Είναι ηλίου φαεινότερο ότι όσοι εκ της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας (λίγοι επί του παρόντος, αλλά... ισχυροί) είναι δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση Μητσοτάκη έχουν επιλέξει το ΠΑΣΟΚ για να “παίξουν μπαλίτσα”. Και μάλιστα το ΠΑΣΟΚ... μόνο του, δίχως συμμετοχές σε κεντροαριστερές και συμμαχίες και άλλα τέτοια... ευρωπαϊκά και πολιτισμένα - εδώ είναι... Μπαλκάνια, δεν ξέρουμε εμείς απ' αυτά τα πολιτισμένα των κουτόφραγκων, εδώ είμαστε μονοκομματικοί και προσωποπαγείς και έχουμε τους ηγεταράδες μας και τους επιτελικούς μας!
Μη γελάτε, η ελληνική πολιτική σκηνή βρίσκεται στον πολιτικό μεσαίωνα και δε λέει να βγει απ' αυτόν και η εμμονή σε αποτυχημένες και βλαβερές συνταγές υπερενισχυμένης αναλογικής - η μία και μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει απλή αναλογική, βγάζουμε έξω τη Γαλλία που έχει προεδρική δημοκρατία και ιδιότυπο πλειοψηφικό σε δύο γύρους σύστημα για το κοινοβούλιο - και μονοκομματικές κυβερνήσεις, δείχνει ακριβώς αυτήν την οπισθοδρομικότητα της Ελλάδας. Κάποτε πρέπει να σταματήσει το “παιχνιδάκι” με τον εκλογικό νόμο, που αλλάζει κατά το δοκούν από κάθε κυβέρνηση, ανάλογα με το αν περιμένει αν θα κερδίσει ή όχι τις εκλογές και να θεσπιστεί ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ η απλή αναλογική, έστω με το “κατώφλι” του 3% (ή και του 4%) για την είσοδο στη Βουλή. Αλλά ας επιστρέψουμε στο ΠΑΣΟΚ.
Είναι καλοί για μπίζνες
Το ΠΑΣΟΚ, πριν αναλάβει ο ΓΑΠ και εκτελέσει το “συμβόλαιο θανάτου” που θα μας έφερνε στην αγκαλιά του ΔΝΤ (αλλά τελικώς στράβωσε, αφού ο “κολλητός” του ΓΑΠ Στρος Καν αποδείχτηκε... μπερμπάντης και εξέπεσε του αξιώματος πριν αναλάβει την εφαρμογή του έτοιμου σχεδίου για την υπό χρεωκοπία Ελλάδα - η οποία βρέθηκε σε μια δίνη που οδήγησε στο καθεστώς των μνημονίων όπως το ζήσαμε), είχε βγάλει εξαιρετικά καλό όνομα ως “μπίζνες πάρτνερ”. Όχι τόσο επί Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος έβαλε σε προτεραιότητα την ανάδειξη νέων “πράσινων” τζακιών, ώστε να ματσάρει την οικονομική ισχύ των αστών που στήριζαν το δικό τους κόμμα, τη δεξιά Ν.Δ., όσο επί Σημίτη, ο οποίος ήταν ο φιλικότερος προς την επιχειρηματικότητα πρωθυπουργός που είχε η Ελλάδα πριν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επί Σημίτη όχι απλώς ισχυροποιήθηκαν περαιτέρω οι σχέσεις με τα “νέα τζάκια”, αλλά έγιναν τεράστια ανοίγματα στα παραδοσιακά μεγαλοσυμφέροντα και... όλοι έκαναν μπίζνες με το ΠΑΣΟΚ!
Μάλιστα, ορισμένα από τα παλιά τζάκια, μαζί με ένα τουλάχιστον από τα νέα, έπαιξαν κομβικό ρόλο στην ανατροπή της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος ναι μεν ήταν “πρώτα οι μπίζνες”, αλλά... λειτουργούσε ανερούβαλα και τελικά έκανε κακό, χαλώντας το κλίμα και δημιουργώντας αχρείαστες προστριβές. Και φανταστείτε ότι τότε δεν είχε έλθει ακόμη στο προσκήνιο ο Σημίτης, ο οποίος από τότε που ανέλαβε έκανε τις λέξεις ΠΑΣΟΚ και μπίζνες συνώνυμα!
Όπως είχε παρατηρήσει πολύπειρος δημοσιογράφος σε μια κουβέντα δύο δεκαετίες πίσω, «με τον Σημίτη το ΠΑΣΟΚ κέρδισε οριστικά την εμπιστοσύνη της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας, που μέχρι τότε το έβλεπε καχύποπτα και με σκεπτικισμό. Βεβαίως το ΠΑΣΟΚ κέρδισε επί Σημίτη τους μεγαλοαστούς, αλλά επί ΓΑΠ... έχασε τους ψηφοφόρους του».
Η πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την απαξίωση
Το ΠΑΣΟΚ, μετά τον “τυφώνα ΓΑΠ” και τα μνημόνια που αυτός έφερε, αποξενώθηκε (το αν είναι οριστικό αυτό, θα δείξει) από τα στρώματα τα οποία παραδοσιακά αποτελούσαν την εκλογική του “πελατεία”. Δηλαδή, μερίδα των μισθωτών (τόσο του Δημόσιου όσο και - ακόμη περισσότερο - του ιδιωτικού τομέα), μικροεπαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες και οι “βενιζελικοί” συνταξιούχοι. Σαν να μην έφτανε αυτό, η συνεργασία με τη Ν.Δ. υπό την ηγεσία του Βενιζέλου έδωσε τη “χαριστική βολή” στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο απαξιώθηκε πλήρως. Συνέχιζε βεβαίως να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των επιχειρηματικών κύκλων, αλλά... όχι ως επιλογή εξουσίας.
Η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά ανέλαβε ένα κόμμα που ήταν σκιά του εαυτού του, με την πλειοψηφία των μεγαλοστελεχών του να έχουν μοιραστεί σε ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., και το σύνολο σχεδόν της εκλογικής του πελατείας το ίδιο. Με πολλή προσπάθεια κατόρθωσε να αναστρέψει την πορεία καθόδου, αλλά μόνο μέχρις ενός σημείου - το ΠΑΣΟΚ φαινόταν... τελειωμένο. Και τον χώρο του είχε καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το ΠΑΣΟΚ είχε μετακινηθεί δεξιότερα, έχοντας πλέον καθιερωθεί ως ένα τυπικό “σοσιαλφιλελέ” κόμμα.
Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε “κακός μπίζνες πάρτνερ”. Δεν έκανε τα χατίρια των μεγάλων συμφερόντων, προσπάθησε (πολύ αδέξια) να δημιουργήσει δικά του τζάκια, αλλά οι εποχές ήταν εντελώς λάθος, τα λεφτά είχαν τελειώσει, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεν επέτρεπαν κοινωνική κινητικότητα άλλωστε. Οι Συριζαίοι, παρότι προσπάθησαν, δεν κατόρθωσαν ποτέ να αποκτήσουν “περάσματα” στη μεγαλοαστική τάξη της χώρας. Η οποία τους “ανέχτηκε” αφού τους επέλεξε ο λαός, ωστόσο από τη στιγμή που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση, τα media που ανήκουν στην αστική τάξη άρχισαν την επιχείρηση απαξίωσης του ΣΥΡΙΖΑ και “πολιτικής δολοφονίας” του. Τους περνούσαν καθημερινά πριονοκορδέλα, για να το πούμε απλά.
Ταυτόχρονα προμόταραν χέρια-πόδια τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος ήταν 100% business friendly και είχε δεσμευτεί να “τα δώσει όλα” στους ισχυρούς ταγούς του τόπου. Τα αποτελέσματα τα ξέρουμε και η ανοησία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που παραμυθιάστηκε από τα συμφέροντα που... τον πολεμούσαν, ότι θα τον στηρίξουν άμα κάνει “προσαρμογές” (όπως λ.χ. να “ξεχάσει” τους μισθωτούς και να προσεγγίσει τη “μέση τάξη”, κάτι που έκανε με απολύτως καταστροφικά αποτελέσματα), οδήγησαν στην καθίζηση των ποσοστών του και... μία ανάσα από την πλήρη εξαφάνιση.
Και τα συμφέροντα, αφού πλέον είχαν τελειώσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισαν να... ξαναφέρουν μπροστά το ΠΑΣΟΚ, αφού η Ν.Δ. φθείρεται πολύ ταχύτερα απ' ό,τι μπορούν να κάνουν damage control τα “φίλια media”. Και χρειάζεται εναλλακτική εξουσίας ή, έστω, δυνητικός συνεταίρος που να δίνει “κεντροαριστερό άλλοθι”, αφού πολιτικά μια κυβέρνηση συνεργασίας της Ν.Δ. με τα ακροδεξιά κομματίδια θα “κάψει” πολύ κόσμο και θα οδηγήσει σε κρίση όλο τον δεξιό χώρο.
Ωστόσο, υπάρχει πρόβλημα, αφού παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ κοντεύει να πέσει στα μονοψήφια και η Ν.Δ. χάνει συνεχώς, το ΠΑΣΟΚ... δεν μπορεί να πάρει τα πάνω του. Δεν τραβάει ούτε με βίντσι, ρε παιδί μου!
Θα μπορέσει να “επιστρέψει”;
Αν ακούσει κανείς τους υποψήφιους προέδρους (πρώτον απ' όλους τον Ανδρουλάκη), θα έλεγε ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μια ανάσα από τη Ν.Δ. και... έτοιμο για κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δημοσκόπηση που να το βγάζει πάνω από 14% και μόνο μία που το βγάζει πάνω από 13% - και αυτό την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται (λόγω των τελευταίων εξελίξεων) στο απόλυτα χαμηλότερο σημείο του και στα μονοψήφια. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ... δεν τραβάει! Για τα μεγαλοσυμφέροντα είναι “θέμα ηγεσίας” και θεωρούν ότι άμα βγάλουν κάποιον πιο... πρωθυπουργήσιμο, θα ανακάμψει η Πασοκάρα. Δε νομίζω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Προσωπικά θεωρώ το ρήγμα που προκλήθηκε - λόγω μνημονίων - μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του κόσμου που το ψήφιζε για 30 φεύγα χρόνια αδύνατο να “μπαλωθεί”. Ό,τι κι αν κάνουν τα media, όσο κι αν το παίζουν, όσο κι αν το φτιασιδώνουν.
Παρά λοιπόν τα παχυλά λόγια και τη “σιγουριά” ότι το ΠΑΣΟΚ είναι “αυτόνομη πρόταση εξουσίας”, η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από δύο δρόμους: είτε τη συμμετοχή σε ένα ευρύτερο σχήμα κεντροαριστερό, με σύμπραξη πολλαπλών πολιτικών συνιστωσών, είτε τη συμμετοχή σε μία κυβέρνηση με κορμό τη Ν.Δ. (που άμα η κεντροαριστερά κατέβει “ως έχει”, είναι σίγουρα πρώτη και στις επόμενες εκλογές, όση φθορά κι αν “γράψει” ο Μητσοτάκης). Αυτόνομη κυβερνητική πρόταση ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πλέον. Τέλειωσε αυτό. Και καλά θα κάνουν να το χωνέψουν τόσο οι μικρομέγαλοι αρχηγοί και γουοναμπί αρχηγοί, όσο κι εκείνοι που τους τρέφουν τη φιλοδοξία και τους τάζουν “λαγούς με πετραχήλια” σε επίπεδο στήριξης και προβολής.
Βεβαίως το ότι όλοι οι υποψήφιοι, πλην Κατρίνη, απορρίπτουν μετά βδελυγμίας κάθε ιδέα “κεντροαριστερού μετώπου”, σημαίνει ότι έχει “πέσει γραμμή” από τα μεγάλα συμφέροντα, που θέλουν μπίζνες πάρτνερ... αποκλειστικά το ΠΑΣΟΚ.
