεβεντιάς και των συναισθημάτων!
